عزت‌الهی: رویای رونالدو شدن داشتم/ خوش شانس بودم که یک پدر فوتبالیست دارم

خبرگزاری میزان - سعید عزت اللهی، هافبک تیم ملی فوتبال ایران در گفت‌وگو با جانلوکا دی مارتزیو، روزنامه‌نگار ایتالیایی صحبت‌هایی درباره جام جهانی 2022 و همچنین آینده حرفه‌ایش انجام داد که در زیر می‌خوانید.

*بازی در جام جهانی و در چنین سطحی آرزوی هر فوتبالیستی است و خیلی سپاسگزارم که بار دیگر این فرصت را داشتم تا تیم ملی ایران را در جام جهانی همراهی کنم. این باعث افتخار است که بتوانم تجربیات خود را در اختیار تیم قرار دهم، اما همان‌طور که قبلاً گفتم واقعا تاسف خوردم.

*امیدوار بودیم که به مرحله حذفی راه پیدا کنیم و به این رویا ایمان داشتیم. در جام جهانی ۲۰۲۶ می‌خواهیم به این مهم برسیم. می‌خواهیم اولین کسانی در تاریخ باشیم که این افتخار را برای ایران به ارمغان می‌آوریم.

*این جام جهانی یک تجربه مثبت بود؛ من چیزهای زیادی یاد گرفتم. همیشه باید یاد بگیرید، قوی‌تر و آگاه‌تر شوید. دیدن خانواده‌ام که در بزرگ‌ترین صحنه دنیا من را تشویق می‌کنند بزرگ‌ترین آرزویی است که می‌توان به آن دست یافت. خوشحالم و اکنون به آینده نگاه می‌کنم، می‌خواهم برای مسابقات بعدی پیشرفت کنم.

*جود بلینگام ما را نابود کرد و باعث حسرت من شد. او ۱۹ سال دارد، اما مثل بازیکنان ۳۰ ساله بازی می‌کند. بلوغ، قدرت و اعتماد به نفس در بازی او موج می‌زند. او یکی از بهترین‌ها در نقش خود خواهد شد، یا شاید هم همین حالا باشد. بعد از آن شکست، دوباره بلند شدیم. پیروزی مقابل ولز یک احساس فوق‌العاده بود. ما فقط می‌توانستیم پیروز شویم تا شانس رفتن به دور بعد داشته باشیم و گرنه همه چیز بیهوده بود. فضا شگفت‌انگیز بود. ما آماده بودیم برای همدیگر بجنگیم و این کار را هم کردیم و پیروز شدیم.

*فوتبال یک ورزش است. من فکر می‌کنم این بهترین تصویر برای نشان دادن ارزش‌های جام جهانی است. همه چیز در آن هست. دعوا، اشک، عرق داشتن، دوستی و احترام به حریف. از کودکی این را به من آموختند که بعد از پایان بازی دست بده و همه چیز را تمام شده بدان.

*در طول بازی برابر هم می‌جنگیم ولی وقتی داور سوت پایان بازی را به صدا درمی‌آورد موقع احترام گذاشتن است. رفتار فوتبالیست‌های آمریکا مرا تحت تأثیر قرار داد و من واقعاً از آن قدردانی کردم. این اتفاقی است که از سال ۲۰۲۲ همیشه با خود خواهم داشت. خیلی دوست داشتیم به دور بعد صعود کنیم ولی نشد.

*رسیدن به این‌جا آسان نبود. در ۲۶ سالگی ۵۰ بازی ملی برای تیم ملی دارم، در دو جام جهانی بازی کرده‌ام و احساس می‌کنم برای یک جهش بزرگ آماده هستم. اما من در یک کشور فقیر(با امکانات فوتبالی کم) بزرگ شدم و به مدارس فوتبال دسترسی نداشتم. من هم مثل خیلی از هم تیمی‌هایم در تیم ملی ایران در خیابان بازی کردیم. تصور می‌کردم مثل رونالدو برزیلی هستم. من او را دوست داشتم. سعی کردم حرکات او را در خیابان تکرار کنم. من آرزو داشتم از او تقلید کنم. من بچه کوچه‌های ایران بودم و گذشته‌ام را فراموش نمی‌کنم.

*همیشه به گذشته فکر می‌کنم تا بتوانم بهترین بازی‌های خودم را نشان دهم. به اندازه کافی خوش شانس بودم که یک پدر فوتبالیست داشتم. او به من کمک کرد تا در لحظات تعیین کننده‌ای که بچه بودم، انتخاب درستی داشته باشم. من همیشه به بچه‌های خیلی جوان می‌گویم که خود را باور کنند و قوی بمانند. فوتبال شما را در مقابل چالش‌های زیادی قرار می‌دهد، حتی برای سختی‌ها هم باید آماده باشید. قوی باشید و به چیزی که آرزویش را دارید می‌رسید. 

انتهای پیام/