دلم جز هوایت، هوایی ندارد

مشهد، شهری ست که گنبد طلایی امام رضا (ع) آنجا را مقدس و متبرک نموده است و سالانه هزاران نفر از جای جای جهان اسلام به این شهر آمده تا دستانشان به ضریح این بارگاه برسد. حرم امام هشتم، مکان دنج و آرامی است و برای همه ما پیش می‌آید که روزهایی، دلتنگ حرم و آرامشی که در آن وجود دارد، می‌شویم، زیرا که می‌دانیم، آرامشی که در آن فضا عطرآگین است، غیر قابل مثال زدن است. این فضا، دل هر بی سر پناه و پر درد رابه سمت خود می‌کشد، زیرا که می‌دانند، امام سرپناهشان می‌شود. همه‌ی مردان و زنانی که تنها امیدشان این است که با دلی سبک و شاد به خانه بازگردند و دست‌ها رابه سمت آسمان برده و از امام رضا(ع)، که ضامن آهو بوده می‌خواهند تا در درگاه خداوند ضمانت کند تا حاجتشان روا شود. خیلی‌ها در اوج ناامیدی با دلی پر از امید از آنجا بازگشتند، خیلی‌ها معجزه می‌خواستند و خدا بازهم در لطفش را گشود و غیرممکن‌ها را ممکن ساخت، زیرا هیچ وقت کسی که به درگاهش امید بسته را، ناامید نکرده است.