نسخه شفابخش اسلام عاشورایی/ ترامپ می‌رود، اما فلسطین می‌ماند / گام اول برای رؤیای قهرمانی/ دست بسته ترامپ در ادلب

به گزارش خبرنگار گروه فضای مجازی ، سرمقاله امروز روزنامه حمایت با عنوان «نسخه شفابخش اسلام عاشورایی » منتشر شده و در آن چنین آمده است: تمام بلیات جوامع اسلامی از زمانی کلید خورد که معارف اسلامی در بنیان حکومت‌ها به حاشیه رانده شد و زعمای نالایق و وابسته به قدرت‌های استکباری عنان امور را در دست گرفتند. در فلسفه سیاسی، درباره نقش حکومت در تأمین سعادت، اخلاق و معنویت گفتگو بسیار است. برخی بر این باورند که این‌گونه امور در قلمرو مسائل خصوصی افراد جای داشته و حکومت در این باره هیچ مسؤولیتی ندارد، همچنانکه که شاهدیم این قرائت معیوب، مورد استقبال حکومت‌های طاغوت عصر حاضر نیز قرار دارد.

در خصوص خوشایند بودن اسلام منهای کارکرد حاکمیتی، همین بس که رؤسای جمهور کشور ام الفسادی همچون آمریکا، هر ساله به سبک امویان و یزیدیان سفره افطار می‌اندازند و رژیم صهیونیستی به عنوان حامی تکفیری‌ها به عربستان و اقمارش، اعیاد اسلامی را تبریک می‌گوید. در اندیشه سیاسی اسلام محمدی، اما به دلایل بسیاری، حاکم مرعوب قدرت‌ها نباید بر اریکه قدرت بنشیند و ظواهر عوامفریبانه را مستمسک بقای حکومت خود کند. پای درس عاشورا، نه تنها حاکم و همه کارگزاران کشور‌های اسلامی باید به اسلام و ارزش‌های آن باور داشته باشند، بلکه ضرورت دارد که خط قرمز پر رنگی با سلاطین جور زمان بکشند و از اسلام آمریکایی تبری بجویند. بر همین اساس هنگامی که اسلام و مبانی آن از سوی امویان مورد تهاجم قرار گرفت و یزید و کارگزارانش به روشنی بر خلاف احکام و معارف اسلام عمل کرده، با تظاهر به فسق، با کافران شراب خوردند و هم پیاله آن‌ها شدند، سلاله نبی اکرم (ص) برای صیانت از اسلام ناب محمدی قیام کرد چرا که اگر اینچنین نمی‌شد، دیری نمی‌پایید که از اسلام جز نامی باقی نمی‌ماند. بنابراین، نسخه رهایی بخش عصر حاضر نیز چیزی یک گام فراتر یا یک قدم کمتر از آنچه حضرت اباعبدالله الحسین (ع) عمل کردند، نیست. با وجود کاستی‌ها و ضعف‌هایی که امروز در میان مسلمان و جهان اسلامی مشاهده می‌شود، اما به برکت خون شهدای کربلا، جبهه حق طلبان و عاشوراییان از هر زمان دیگری قدرتمندتر و پالایش اسلام ناب محمدی از لوث وجود اخلاط تکفیری، وهابی و آمریکایی بیش از پیش ممکن و عملی شده است. این ذخیره گرانبها در اوج سختی‌ها و چالش‌ها به یاری جبهه حق آمده، هرگاه غبار فتنه‌ها، ضلالت‌ها و انحرافات بر چهره حق نشسته، عطر الهی عاشورا، فطرت‌ها را بیدار و دسایس را باطل ساخته و تفسیر عمیق و دقیق این جمله نورانی را بار‌ها به منصه ظهور رسانده است که «این محرم و صفر است که اسلام را زنده نگه داشته است.»

یادداشت امروز روزنامه کیهان نیز با عنوان «ما و حسین (ع)» منتشر شده و در آن آمده است:گرچه حرف ما از حسین است و محفلش جای اغیار نیست، ولی نمی‌شود حسین را بدون دشمنانش کامل شناخت. مگر می‌شود حسین را بدون شهادتش دید؟ و مگر می‌شود او را بی‌حماسه ماندگارش فهمید؟ و مگر می‌شود عشقش را بدون طعم اشک برای او چشید؟ اصلاً مگر می‌شود دلیل‌گریه پیغمبر را وقتی که قنداق حسین را بغل کرده بود، نپرسید؟ و مگر پاسخ رسول مهربان خدا چیزی جز مظلومیت حسین بود؟ مظلومیت برای چه بود؟ مگر تاریخ، جرم و جنایت و جسارت به خود کم دیده، که روز عاشورا چیز دیگری است؟ مگر ذبح کودکان توسط فرعون و خوارج و کومله و داعش ندیده که برای اصغر حسین، بی‌تاب است؟ آنچه گفتیم که شاید خدا محبت حسین را در خاک آدمی ریخته یا شاید گِل مردمان را با اشک ملائکه بر حسین آمیخته و اینکه گِل شیعیان از گِل اهل‌بیت است برای این بود که هم قدر دوستان حسین و طهارتشان دانسته شود و هم ذاتِ ناپاکِ دشمنانش شناخته گردد و محتشم را به پاسخ این سؤال برساند که «این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست؟» آنکه بر چهره گُل لطمه زند، حرفش چیست؟ / وانکه بر روی دلارام زند چنگ، زِ کیست؟ / این همه مدح که از صورت و حُسنش گفتیم/ دست غارتگر هتاک نگفت، قصدش چیست؟

خدایا شکر که محرم آفریدی و اگر نبود ما چه می‌کردیم و چگونه زندگی می‌گذراندیم؟ عالم بی‌حسین، قفس بی‌در است و آدم بی‌او، پرنده بی‌پر. اگر نبود حسین و راه و مرامش، ما آدمیان در مَغاک (۳) دنیا چه می‌کردیم؟ و راه از بیراه چگونه می‌شناختیم؟ و ما خاکیان، سخن از که می‌گفتیم؟ و ما گم گشتگان، ره به کدام نور می‌گرفتیم؟ و ما سرگشتگان، در آن راه بی‌نشان چه می‌رفتیم؟ و اسلام را از که می‌آموختیم؟ و شجاعت و شهامت و شرافت و شهادت را چگونه معنا می‌کردیم؟ و حق و باطل را چگونه می‌آموختیم؟ و اشک کودکان یتیم و گرسنه یمن و افغانستان و میانمار و عراق و سوریه و بحرین و نیجریه و عالم را با قصه که پاک می‌کردیم؟ و به مظلومان، پیروزی خون بر شمشیر را چگونه امید می‌دادیم؟ و با ظلم ظالمان چه می‌کردیم؟ و بار غصه‌هامان را با که می‌گفتیم؟ و بار رنج‌ها را به کجا می‌بردیم؟ و ما عاصیان، به درِ خانه که می‌رفتیم؟ و ساعت مرگ، نام که می‌بردیم؟ و شب اول قبر، پاسخ نکیر و منکر را به که حوالت می‌دادیم؟ و در برزخ، که را می‌شناختیم؟ و روز رستخیز، به دنبال که می‌گشتیم؟ و روز جزا، در سایه که پناه می‌جستیم؟ و از دوزخ به کجا فرار می‌کردیم؟ و هنگام ورود به جنت متحیر که می‌گشتیم؟