تبعات دامنه‌دار نشت مواد شیمیایی خطرناک در اوهایو

خبرگزاری میزان - در روز‌های پس از خروج فاجعه‌بار قطار از ریل در ماه فوریه که احتمالا محیط را در «ایست پالستاین»، اوهایو با طیفی از مواد شیمیایی بسیار سمی مسموم کرد، «آماندا کنر» و خانواده‌اش سوزش چشم‌ها، بینی، گلو و سایر علائم را تجربه کردند که به طور گسترده در میان جمعیت گزارش شده است.

در ماه‌های پس از آن، همانطور که رسانه‌ها و جهان تا حد زیادی به این موضوع پرداخته‌اند، زندگی آن‌ها چندان بهبود نیافته است؛ «کنر» گفت، پسر ۴ ساله او که قبل از این حادثه آسم داشت، علائم بیماری‌اش غیرقابل کنترل شد و پزشکان را مجبور کرد که داروی وی را تغییر دهند.

او و پسر ۸ ساله‌اش مبتلا به آسم شدند و همه آن‌ها حالت تهوع، اسهال و سردرد‌هایی را تجربه می‌کنند که آن‌ را به تماس با مواد شیمیایی نسبت می‌دهند.

مقام‎های ایالتی و فدرال به «کنر» گفته‌اند که آب، هوا و خاک این منطقه امن است و مسائل بهداشتی آن‌ها منابع دیگری دارد، اما این خانواده که چندین مایل در جنوب محل حادثه زندگی می‌کنند، در این باره تردید دارند و همچنان از استفاده از آب آشامیدنی در منطقه خودداری می‌کنند.

وی در جریان نشست اخیر به مناسبت شش ماه از زمان خروج قطار از ریل و نشت مواد شیمیایی خطرناک گفت: این یک کابوس مداوم است.

«کنر‌»، نماینده وضعیت اسفبار بسیاری از ساکنان در منطقه «ایست پالستاین» است که می‌گویند هنوز از علائم ناشی از قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی رنج می‌برند.

محققان دانشگاه دریافته‌اند که ۸۰ درصد از ساکنان مورد بررسی می‌گویند که علائم جدیدی که از زمان حادثه رخ داده است؛ سردرد، بثورات پوستی، سرفه، سوزش چشم، اسهال و ... هنوز وجود دارد و حدود ۴۰ درصد گفتند که از اختلال استرس پس از سانحه رنج می‌برند.

کوتاهی مقامات فدرال و ایالتی در رسیدگی به موضوع

ساکنان منطقه، می‌گویند مقامات ایالتی و فدرال نگرانی‌های ساکنان و تهدیدات بالقوه سلامتی را کم اهمیت جلوه داده‌اند و گاهی اطلاعات متناقضی ارائه می‌دهند؛ این امر بی‌اعتمادی عمیق ایجاد کرده و ساکنان می‌گویند این احساس وجود دارد که رها شده‌اند.

«میستی آلیسون»، ساکن «ایست پالستاین»، گفت: این یک فیلم آخرالزمانی به نظر می‌رسد و ما در آن زندگی می‌کنیم، از این تصور که وضعیت حل نشده است، ناامیدی وجود دارد.

ابعاد گسترده حادثه

حدود ۵۰ واگن از ۱۴۱ واگن در قطار «نورفولک جنوبی» بر فراز شهری با ۴ هزار و ۷۰۰ نفر جمعیت در لبه تپه‌های آپالاچی از ریل خارج و منفجر شدند؛ آتش در نزدیکی تانکر‌های حامل «وینیل کلرید» شعله‌ور شد و دو روز بعد، مقامات از ترس یک «انفجار بزرگ» به عنوان یک اقدام پیشگیرانه، سوزاندن کنترل شده وینیل کلرید را انجام دادند.

پاسخ دولت فدرال و ایالت تا حد زیادی ناکافی تلقی شد و موضوع مورد بررسی و انتقاد ملی قرار گرفت.

در میان مسائل دیگر، «سوختگی کنترل شده» احتمالا «دیوکسین» و سایر مواد شیمیایی را آزاد می‌کند که تهدید‌های طولانی مدت برای سلامتی هستند؛ سطح «دیوکسین» در شهر و اطراف آن بی‎خطر است، اما تحلیل گاردین از سوی کارشناسان در ماه فوریه نشان داد که خاک حاوی سطوح دیوکسین صد‌ها برابر بیشتر از آستانه قرار گرفتن در معرض بالای آن است که دانشمندان آژانس حفاظت از محیط زیست (EPA) در سال ۲۰۱۰ دریافتند که خطر سرطان دارد.

«ارین هیز»، محقق دانشگاه کنتاکی، که به سازماندهی این برنامه کمک کرده است، گفت: یافته‌ها گام‌های بعدی را که ما برمی‌داریم هدایت می‌کند.

در همین حال، «اندرو ولتون»، محقق دانشگاه «پردو» شواهدی ارائه کرد مبنی بر اینکه دستگاه‌های دستی که پیمانکاران «نورفولک ساترن برای بررسی خانه‌ها از نظر وجود مواد شیمیایی استفاده می‌کردند، قادر به یافتن آن‌ها نیستند.

به گزارش «گاردین»، شواهد او شامل نتایج آزمایش نورفولک جنوبی بود که هیچ ردیابی شیمیایی را در خانه‌ای که آزمایش‌های مستقل سطوح بالایی را نشان می‌داد، نشان نداد؛ اگرچه پیمانکاران «نورفولک ساترن» گفتند که مواد شیمیایی را پیدا نکردند، اما متذکر شدند که به دلیل بوی شدید مواد شیمیایی مجبور به ترک خانه شدند.

ساکنان می‌گویند که مقامات به آن‌ها گفته‎اند که سردرد و سرگیجه ناشی از قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی نیست، بلکه «علائم استرس» است.

انتهای پیام/