روز نکبت؛ راهبرد انکار از سوی رژیم صهیونیستی

خبرگزاری میزان - به نظر می‌رسد در هفتاد و پنجمین سالگرد روز نکبت فلسطین، باید به این موضوع فکر کرد که چگونه وقایع ۱۹۴۸ نه تنها تاریخ مردم فلسطین، بلکه واقعیت استعماری کنونی آن‌ها را نیز شکل داده است.

به گزارش الجزیره، برای فلسطینیان، نکبت یک «موضوع شبح‌آلود» است؛ نکبت - آواره شدن ۷۵ هزار فلسطینی از خانه‌های آبا و اجدادی خود در فلسطین و ویرانی ۵۰۰ روستا و شهر - صرفاً رویدادی نیست که حدود ۷۵ سال پیش رخ داده است.

روز نکبت؛ روندی مداوم

همانطور که بسیاری از فلسطینی‌ها اصرار دارند، این یک فرآیند مداوم است که با اشکال پایدار خشونت مورد تایید رژیم صهیونیستی مشخص می‌شود.

این چیزی است که نیرو‌های رژیم صهیونیستی به آن ادامه می‌دهند؛ در واقع، هر بار که یک فلسطینی از سوی سربازان صهیونیست به شهادت می‌رسد یا خانه‌ای که ساخت آن سال‌ها به طول انجامیده، تخریب می‌شود، این اقدام خشونت‌آمیز خاص نه تنها باعث شوک می‌شود، بلکه خاطره نکبت را نیز فرا می‌خواند.

ماندگاری نکبت زمانی کاملا آشکار شد که در ماه فوریه، شهرک نشینان صهیونیست در حواره قتل عامی را مرتکب شدند و «بزالل اسموتریچ»، وزیر دارایی رژیم صهیونیستی، به جای محکوم کردن این جنایت، شکایت کرد که باید پاکسازی صورت گیرد.

راهبرد انکار رژیم صهیونیستی.

اما به نظر می‌رسد راهبرد کابینه رژیم صهیونیستی برای ایجاد خاطرات جدید خشونت در میان فلسطینی‌ها و در نتیجه تضمین حضور دائمی نکبت با سیاست رسمی آن در «انکار وقوع» در تناقض است.

مقامات صهیونیست و حامیان آن بار‌ها این اصطلاح را رد کرده و آن را «دروغ اعراب» و «توجیه تروریسم» خوانده‌اند؛ مقامات صهیونیست همچنین به دنبال ریشه‌کن کردن هرگونه اشاره عمومی به نکبت بوده‎اند.

در سال ۲۰۰۹، وزارت آموزش رژیم صهیونیستی استفاده از این کلمه را در کتاب‌های درسی برای کودکان فلسطینی ممنوع کرد.

در سال ۲۰۱۱، کنست این رژیم قانونی را تصویب کرد که بر اساس آن نهاد‌ها از برگزاری هرگونه مراسم بزرگداشت نکبت منع شدند.

این قانون در واقع اصلاحیه‌ای بر قانون بنیاد بودجه است و هر مراسمی را که به مناسبت نکبت برگزار می‌شود، را با «تحریک نژادپرستی، خشونت و تروریسم» و انکار رژیم صهیونیستی ترکیب می‎‌کند.

به عبارت دیگر، رژیم صهیونیستی تلاش فلسطینی‌ها برای علامت گذاری آگاهانه و حفظ نکبت در حافظه زنده را بسیار خطرناک می‌داند و در نتیجه مصمم است هر فردی را که چنین مراسم عمومی را انجام دهد مجازات کند.

با این حال، رژیم صهیونیستی واقعا علاقه‌ای به تحمیل فراموشی اجتماعی در مورد وقایع ۱۹۴۸ ندارد، بلکه هدف آن شکل دادن و کنترل حافظه فلسطین است.

راهبرد روشن است؛ از طریق اعمال خشونت آمیز روزانه اطمینان حاصل کند که فلسطینی‌ها در دام نکبت باقی بمانند، مبادا فراموش کنند که رژیم صهثونیستی قادر به انجام چه کاری است. اما در عین حال، کابینه این رژیم تمام تلاش خود را می‌کند تا فلسطینی‌ها را از تعیین اینکه چگونه این تاریخ را در انظار عمومی به یاد می‌آورند، منع کند.

انتهای پیام/