نامه خداحافظی طالب‌لو از فوتبال
متن این نامه به شرح زیر است:
من با فوتبال متولد شدم. تمام خاطرات کودکى و سالهاى دور من با فوتبال و فوتبال دوستان سرشته شده است. از گذشته‌ها عبور می‌کنم و یادش را در قلبم جاودان نگاه خواهم داشت. در خداحافظى‌ها زبان الکن است و حرمت‌ها اجازه بیان نمى‌دهد.
حال، زمان آویختن دستکش هایى که به لطف خدا و زحمت پیشکسوتان که هر چه دارم از آنهاست، فرا رسیده است.
تکه اى از وجودم را به جبر زندگى میسپارم. به تلخى گیج و منگ باخت‌ها و شور بردن ها. به استرس هاى لذتبخش و چسبیدن ضربات بزرگان فوتبال ایران و آسیا به دستکش هاى پر افتخار آبى.
تیم همیشه درخشان استقلال، شاهین بوشهر گرم، راه آهن غرق شده و تیم فولاد سربلند، در زندگى من تاثیرات مهمى داشتند. به من آموختند فوتبال فقط شهرت و ماندن نیست. فوتبال بزرگ شدن و هنرِ بزرگ اندیشیدن است.
مفتخرم در این سال‌ها با باورهاى قلبى خود طى طریق کردم و هیچ گاه نان حلال خود را آغشته به دغل و دورویى ننمودم حتى اگر بى نان ماندم ولى نه عزت فروشى پیشه کردم، نه دورنگى و نه ریا. همواره خود را در سایه و حرمت پیشکسوتان قرار دادم و حال نیز خود را مدیون ایشان، والدین، مربیان و اساتید فن دانسته و دست بوس و به خاک افتاده همگان از بزرگ و کوچک، نامدار و گمنام هستم.
آبى‌پوشان و آبى قلبان، فرزند کوچکتان را بخاطر همه آنچه که نتوانست در حد انتظار و شایسته شما صاحبان و مالکان همیشگى این باشگاه عمل کند، حلال کنید. این فرزند را بزرگ کردید و امروز او در دستى دستکش و در دست دگر قلبى آبى دارد. دستکش را خواهد آویخت و قلب آبى را تا ابد در سینه محبوس خواهد داشت.
در اینجا وظیفه خود میدانم از کلیه مربیان، مدیران، کارشناسان، کادر پزشکى، بازیکنان، پشتیبانى تیم و ارباب جراید آنان که خالصانه نوشتند، انتقاد سازنده کردند و پرسیدند سپاسگزارى نمایم.
به حکم ادب از هواداران بزرگ باشگاه پرسپولیس عرض سپاس و تشکر دارم که جز احترام از آنان ندیدم و نشنیدم. در انتها آرزومندم در کنار آموزش فوتبال، ارتقا اخلاق و فرهنگ جوانمردى سرلوحه تعالیم مربیان این مرز و بوم باشد. امیدوارم همگان از صمیم قلب این حقیر را حلال فرمایید.
برادر کوچک شما
وحید طالب‌لو