زخم ناسور مریوان از تسلیحات شیمیایی مدعیان غربی حقوق بشر

خبرگزاری میزان – شهر‌های مرزی ایران در دوران جنگ تحمیلی هشت ساله بار‌ها هدف حملات شیمیایی قرار گرفتند؛ رژیم بعث عراق در این حملات ۲۸۶ بار از تاول زاها، ۱۴۳ بار از عوامل اعصاب، ۸۱ بار از سیانور و عوامل خونی، ۴۸ بار از خفه کننده، ۸ بار از فسفری و ناپالم و ۶ بار از وی ایکس استفاده شد.

شهر مریوان در استان کردستان در جریان جنگ تحمیلی بار‌ها شاهد پرواز جنگنده‌های عراقی بر فراز این شهر و بمباران مناطق مسکونی بود؛ هر دور از این حملات ده‌ها شهید و مجروح بر جای می‌گذاشت و خساراتی را بر مردم این شهر تحمیل می‌کرد.

رژیم بعث عراق در روز ۲۱ فروردین ۱۳۶۷، ۱۰ آوریل ۱۹۸۸، مریوان را هدف حمله شیمیایی قرار داد؛ این تنها حمله مرگبار شیمیایی صدام به مریوان نبود.

آثار این جنایت همچون زخمی ناسور بر پیکره شهر وجود دارد و مناطقی از شهر همچنان بوی لیمو می‌دهد.

جنایت حمله و بمباران شیمیایی شهر‌های مختلف ایران توسط ارتش رژیم بعث، موضوعیست که غربی‌ها عامدانه چشم بر آن می‌بندند و حتی برای مسکوت ماندن آن در رسانه‌ها نیز تلاش می‌کنند.

دلیل این رویکرد کشورهای غربی که در موضوع‌های مختلف ژست‌های حقوق بشری گرفته و انگشت اتهام خورا به سمت کشورهای مختلف می‌گیرند و آن‌ها را به نقض حقوق بشر متهم می‌کنند، نیز کاملا مشخص است و با ابتدایی‌ترین پرسش خود را می‌نمایاند: رژیم بعث عراق چگونه به تسلیحات شیمیایی دست یافت؟

کشور‌های غربی مدعی حقوق بشر اصلی‌ترین تامین کنندگان جنگ افزار مورد علاقه صدام بودند و از این رهگذر با چشمپوشی از نگرانی ادعایی خود در زمینه حقوق بشر سود کلانی به جیب زدند؛ جنگ رژیم بعث عراق علیه ایران برای این کشورها فرصت خوبی فراهم کرد تا فع مالی خود را دنبال کنند و بهتر از آن فرصتی برای آشکار شدن ماهیت حقوق بشری آن‌ها برای جهانیان فراهم کرد.

تاکنون و با وجود وتوی مکرر قطعنامه‌های محکومیت در شورای امنیت سازمان، همکاری و البته حمایت کشور‌های آمریکا، انگلیس، فرانسه و آلمان از رژیم بعث عراق برای دستیابی و تامین تسلیحات شیمیایی مستند شده است.

حمایت آلمان از رژیم بعث عراق در تامین تسلیحات شیمیایی در دهه ۱۹۸۰، این کشور را به بزرگ‌ترین تولیدکننده گاز‌های شیمیایی جنگی خاورمیانه تبدیل کرد.

آمریکا نیز حریصانه در این مسیر گام برداشته و علاوه بر صدور مجوز حمل و انتقال هرگونه نمونه بیولوژیکی به عراق در دهه ۱۹۸۰، از ساخت زرادخانه بیولوژیکی در عراق حمایت می‌کرد.

نکته قابل تامل این که، همین کشور‌ها در سال ۲۰۰۳ به بهانه وجود سلاح‌های کشتار جمعی به عراق حمله کرده و بیش از هشت سال شهروندان و غیرنظامیان عراقی را سلاخی کردند

با وجود این که ایران همواره تاکید کرده که دست از پیگیری جنایت کشور‌های غربی مبنی بر مسلح کردن صدام به سلاح‌های شیمیایی بر نمی‌دارد، قربانیان جنایت هولناک حملات شیمیایی رژیم بعث عراق به ایران هنوز موفق به گرفتن حق خود و پاسخگو کردن عاملان این جنایت به ویژه تامین کنندگان تسلیحات شیمیایی نشده اند.

انتهای پیام/