انواع عقد و شرایط آن

عقد به لحاظ دوام و نحوه انحلال به عقد جایز و لازم تقسیم می شود.
مطابق ماده ۱۸۵ قانون مدنی، عقد لازم آن است که هیچ یک از طرفین معامله حق فسخ آنرا نداشته باشد مگر در موارد معینه.
همچنین مطابق ماده ۱۸۶ از همان قانون ، عقد حایز آن است که هر یک از طرفین بتواند هر وقتی بخواهد آنرا فسخ کند.
بنابراین باید بیان داشت اصل بر لازم بودن عقد است و عقد جایز نیاز به تصریح دارد. مانند عقد وکالت، عاریه، ودیعه و غیره.
پس باید بیان داشت عقد بیع عقدی لازم بوده و طرفین بایستی به مفاد آن پای بند باشند. اما باید بیان داشت عقد لازم به چند صورت منحل می شود:
الف) ارادی
به صورت یکجانبه از طریق اعمال اراده یکجانبه. مانند اعمال حق خیار یا حق رجوع مطابق ماده ۴۵۷ قانون مدنی که بیان می دارد هر بیع لازم است مگر اینکه یکی از خیارات در آن ثابت شود.
شکل دیگر انحلال ارادی، اراده دو جانبه یا همان اقاله که در ماده ۲۸۳ قانون مدنی گفته شده، بعد از معامله طرفین می توانند به تراضی آنرا اقاله و تفاسخ کنند. منظور از تفاسخ همان اقاله می باشد.
ب) غیر ارادی قهری شکل دیگر انحلال عقد لازم است. مانند فوت یکی از طرفین عقد که علت عمده تشکیل عقد بوده است؛ مانند عقد نکاح.