کودکان پناهجوی روهینگیا؛ نسل گمشده بدون دسترسی به آموزش و تحصیل

خبرگزاری میزان - در کمپ‌های گسترده و ضعیف پناهجویان روهینگیا در منطقه «کاکس بازار» بنگلادش، غیرممکن است که کودکان از آموزش مناسب برخوردار شوند.

در آگوست ۲۰۱۷، ارتش میانمار یک کمپین نسل‎کشی را علیه جامعه روهینگیا آغاز کرد که باعث ایجاد یک بحران انسانی شدید شد. 

یکی از پناهجویان روهینگیا، می‌گوید: من یکی از کسانی بودم که فرار کردم و یک سفر ۱۱ روزه با پای پیاده از شمال ایالت «راخین» در میانمار به اردوگاه پناهندگان «کاکس بازار» در جنوب شرقی بنگلادش رفتم. به بیش از یک میلیون پناهجوی روهینگیا در بنگلادش پیوستم که بر اثر امواج پی در پی حملات و آزار و اذیت ارتش میانمار آواره شده‌اند. در سن ۱۴ سالگی از خانه‌ام گریختم، تحصیلاتم را رها کردم و زندگی جدیدی را در کشور دیگری آغاز کردم.

محدودیت در دسترسی به آموزش 

به گزارش «thediplomat»، شش سال از نسل کشی که منجر به آوارگی روهینگیا‌ها به بنگلادش شد می‌گذرد و با وجود تلاش‌ها برای دسترسی پناهندگان روهینگیا به خدمات نجات جان و سرپناه در بنگلادش، دولت این کشور پیشرفت چندانی در حل و فصل دسترسی پناهجویان به حقوق اولیه از جمله آموزش نداشته است.

یکی از شدیدترین محدودیت‌هایی که پناهجویان روهنیگیا در کمپ‌ها با آن روبرو هستند، دسترسی به آموزش رسمی است؛ از آغاز بحران، دولت بنگلادش در برابر تلاش‌ها برای ادغام طولانی‌مدت روهینگیا در جامعه این کشور مقاومت کرده است، آن‌ها را از کار کردن منع، از اعطای وضعیت قانونی پناهندگی به آن‌ها امتناع و از دسترسی آن‌ها به آموزش رسمی خودداری کرده است.

نسل گمشده جوانان روهینگیا

این شش سال بدون کتاب و آموزش، نسل گمشده‌ای از جوانان روهینگیا را به وجود آورده است؛ برای نخستین بار، عدم دسترسی به آموزش منجر به افزایش مهاجرت جوانان روهینگیا به خارج از بنگلادش شده و از مسیر‌های دریایی خطرناک به مالزی، اندونزی و سایر کشور‌های همسایه در جستجوی زندگی ایمن‌تر و بهتر استفاده می‌کنند. 

بسیاری از افراد با تحصیلات اندک یا بدون تحصیل و فرصت‌های اندک برای توانمندسازی اقتصادی، فاقد استقلال مالی برای به دست آوردن استقلال در زندگی خود هستند و این امر خطرات خشونت و سوء استفاده را افزایش می‌دهد. 

سازمان‌های بشردوستانه در کمپ‌ها اجازه دارند مراکز آموزشی موقت، معروف به «فضا‌های دوست‌دار کودک» را اداره کنند که تنها کودکان خردسال را می‌پذیرند؛ این کودکان آموزش غیررسمی دریافت می‌کنند – برنامه درسی که نه تایید شده و نه از سوی هیچ کشوری به رسمیت شناخته شده است – و علیرغم زندگی در بنگلادش از تحصیل به زبان بنگالی منع شده‌اند.

در سال‌های اخیر، دولت بنگلادش اجازه داده است که یک برنامه آموزشی آزمایشی کوچک با برنامه درسی میانمار در اردوگاه‌ها اجرا شود، اما این برنامه گسترده نیست.

از آنجایی که دولت بنگلادش تنها اجازه دسترسی به آموزش‌های غیررسمی اولیه را می‌دهد، جوانان روهینگیا که به تحصیلات متوسطه نیاز دارند فرصت‌های کمتری دارند. 

محدودیت‌های رفت‌وآمد در خارج از اردوگاه‌ها، پناهجویان روهینگیا را از کار یا دسترسی به آموزش رسمی منع می‌کند. 

گزارش دیده‌بان حقوق بشر از محافظت ناکافی

مقام‎های بنگلادش در محافظت کافی از پناهندگان روهینگیا در برابر خشونت‌های فزاینده از سوی گروه‌های مسلح و باند‌های جنایتکار، با لایه‌هایی از موانع برای کمک‌های پلیس، حقوقی و پزشکی ناکام هستند.

دیده بان حقوق بشر ۲۶ مورد خشونت علیه پناهجویان روهینگیا از جمله قتل، آدم ربایی، شکنجه، تجاوز و آزار جنسی را با استفاده از مصاحبه با ۴۵ پناهنده روهینگیایی بین ژانویه تا آوریل ۲۰۲۳ و شواهد حمایتی از جمله پلیس و گزارش‌های پزشکی مستند کرده است.

قربانیان گزارش می‌دهند که با لایه‌هایی از موانع برای کمک‌های پلیس، حقوقی و پزشکی مواجه شده‌اند که مقامات در ارائه حفاظت، بهبود امنیت یا پیگرد قانونی مسئولین ناکام هستند.

«میناکشی گانگولی»، معاون مدیر آسیایی دیده‎بان حقوق بشر، گفت: تعهد‌های گذشته نخست وزیر بنگلادش برای محافظت از پناهندگان روهینگیا اکنون از سوی گروه‌های خشونت آمیز و یک سیستم قضایی بی تفاوت تهدید می‌شود. قصد آشکار مقام‎های بنگلادش برای بازگرداندن روهینگیا‌ها به کشور خود، مسئولیت دولت را برای تضمین حمایت از آن‌ها سلب نمی‌کند.

قتل پناهجویان

مقام‎های بنگلادش گزارش داده‌اند که گروه‌های مسلح بیش از ۴۰ پناهجوی روهینگیا را در سال ۲۰۲۲ در اردوگاه‌ها به قتل رساندند، در حالی که دستکم ۴۸ پناهجو در نیمه نخست سال ۲۰۲۳ به قتل رسیده‌اند.

پناهجویان روهینگیا‌، می‌گویند که مجموع قتل‌ها بسیار بیشتر است و بر اساس گزارش ها، هفت پناهجو در سه حادثه در ۶ و ۷ جولای کشته شدند.

با این وجود هیچ سیستم قضایی کیفری برای پناهجویان در دسترس نیست؛ آن‌ها نمی‌توانند برای شکایت به پلیس مراجعه کنند و در عوض باید به مقامات اداری یا نیرو‌های امنیتی بنگلادش در کمپ‌ها مراجعه کنند.

انتهای پیام/