بازخوانی موضوع مذاکرات رفع تحریم‌ها در ۱۴۰۱/ برجام در پیچ و خم ریاکاری غربی‌ها
مذاکرات رفع تحریم‌ها در سال ۱۴۰۱ تحت تاثیر روند‌های متداخل بدعهدی، مانع تراشی، تناقض گویی و عدم اراده سیاسی طرف‌های غربی بود.
خبرگزاری میزان – موضوع مذاکرات رفع تحریم‌ها در سال ۱۴۰۱ را بیش از هر زمان دیگری میتوان تحت سیاست زدگی و ریاکاری طرف‌های غربی به ویژه طرف آمریکایی دانست.
مذاکرات رفع تحریم‌ها در میانه مرداد سال ۱۴۰۱ پس از تعلیقی پنج ماهه با حضور هیئت‌های سیاسی از ایران، اروپا، چین، روسیه و آمریکا در حاشیه آن در قالب گفت‌وگو‌های دو یا چندجانبه آغاز شد.
پس از گذشت پنج روز از مذاکره و رایزنی، هیئت‌ها به پایتخت‌های خود بازگشتند؛ گذشته از سابقه بدعهدی طرف‌های غربی و سطوح آشکار اختلاف میان آنها، آمریکا در ماه‌های قبل از برگزاری مذاکرات با نادیده گرفتن اقدام خود مبنی بر ترک برجام، تبلیغات سیاسی و رسانه‌ای گسترده‌ای را برای متهم کردن ایران به عدم اراده برای بازگشت به توافق هسته‌ای انجام داده بود و اهدافی را از این تلاش دنبال می‌کرد.
ایران در فرصت تعیین شده پاسخ خود را به متن پیشنهادی اتحادیه اروپا داد، اما آمریکا در ارسال پاسخ به بهانه بررسی دقیق پاسخ ایران تاخیر کرد.
این در حالی بود که جوزپ بورل، مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا پاسخ ایران را معقول خوانده بود.
در نهایت نیز مشغله دولت بایدن، رئیس جمهور آمریکا به بحران‌های داخلی و خارجی و هراس از واکنش‌های داخلی با وجود تاکید بر احیای برجام در کارزار انتخاباتی سبب شد تا این دور مذاکرات عملا راه به جایی نَبَرد.
حوادث اواخر شهریور ۱۴۰۱ بهانه لازم برای طرف‌های غربی جهت اتخاذ سیاست یکی به نعل و یکی به میخ فراهم شد و آنها با دستاویز قرار دادن تحولات داخلی ایران موضوع مذاکرات رفع تحریم‌ها را به زعم خود از اولویتهایشان خارج کردند.
با وجود تلاش ایران برای نشان دادن حسن نیت خود از طریق اعلام آمادگی برای ادامه مذاکرات، طرف‌های غربی به ویژه آمریکا در سیاست اعلامی خود از عدم تمایل برای از سرگیری مذاکرات سخن گفت و با دستاویز قرار دادن ادعا‌هایی مانند فروش پهپاد به روسیه از سوی ایران به زعم خود اقدام به خریدن زمان برای آن چه نتیجه اغتشاش‌ها در ایران خواندند، کردند.
همگامی آژانس بین المللی انرژی اتمی در آن بازه زمانی از طریق انتشار گزارش‌های نادرست و ضد و نقیض درباره موضوع هسته‌ای ایران یا آن چه «فعالیت‌های هسته‌ای ایران» می‌خواند، نیز مزید بر علت شد؛ با این وجود آمریکا در مناسبت‌هایی وجود امکان مذاکره را مورد تاکید قرار داد.
آمریکا در حالی به گمان خود چشم به نتیجه اغتشاش‌ها دوخته بود که همزمان از طرق مختلف پیام‌هایی را برای ایران در مورد مذاکرات برجام ارسال می‌کرد؛ آن چه ناظران غربی در موضوع مذاکرات برجام در ماه‌های پس از آغاز تحولات ماه‌های گذشته در ایران مدعی شدند عدم تمایل آمریکا برای از سرگیری مذاکرات بود، اما زیر پوست این سیاست ریاکارانه واقعیتی دیگر در جریان بود.
در این بازه زمانی که برجام در شرایطی سیاست زده‌تر از همیشه و در فاصله‌ای بسیار دور از مباحث فنی و تکنیکی قرار داشت، دستگاه دیپلماسی کشورمان همواره بر دو موضوع تاکید کرد: آمادگی ایران برای بازگشت به میز مذاکره با اولویت تامین منافع ملی و بلاتکلیفی طرف‌های غربی.
علی باقری، معاون سیاسی وزیر امور خارجه کشورمان در دی ماه ۱۴۰۱ در مورد مذاکرات تاکید کرد که گفت‌وگو‌ها مسیر پیوسته‌ای دارد و همچنان در حال پیگیری است و رسانه‌ای نشدن آن به دلیل جدیت در کار است.
میخائیل اولیانوف، نماینده روسیه در سازمان‌های بین المللی مستقر در وین در بهمن ماه ۱۴۰۱ ضمن تاکید بر اراده سیاسی ایران برای تکمیل روند مذاکرات، گفت که شرکت کنندگان غربی در حال حاضر چنین اراده سیاسی ندارند.
حسین امیرعبداللهیان، وزیر امور خارجه نیز در اوایل اسفند سال ۱۴۰۱ با اشاره به دریافت پیام‌های متضاد از سوی آمریکا، اعلام کرد که ایران همزمان با آمادگی به جمع بندی مذاکرات هسته ای، برای مقابله با کارشکنی آمریکا «پلن بی» در اختیار دارد.
با نگاهی به مواضع مطرح شده از سوی غربی‌ها، سال ۱۴۰۱ را میتوان سال سیاسی کاری و اقدامات ریاکارانه طرف غربی در موضوع احیای توافق هسته‌ای توصیف کرد.
انتهای پیام/
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *