"هند" هزینه های نظامی و دفاعی خود را افزایش می دهد

به گزارش گروه بین‌الملل به نقل از روزنامه 'اکونومیک تایمز'، با توجه به جدیدترین گزارش سالانه موسسه بین المللی تحقیقات صلح استکهلم هزینه های نظامی هند در سال 2016 با رشدی 8.5 درصدی به 55.9 میلیارد دلار رسیده و این کشور را در رده پنجم از نظر هزینه های نظامی در جهان قرار داده است.
این در حالیست که هند قصد دارد تا سال 2021 ، 620 میلیارد دلار در بخش دفاعی هزینه کند.
اعلام این ارقام بزرگ باعث شده است که دولت هند به فکر کاستن از وابستگی خود به صنایع نظامی افتاده و برای خودکفایی تلاش کند.

در همین راستا، نارندرا مودی نخست وزیر هند سعی کرده است تا طرح جاه طلبانه 'ساخت هند' را که یکی از اهداف آن مدرنیزه کردن ارتش این کشور است را گسترش دهد.
بر اساس این طرح دولت 250 میلیارد دلار بودجه برای صنعت داخلی نظامی هند جهت تولید ، جنگنده ها، اسلحه و زیردریایی درنظر گرفته است.

هند به عنوان یکی از بزرگترین کشورهای وارد کننده اسلحه در جهان با سرمایه گذاری گسترده در صنایع نظامی در نظر دارد به بزرگترین صادرکننده تجهیزات نظامی درجهان تبدیل شود.

سیاست 'ساخت هند' که در دولت کنونی دهلی نو اجرایی شده است فضای تولید دفاعی در هند را تغییر داده است. در اواسط سال های 1980، زمانی که هند یکی از بزرگ ترین برنامه های واردات دفاعی خود را آغاز کرد و هزینه های نظامی را تا 3 درصد از مجموع درآمد های ملی افزایش داد، این کشور ظرفیت بسیار کمی برای تولید سلاح داشت. اما در یک دهه گذشته این ظرفیت به تدریج گسترش یافته است.

موسسه بین المللی تحقیقات صلح استکهلم اعلام کرده است که هند در سال های 2013 تا 2017، بزرگ ترین واردکننده تجهیزات دفاعی در جهان بوده است و 12 درصد از کل واردات تجهیزات دفاعی در جهان در این دوره به هند اختصاص یافته است. در میان پنج کشور آمریکا، چین ، روسیه، عربستان سعودی و هند که دارای بیشترین هزینه های نظامی در سال 2017 بوده اند، هند بیشترین وابستگی را به واردات داشته است.

مقامات دفاعی هند اعلام کرده اند هیچ کشوری ، به خصوص هند که از چنین وسعت، جمعیت و شرایط جغرافیایی و سیاسی خاصی برخوردار است نمی تواند با این سطح از واردات نظامی خود را یک قدرت در جهان محسوب کند.
شناخت این ضعف به همراه عدم توانایی بخش دولتی هند برای خودکفایی این کشور در بخش دفاعی و همچنین امیدواری برای ورود بخش خصوصی به تولید دفاعی و افزایش درآمد ملی سبب شده تا کمیته برنامه ریزی هند تولید دفاعی را در برنامه پنج ساله این کشور قرار دهد.

قرارداد نظامی هند و فرانسه برای خرید جنگنده های رافائل باید از این نقطه نظر مورد بررسی قرار گیرد.
در ماه های اخیر احزاب مخالف، تصمیم دولت هند برای انتخاب شرکت دفاعی رلاینس متعلق به آنیل آمبانی، میلیاردر هندی، در مقابل یک شرکت دولتی با چندین دهه تجربه را زیر سوال برده اند.

احزاب مخالف منتقد قرارداد سال 2016 هند و شرکت داسالت فرانسه برای خرید 36 فروند جنگنده رافائل به ارزش 8.7 میلیارد دلار بوده اند و اعلام کرده اند نخست وزیر هند این جنگنده ها را با قیمت گرانی خریداری کرده است.
فرانسوا اولاند که در زمان ریاست جمهوری او این قرارداد به امضا رسیده بود، روز جمعه هفته گذشته اعلام کرد دولت هند به شرکت داسالت فشار وارد کرده است تا شرکت رلاینس را به عنوان همکار محلی خود انتخاب کند.

بر اساس قوانین خرید دفاعی هند، یک شرکت خارجی باید حداقل 30 درصد از قرارداد خود را در هند سرمایه گذاری کند تا به هند برای ساخت پایگاه تولیدی خود کمک کرده و هزینه واردات دفاعی هند را کاهش دهد.
به این دلیل شرکت داسالت فرانسه به جای انتخاب شرکت هوایی هندوستان که سالهای طولانی تحت نظارت روسیه مشغول تولید جنگنده های روسی بوده است، شرکت رلاینس را به عنوان همکار خود معرفی کرده است.

بیش از یک دهه از آغاز طرح 'ساخت هند' می گذرد اما دهلی نو به سختی در این زمینه پیشرفتی به دست آورده است. دلیل عدم پیشرفت هند در زمینه خودکفایی دفاعی وجود پروسه های طولانی مدت اداری و همچنین سیاست بازی در بخش های مختلف بوده است. دولت هند از طریق قرارداد رافائل سعی کرد یک قدم در راستای پیشبرد طرح ساخت هند بدون گرفتار شدن در امور اداری و داخلی خود بردارد.

راهول گاندی که برای رسیدن به اهداف کوتاه مدت خود یک جنجال سیاسی در ارتباط با قرارداد رافائل به راه انداخته است، ممکن است صدمه ای جدی و دراز مدت به بخش خصوصی در تولید داخلی دفاعی هند بزند. همچنین این سیاست ها ممکن است به وابستگی هند در بخش دفاعی کمک کند.

ایجاد یک بخش خصوصی قوی در بخش دفاعی امری آسان نیست. این بخش همیشه تحت تاثیر سیاست های دولت های مختلف قرار می گیرد. این واقعیت سبب شد که حتی قانون گزاران آمریکایی تا پایان جنگ جهانی اول از تولید دفاعی توسط بخش خصوصی حمایت نکنند. در طول جنگ، آمریکا به این نتیجه رسید که به تولید داخلی دفاعی نیاز دارد زیرا مسیرهای آبی تحت تاثیر جنگ قرار گرفته بودند.

روسیه و چین هر دو پایگاه های تولید دفاعی خاص خود را توسعه داده اند. اما هند عمدتا به دلیل عدم توانایی شرکت های نظامی دولتی در انجام سفارش های داده شده به آنها، نتوانسته است یک پایگاه قوی تولید داخلی در ارتباط با تجهیزات نظامی ایجاد کند.

علاوه بر این امر، لابی های قوی در داخل بدنه نظامی هند و همچنین ترجیح دولت های این کشور به واردات در مقابل تولید به ادامه ضعف هند در بخش تولید دفاعی کمک کرده است.