کودکان جداشده از والدین به دلیل سیاست "تحمل صفر" ترامپ از دردهایشان می‌گویند
پایگاه اینترسپت در گزارشی نوشته است که دولت آمریکا بر اساس سیاست تحمل صفر به بدترین شکل با مهاجران برخورد می‌کند.
به گزارش گروه بین الملل ، تعدادی خبرنگار اجازه ورود به بزرگترین بازداشتگاه آمریکا یعنی مرکز نگهداری از خانواده‌های مهاجر در جنوب تگزاس را تحت نظارت مقامات دولتی به دست آوردند. این مرکز با بیش از ۵۰ هکتار سابقا کمپ کارگران نفتی بوده و اکنون محل نگهداری از حدود ۱۵۰۰ نفر – مادر و کودک از جمله نوزادان- است.
اجازه مصاحبه با بازداشت شدگان داده نشد به همین دلیل خبرنگاران به ضبط صدا‌های تصادفی و مشاهدات خود پرداختند.
پایگاه اینترسپت ضمن انتشار این مطالب نوشته است که نود درصد از بازداشت شدگان این مرکز، پس از لغو سیاست جداسازی خانواده‌های مهاجر از فرزندانشان با نام "تحمل صفر" در ۲۰ ژوئن، به یکدیگر ملحق شدند. این روز‌ها این امکان به وجود آمده که خانواده‌های بازداشت شده بعد از دو هفته آزاد شوند تا به دوستان و بستگان دیگری که در آمریکا برای حمایت از آن‌ها اعلام آمادگی کردهاند، بپیوندند. اما برای ۱۰ درصد باقیمانده تبعات ناگوار سیاست مهاجرتی "تحمل صفر" ادامه دارد.
سیاست "تحمل صفر"، تمام بزرگسالانی که به طور غیرقانونی به آمریکا وارد می‌شدند را تحت تعقیب قرار می‌داد. در نتیجه این سیاست، فرزندان این افراد از آن‌ها جدا شده و به بستگان یا پناهگاه‌های موقت سپرده می‌شدند.
در ماه ژوئن، ترامپ زیر فشار افکار عمومی توقف اجرای این برنامه را اعلام کرد و مدت کوتاهی پس از آن، یک قاضی فدرال در کالیفرنیا به مقامات مهاجرت دستور داد خانواده‌ها را ظرف ۳۰ روز مجددا به فرزندان خود ملحق کنند.
اما خانواده‌های مشمول سیاست "تحمل صفر" در مرکز نگهداری تگزاس همچنان تحت شرایط ویژه‌ای قرار دارند: طبق قانون، کودکان نباید بیش از ۲۰ روز در بازداشت نگهداری شوند. اما قضات فدرال کالیفرنیا راه حل را در این یافتند که اگر والدین حکم اخراج خود را بپذیرند، فرزندانشان به طور نامحدود بتوانند در کنار آن‌ها بمانند. در نتیجه، بسیاری از خانواده‌ها برای مدتی طولانی در این مرکز گرفتار شده اند؛ آن‌ها دور و جدا از فرزندانشان نیستند، اما آزاد هم نیستند.
دانیل بیبل، مدیر بخش اداره امور مهاجرت و اداره امداد آمریکا در سن آنتونیو، به خبرگزاری آسوشیتدپرس گفت: «در کودکان و والدینی که قبلا از هم جدا شده‌اند، نشانه‌های شدیدی از شوک و آسیب حادثه وجود دارد و برخی از بازماندگان سیاست "تحمل صفر"، افسردگی، ناامیدی و آسیب عاطفی را تجربه کردهاند.» به اعلام کارشناسان پزشکی، همه کودکانی که به دلیل سیاست "تحمل صفر" از والدین خود جدا شدند، در معرض خطر مشکلات درازمدت ناشی از استرس‌های سمی قرار دارند و این خطر برای کودکانی که جدایی از والدینشان همچنان ادامه دارد، روز بروز افزایش می‌یابد.
یکی از کودکان بازداشت شده در این مرکز در تماس تلفنی که پیشتر با اینترسپت برقرار کرده بود، گفت: علیرغم علاقه به درس خواندن به دلیل ترس جداشدن از مادرش در کلاس‌های مدرسه‌ای که در این مرکز برای کودکان تشکیل می‌شود، شرکت نمی‌کند. این دختر گفته بود که آدم‌های بد در هندوراس مادرش را زخمی و تهدید کردهاند. او گفت: وقتی او و مادرش در اوایل ماه ژوئن از مرز تگزاس رد می‌شدند، پاسگاه مرزی آن‌ها را جدا کرده و گفت: تا دو روز دیگر در کنار یکدیگر خواهد بود. اما این جدایی تقریبا پنج هفته به طول انجامید. اما حالا این که آن‌ها مجددا در کنار هم هستند او از تصمیم دولت برای اخراجشان به شدت ترسیده است.
کودکان بازداشتگاه تگزاس به محض جدایی از مادرانشان حتی به مدت یک دقیقه بی تاب شده و گریه می‌کنند. آن‌ها حتی در مقابل امضای برگه‌ها توسط مادرانشان با وحشت و فریاد مادرانشان را از این کار نهی می‌کنند، زیرا از جدایی مجدد می‌ترسند. آنان از حضور در مدرسه به دلیل موقت بودن آشنایی با همکلاسی‌ها و دوستانشان و احتمال اخراج آنان در زمان نامعلوم نیز سرباز می‌زنند، چون این آمدن و رفتن‌ها احساس ناامنی را در آن‌ها تقویت می‌کند.
اتفاقات فریب دهنده دیگری نیز در این بازداشتگاه رخ می‌دهد. به عنوان مثال، در ۹ آگوست، پس از اعلام حکم دادگاهی در واشنگتن مبنی بر اخراج یک مادر و دختر به کشورشان، قاضی هنگامی که این دو نفر برای سفر به السالوادور در فرودگاه حاضر شدند، دستور بازگرداندن آنان به بازداشتگاه را داد. آن‌ها اکنون در بازداشتگاه تگزاس هستند و حضور آن‌ها یادآوری ماهیت فریبکارانه سیستم است.
سوزان هنر، وکیل مهاجرت از نیویورک می‌گوید که موکل گواتمالایی وی زنی به نام میرزا، نیز به همراه فرزند کوچک خود تا درون هواپیما برده شد، اما به دستور قاضی مجددا به بازداشتگاه برگردانده شد و در حالی برای بار دوم به کشورش اخراج شد که وکیلش از این ماجرا خبر نداشت.
کودکان حاضر در بازداشتگاه در دادگاه دلایل زیادی برای عدم تمایل به بازگشت به کشور خود ارائه می‌دهند. یک دختر ۱۰ ساله در دادگاه گفت: توسط پدرش مورد آزار و اذیت قرار گرفته است. این کودکان هرگز فرصت بیان این ترس‌ها و دلایل را برای اداره مهاجرت - که در روند عادی پناهندگی بسیار مورد توجه است- نیافتند.
والدین آن‌ها که با آگاهی از عواقب سیاست "تحمل صفر"، مجبور به انتخاب شدند، حالا با انتخاب دیگری روبرو هستند: یا با ملحق شدن به فرزندانتان به کشورتان بازگردید یا بدون آن‌ها. اگر والدین گزینه دوم را انتخاب کنند، فرزندانشان همچنان از شانس پناهندگی برخوردار خواهند بود، اما رها کردن فرزندان در کشوری بیگانه به امید طی روند پناهندگی در حالی که تنها هستند، عاقلانه به نظر نمی‌رسد. به همین دلیل بسیاری از والدین گزینه اول را انتخاب می‌کنند و همراه فرزاندانشان به کشور خود باز می‌گردند.
دولت بررسی کلیه پرونده‌های پناهندگی کودکان را به حالت تعلیق درآورده است. دولت آمریکا در این مورد نیز با توسل به دروغ پرونده‌ها ار مختومه اعلام می‌کند. مثلا پرونده پناهندگی دو کودک که والدینشان در بازداشتگاه تگزاس بودند، در اواخر ماه جولای به دلیل زیر سن قانونی بودن رد شد.
این موارد نشان می‌دهد که کودکان برای رسیدن به بهترین نتیجه و جمع آوری مدارک مربوط به خشونت علیه آن‌ها در کشور‌های خود، نیاز به والدین خود دارند. قانون این حق را به کودکان می‌دهد که در طول روند ادعای پناهندگی والدین را در کنار خود داشته باشند و والدین نباید در این بازه زمانی اخراج شوند.
بر اساس اعلامیه مرکز پناهندگان و مهاجران آموزش و پرورش و خدمات حقوقی ضد نژادپرستی حضور والدین به این کودکان که اغلب از ناراحتی‌های روحی رنج می‌برند، اعتماد به نفس می‌دهد و بزرگسالان نیز مستحق مصاحبه‌های جدید با اعتماد به نفس بیشتر هستند؛ زیرا آنان نیز در کشور‌های خود آسیب‌های روانی مختلفی را تجربه کردهاند. اضطراب والدین در مورد فرزندان جدا شده شان باعث شده که تمرکز آنان بر چیزی به جز رفاه کودکانشان تقریبا غیرممکن باشد.
طبق قانون مهاجرت، همه اعضای خانواده کودکان که مصاحبه‌های خود را می‌گذرانند باید واجد شرایط پناهندگی در نظر گرفته شوند؛ حتی والدینی که قبلا پاسخ منفی درخواست خود را دریافت کرده اند. اما دولت جواب متفاوتی می‌دهد. دولت می‌گوید والدین فاقد مدارک قانونی، داوطلبانه برگه‌های اخراج را امضا کرده اند. البته آنان حق تصمیم گیری برای فرزندان خود را دارند.
خانواده‌ها با بیم و احتیاط هم چنان امیدوارند. تمام کاری که آن‌ها در این بازداشتگاه می‌توانند انجام دهند، صبر است.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *