از طلبکار‌های خارجی فوتبال ایران تا الگویی مثل لیورپول/ وقتی مدیریت مهم‌تر از بازیکن و مربی است
به عنوان مثال یازالده گومز که در آستانه پیوستن به استقلال و به ماشین گلزنی معروف شده بود در تابستان به ایران آمد و بدون حتی یک دقیقه بازی و تمرین ایران را ترک کرد و بعد هم به یک تیم پرتغالی پیوست. استوکس و اروین دو بازیکن دیگر خارجی هستند که جدا از عملکرد خوب‌شان در ترکیب تراکتورسازی، اصلا نظم خوبی ندارند و اروین مدت‌ها است که ایران را ترک کرده و مشخص نیست چه زمانی برمی گردد. استوکس هم پس از ۱۰ روز همین یکی، دو روز پیش به ایران برگشت. آنتونی گولچ یک نمونه پرسپولیسی از این موضوع است که از سرخپوشان شکایتی سنگین کرده است.
قطعا آمدن بازیکنان خارجیِ باکیفیت به فوتبال ایران کمک زیادی کرده و باعث رشد و ترقی لیگ برتر می‌شود، ولی اینکه چطور این بازیکنان انتخاب شده و چگونه با آنها قرارداد بسته می‌شود موضوعی است که انگار مدیران فوتبالی ما هنوز آن را به خوبی یاد نگرفته‌اند و همین مورد باعث می‌شود تا بازیکنی مثل گومز الان طلبکار اصلی استقلال باشد.
برای پی بردن به اینکه باید چگونه باید قرارداد بازیکنان خارجی را بست شاید بهتر باشد باشگاه‌های بزرگ اروپایی را الگو قرار دهیم. باشگاه لیورپول سال گذشته با رقمی بسیار بالا فیلیپ کوتینیو ستاره برزیلی خود را به بارسلونا فروخت، ولی آبی‌اناری‌ها ستاره‌های دیگر این تیم انگلیسی را هم می‌خواستند. به همین دلیل و در حالی که قرمز‌های آنفیلد می‌دانستند ممکن است زرق‌وبرق تیمی مثل بارسلونا چشم دیگر بازیکنان‌شان را هم بگیرد، بندی در قرارداد کوتینیو با بارسلونا آوردند که بارسایی‌ها را تا ۳ سال از خرید هر بازیکنی از لیورپول منع می‌کند. به طوری که مانه، فیرمینو و صلاح حتی اگر الان هم بخواهند به بارسلونا بروند، به دلیل وجود همان بند نمی‌توانند راهی نیوکمپ شوند.
اگرچه استقلال، پرسپولیس و تیم‌های ایرانی لیورپول نیستند، ولی پیشرفت این روز‌های فوتبال جهان فقط تکنیک بازیکنان و تاکتیک مربیان نیست بلکه مدیریت باشگاه و عملکرد آنها در نقل و انتقالات است که باشگاه‌ها را در مسیر موفقیت قرار می‌دهد.
شاید بهتر باشد مدیران فوتبالی کشور نحوه قرارداد بستن با بازیکنان را از باشگاه‌های اروپایی یاد بگیرند تا به باشگاه‌هایشان ضرر وارد نکنند و اینگونه بدهی‌های سنگین بالا نیاورند.