نگاهی به خروجی تیم‌های پایه پرسپولیس و استقلال/ تفاوت از زمین تا آسمان!
این موضوع در لیگ‌های معتبر اروپایی مثل لیگ جزیره (انگلیس) یکی از بند‌های قرارداد مربیان لیگ برتری است. به طور مثال مدیر تیم فوتبال اورتون در چند فصل اخیر به تمام مربیان تیم بزرگسالان خود اعلام کرده که باید در طول فصل از ۴ بازیکن زیر ۲۱ سال تیم‌های پایه استفاده کند.
در اینکه فوتبال ایران با انگلیس قابل مقایسه نیست، شکی وجود ندارد، اما چرا باید تیم‌های فوتبال ایران به این موضوع بی‌توجه باشند؟ نمونه بارز عدم توجه به تیم‌های پایه، باشگاه پرسپولیس است.
اگر بخواهیم گذری به تیم‌های پایه پرسپولیس در ۱۰ سال اخیر داشته باشیم تنها بازیکنی که از تیم پایه به بزرگسالان رسید و موفق شد پیراهن تیم ملی را بر تن کند، علیرضا حقیقی بود. در این بین چند بازیکن مانند حمیدرضا علی‌عسگر و میلاد کمندانی هم بودند که مدتی به تیم بزرگسالان پرسپولیس رسیدند، اما هیچ‌گاه بازیکنان بزرگی در فوتبال ایران نشدند و فاصله زیادی با علیرضا حقیقی داشتند.
اگر این موضوع را در نظر بگیریم که تیم‌های رده‌های پایه پرسپولیس در دو پنجره اخیر نقل و انتقالات محروم بودند، اول فصل گذشته مشکلی برای جذب بازیکن نداشتند و وسواس در انتخاب بازیکن می‌توانست کاری کند که امروز برانکو ایوانکوویچ به راحتی از بازیکنان زیر ۲۳ و زیر ۲۱ سال خود استفاده کند اما حقیقت این است که برانکو هم گاهی اوقات از روی اجبار به مهره‌های جوان خود بازی می‌دهد.
ابهام بزرگ و شگفت انگیز اینجاست که چرا تیم‌های پایه باشگاه بزرگ و پرطرفداری مثل پرسپولیس نباید در ۱۰ سال گذشته حداقل ۴ یا ۵ بازیکن استاندارد تحویل تیم بزرگسالان دهد؟ چرا باید اگر بازیکن خوبی هم وجود دارد در همان سن پایین به تیم دیگری منتقل شود و چندین سوال مشابه دیگر که پاسخ روشنی برای آنها وجود ندارد.
اما در طرف مقابل آبی‌های پایتخت وضعیت بهتری نسبت به پرسپولیس دارند در معرفی بازیکنان جوان استاندارد به فوتبال ایران بسیار موفق بوده است. پیروز قربانی، امیر حسین صادقی، آندرانیک تیموریان، مجتبی جباری، سید مجید حسینی، سید حسین حسینی، امید نورافکن و ... تنها بخشی از خروجی‌های تیم‌های پایه استقلال در چند سال اخیر بوده‌اند.
تفاوت بین خروجی‌های استقلال و پرسپولیس از تیم‌های رده‌های پایه از زمین تا آسمان است و بهتر است پرسپولیسی‌ها با یک برنامه ریزی دقیق به فکر بازیکنان جوان خود باشند تا اگر روزی دوباره خیریتی برای این تیم همراه شد از بازیکنان تیم‌های امید و جوانان خود استفاده کنند.
امید می‌رود باشگاه‌هایی که ادعای حرفه‌ای بودن دارند، نیم نگاهی به تیم‌های رده های سنی پایه داشته باشند تا مجبور نشوند برای پر کردن خلاءهای موجود در تیم بزرگسالان خود به جذب بازیکنان خارجی درجه چندم روی بیاورند و با فضا دادن به فوتبالیست های جوان، کمک شایانی به پیشرفت فوتبال ایران داشته باشند.