حبس انفرادی گسترده در زندان‌های آمریکا/ تاثیر نامتناسب بر سیاه‌پوستان

خبرگزاری میزان – یک پزشک آمریکایی با انتقاد از استفاده بیش از حد از سلول انفرادی در زندان‌های آمریکا می‌گوید: من به عنوان یک روانپزشک قانونی، بیش از چهار دهه در دادگاه در مورد آسیب‌های سلول انفرادی مطالعه کرده و شهادت داده‌ام.

به گزارش «الجزیره»، تحقیقات نشان می‌دهد که سلول انفرادی خشونت پشت میله‌ها را کاهش نمی‌دهد، و در ایالت‌های آمریکا که جمعیت در سلول‌های انفرادی کاهش یافته، نتیجه در واقع کاهش میزان خشونت در زندان بوده است.

تبعات استفاده بیش از حد از سلول انفرادی

این آسیب از انزوای اجتماعی و بیکاری اجباری ناشی می‌شود؛ انسان‌ها موجوداتی اجتماعی هستند که برای حفظ ثبات ذهنی، روابط سالم و فعالیت‌های اجتماعی سازنده به مشارکت انسانی و فعالیت‌های سازنده معنادار نیاز دارند.

انزوای اجباری منجر به کاهش مهارت‌های زندگی، از جمله ظرفیت حل و فصل مسالمت‌آمیز اختلافات می‌شود، و این توضیح می‌دهد که چرا وقتی استفاده از سلول انفرادی کاهش می‌یابد، خشونت کمتری در زندان‌ها وجود دارد.

اثرات روانشناختی شناخته شده تنها بودن در یک سلول به مدت ۲۴ ساعت شبانه روز بدون هیچ فعالیت معناداری شامل اضطراب شدید، هراس، پارانویا، مشکلات حافظه و تمرکز است که خواندن و مطالعه را تقریبا غیرممکن می‌کند، ناامیدی، افسردگی، خودزنی، تشدید بیماری روانی و نرخ فوق‌العاده بالای خودکشی را در پی دارد و سلول انفرادی همچنین شرایط پزشکی مانند بیماری قلبی، فشار خون بالا و دیابت را بدتر می‌کند.

جای تعجب نیست افرادی که مدت زیادی را در انفرادی گذرانده‌اند، پس از آزادی از زندان، در معرض خطر شدید سوء مصرف مواد مخدر و جنایت قرار دارند؛ آن‌ها همچنین نرخ مرگ و میر ناشی از همه علل را در سال پس از رهایی از زندان دارند.

تحمیل نامتناسب بر سیاه پوستان

سلول انفرادی به طور نامتناسبی بر سیاه پوستان، لاتین تبارها، بومیان آمریکا و دیگر رنگین پوستان در زندان‌های آمریکا تحمیل می‌شود.

گزارشگر ویژه سازمان ملل در مورد شکنجه، سلول انفرادی بیش از ۱۵ روز را شکنجه اعلام کرده و حداقل قوانین استاندارد سازمان ملل برای رفتار با زندانیان (قوانین ماندلا) بیش از ۱۵ روز سلول انفرادی را ممنوع می‌کند.

آمار استفاده از سلول انفرادی در زندان‌های آمریکا

با این حال، در آمریکا، بیش از ۱۲۰ هزار زندانی به سلول‌های انفرادی منتقل می‌شوند که بسیاری از آن‌ها برای سال‌ها و حتی دهه‌ها در سلول انفرادی باقی می‌مانند.

«دنیس وین هوپ» ۲۷ سال را در سلول انفرادی در وزارت دادگستری جنایی تگزاس گذراند؛ «جعبه: ۲۷ سال در سلول انفرادی»، یک مستند ۳۰ دقیقه‌ای اخیر از سوی الجزیره داستان او را روایت می‌کند.

«هوپ» با صراحت در مقابل دوربین در مورد اثرات مخرب سلول انفرادی، از جمله انگیزه آسیب رساندن به خود، ناامیدی گسترده و افکار و ادراکات ترسناک تغییر یافته صحبت می‌کند؛ قابل توجه است که او به دلیل سرقت‌های غیرخشونت آمیز محکوم شده است، اما او در میان افراد «بدترین از بدترین‌ها» است، برچسبی که مقامات زندان برای انگ زدن به افرادی که در سلول انفرادی قرار می‌دهند، استفاده می‌کنند.

او دو بار در دهه ۱۹۹۰ از زندان فرار کرد و در نتیجه به مدت ۲۷ سال به سلول انفرادی منتقل شد؛ وضعیت او به روشی قابل توجه است که او متوجه شد که چگونه ثبات عاطفی خود را حفظ کند و همچنین در تلاش برای آزادی در شرایط فوق‌العاده سخت است.

با این حال، در بسیاری از بخش‌های سیستم زندان‌های آمریکا، افراد مبتلا به بیماری‌های روانی جدی به طور انتخابی به سلول انفرادی منتقل می‌شوند و برای سال‌ها در آنجا رها می‌شوند، معمولا در چارچوب خدمات بهداشت روان اصلاحی بسیار نامرغوب، رشد انفجاری در تعداد زندانیان مبتلا به بیماری‌های روانی جدی به دنبال سازمان‌زدایی و کاهش هزینه‌های روزافزون خدمات بهداشت روان عمومی رخ داده است.

دستور کار نئولیبرال از اواسط دهه ۱۹۷۰ برچیدن برنامه‌های شبکه ایمنی رفاه اجتماعی، از جمله سلامت روان عمومی، حمایت حرفه‌ای و مسکن ارزان قیمت بوده است. در نتیجه، جمعیت بیمارستان‌های روانی به طور چشمگیری کاهش یافته است در حالی که تعداد افراد مبتلا به بیماری روانی جدی در زندان و بازداشتگاه به طور تصاعدی افزایش یافته است.

در حال حاضر تعداد افراد مبتلا به بیماری‌های روانی جدی در زندان‌ها و بازداشتگاه‌ها در آمریکا بسیار بیشتر از بیمارستان‌های روانی است.

انتهای پیام/