گزارش‌های دروغین و قطعنامه‌های سیاسی حقوق بشری

خبرگزاری میزان - جاوید رحمان و منتخبینش در این رُمان نقش دانای مطلق (omniscience) را ایفا می‌کنند و با استفاده از گزارش ساختگی رسانه‌ها، منابع مبهم و غیر معتبر تلاش می‌کنند آن را به عنوان واقعیت حقوق بشر جمهوری اسلامی ایران نشان دهند، در صورتی که هیئت‌ها و افراد غیر دولتی که از ایران بازدید می‌کنند، معتقدند آن چه در رسانه‌ها و مجامع حقوق بشری مطرح می‌شود با واقعیت ایران تفاوت زیادی دارد.

جاوید رحمان در ابتدای نوشته خود اشاره کرده در طول یک سال گذشته به آمریکا، آلمان، سوئد و بعضی از کشور‌های اروپایی سفر کرده، ولی نگفته در این کشور‌ها با کدام به اصطلاح خانواده قربانی صحبت شده و خانواده قربانی در آن کشور‌ها چه می‌کنند؟ و مذاکراتش با جامعه مدنی آن کشور‌ها روی چه موضوعی بوده است؟ همچنین اشاره کرده ادعا‌های خود را با تعامل با دولت ایران تهیه کرده، در صورتی که طی چند سال قبل جلسات متعدد توسط سفرا و نمایندگان اعزامی ایران با نامبرده برگزار شد؛ با وجود جوابگویی به سوال‌ها وی به علت بی اثر بودن و قرائت کردن مطالبی که برای جاوید رحمان نوشته بودند، در صحن شورای حقوق بشر و رسانه‌ها، حدود یک سال است با وی نشستی برگزار نشده و موضوعات ایران از طریق کمیسرعالی و دیگر مقامات پیگیری می‌شود.

در ادعا‌های جاوید رحمان موضوعات و اتفاقات به گونه‌ای نوشته شده که گویا ایشان به همه نقاط ایران پرواز کرده و مسائل را از نزدیک دیده و با افراد صحبت کرده، اما وی تنها به چند نفر افراد غیر مطلع اشاره کرده یکی از منابع او با فاصله بیش از هزار کیلومتر با فوت خانم امینی نظری داده به علت اینکه با ذائقه جاوید رحمان همراه بود به آن استناد کرده در صورتی که به گزارش‌های مستند و مستدل ارسالی دولت ایران و سازمان‌های غیر دولتی که از نزدیک شاهد اتفاقات بودند، هیچ توجهی نکرده است.

جاوید رحمان بدون توجه به شرح وظایفش که در قطعنامه شماره ۵/۲ مورخ ۱۸ ژانویه ۲۰۰۷ تصویب شده که تاکید بر بی طرفی گزارشگران دارد، متاسفانه نقش اپوزیسیون را اجرا می‌کند و در تمام نوشته‌ها و گفته‌هایش از کلمات موضع دار مانند حکومت دینی دیکتاتوری سوءاستفاده جنسی و جسمی وقس علی هذا استفاده می‌کند.

در سخنان جاوید رحمان و منتخبین او شاهد یک پروپاگاندای تبلیغات رسانه‌ای هستیم؛ هرکس در طول زمان اغتشاشات اخیر ایران به هر دلیلی فوت کرده، آن را به برخورد پلیس ربط داده است؛ روشی که رسانه‌ها به جهت تشویش افکار مردم و شعله ورکردن اغتشاش انجام می‌دهند.

در تهاجم چند جانبه و ترکیبی علیه ایران بیش از ۱۲۰ کانال تلویزیونی، ۱۰۰ فرکانس رادیویی و ده‌ها سایت و شبکه اجتماعی تمرکز خود را روی کودکان ایرانی گذاشتند و آن‌ها را آموزش درگیری مسلحانه و به ساخت بمب ترغیب کردند؛ در روز‌های اخیر نیز تلاش کردند با مسمومیت دانش آموزان مدارس آن‌ها را وارد بازی جدیدی کنند؛ در صورتی که کودک سربازی در ماده ۳۸ پیمان نامه حقوق کودک منع شده است، ولی در جنگ ترکیبی علیه ایران استفاده شد؛ هدایت کنندگان و رسانه‌ها به صورت آشکارا گفتند ما روی دهه‌ی هشتادی‌ها در اغتشاشات تروریستی و مسلحانه ایران برنامه ریزی کردیم، لذا طبق ماده ۸/۲/۲۶ اساسنامه رم از دیوان بین المللی کیفری جرم جنگی مرتکب شده اند، ولی در مطالب  جاوید رحمان و منتخبین او فریاد از کشته شدن چند کودک و مسمومیت دانش آموزان شنیده می‌شود بدون اشاره به تحرکات کشور‌های مدعی حقوق بشر.

آن‌ها برای پوشش دادن به نقض حقوق کودکان (کودک سربازی) با فرافکنی ایران را متهم به استفاده از کودکان در مقابله با اغتشاشات می‌کنند.

ظاهرا دانای مطلق به بعضی از اتفاقات و مکان‌ها در ایران پرواز نکرده است، شاید اگر این واقعیت‌ها را مطرح می‌کرد، بال‌هایش می‌سوخت.

شرایطی که طی حدود ۳ ماه برای مردم ایران طراحی شد، اغتشاشات تروریستی و مسلحانه بود نه اعتراضات مسالمت آمیز، ولی وی کوچک ترین اشاره‌ای در مورد حمله داعش به یکی از مراکز مذهبی شیراز که در راستای تقویت اغتشاشات و ترویج خشونت بود و در این اقدام تروریستی ۱۳ نفر زن و کودک و بزرگسال به شهادت رسیدند، نکرده است؛ حملات مسلحانه به مردم در استان‌های مختلف و شهادت مردم رهگذر، شهادت بیش از ۵۰ نفر از نیرو‌های حافظ امنیت با سخت‌ترین روش یعنی استفاده از سنگ، چوب و آهن و بعضی از آن‌ها با شلیک گلوله جنگی توسط گروه‌های تروریستی نه نوشته شده نه در شورا صحبتی از آن کرد.

همچنین تمام بازداشت شدگان به غیر از افرادی که مرتکب قتل شده اند و شاکی خصوصی دارند آزاد شده اند، ولی همچنان فریاد از آزادی زندانیان اغتشاشات سر می‌دهند.

در طول این سه ماه و به خصوص روز ۲۲ بهمن میلیون‌ها مردم ایران به خیابان‌ها آمدند و ضمن حمایت از نظام اسلامی ایران انزجار خود را از اغتشاشگران و حامیان آن‌ها اعلام کردند این میلیون‌ها مردم در هیچ نوشته و صحبتی اشاره‌ای نشد.

چند ماه قبل گزارشگر اقدامات قهری و یک جانبه (تحریم) به مدت ۱۲ روز در ایران حضور داشت و با همه اقشار دولتی و غیر دولتی ملاقات کرد، در پایان گزارش خانم دوهان که در اجلاس سپتامبر ارائه شد ایشان به صراحت نقض حقوق مردم ایران به خصوص بیماران را به شورای حقوق بشر اعلام کردند؛ گزارش  دوهان کجای نوشته جاوید رحمان که باید بی طرف باشد، وجود دارد؟!

اما واقعیت موضوع

ایران جزو نادرترین کشور‌هایی است که با رای مردم نوع حکومتش تعیین شده است؛ بیش از ۹۸ درصد از مردم ایران به جمهوری اسلامی ایران رای دادند؛ یکی از قوانین این نظام مبتنی بر عرف جامعه و شریعت اسلام که به تصویب نمایندگان مردم رسیده اجرای حجاب در بیرون حریم خصوصی برای خانم‌ها است؛ برای اجرای این قانون به ندرت بعضی از خانم‌ها‌یی که رعایت نمی‌کنند توسط پلیس به یک مرکز آموزشی منتقل و ظرف حدود دو ساعت توسط یک کارشناس حقوقی نسبت به قانون مجلس توجیه و سپس مرخص می‌شوند؛ خانم امینی با استناد به دوربین‌ها و شاهدین به این کلاس منتقل می‌شوند که هنگام صحبت با یکی از خانم‌های مرکز آموزش بی حال و روی زمین می‌افتد، پس از حضور اورژانس به یک بیمارستان خصوصی نزدیک محل منتقل که متاسفانه فوت می‌شود.

برابر اسناد پزشکی قانونی معاینات متعدد هیچ ضربه‌ای به ایشان وارد نشده، ولی قبل از بررسی کارشناسان پزشک قانونی بلافاصله پس از چند لحظه از انتشار این خبر رسانه‌های تاسیس شده توسط کشور‌های آمریکا و اروپا، مسئولین بعضی از همین کشور‌ها و گزارشگر ایران تحت عنوان قتل یک دختر دستگیر شده توسط پلیس ایران، اقدام به فضا سازی و تحریک مردم و کودکان کردند؛ افراد مورد اشاره نه تنها از این اتفاق ناراحت نشدند بلکه به علت این که بهانه‌ای برای فشار به ایران به دست آوردند، بسیار خوشحال شدند و نقشه‌های چندین ساله خود را با استفاده از همه امکات پیاده کردند.

یکی از قسمت‌های پازل فشار به ایران توسط مجامع بین المللی حقوق بشری و تعیین هیئت حقیقت یاب و صدور قطعنامه مربوطه است؛ آن‌ها همانند چهل و سه سال قبل تاکنون به علت این که مردم ایران را نشناخته بودند، پس از مدتی دچار یاس وناامیدی شدند؛ لذا رو به ابزار‌های در اختیارشان آوردند و اقدامات قهری و یکجانبه خود (تحریم ها) را تشدید و استفاده ابزاری از حقوق بشر را در دستور کار قرار دادند.

اگر این مدعیان، واقعا مدافع حقوق بشر و حقوق زنان و کودکان هستند، تحریم‌ها به خصوص تحریم دارویی را حذف کنند، تا ده‌ها زن و کودک از رنج و درد نجات پیدا کنند؛ متاسفانه ساختار و دموکراسی مدیریت شده حاکم بر اجلاس‌های حقوق بشری به گونه‌ای است که هر قطعنامه که آمریکا و اروپائیان بخواهند به تصویب می‌رسانند و اگر قطعنامه‌ای را نخواهند یا آن را کم رنگ نموده و یا رد می‌کنند.

انتهای پیام/