درباره شکایت از آمریکا/ آیا به روسیه می‌توان اعتماد کرد؟/ ملاقات شگفتی‌ساز هلسینکی

به گزارش خبرنگار گروه فضای مجازی ، سرمقاله امروز روزنامه حمایت با عنوان «درباره شکایت از آمریکا» منتشر شده و در آن چنین آمده است: یکی از مهم‌ترین استدلال‌های ایران علیه آمریکا در دیوان این بوده که واشنگتن، عهدنامه مودت سال ۱۹۵۵ را نقض کرده و اگرچه این معاهده پیش از آن نیز بار‌ها از سوی آمریکا نقض شده، اما نقض معاهده به معنای اختتام آن نیست و معاهده مزبور، همچنان به قوت خود باقی است. دلیل این امر نیز کاملاً حقوقی و مشخص است. ماهیت قرارداد‌ها و کنوانسیون‌های بین‌المللی که بین دولت‌ها منعقد می‌شود، با تغییر آن‌ها از بین نمی‌رود و تعهدات به قوت خود باقی می‌مانند، چراکه افراد و مذاکره‌کنندگان با شخصیت حقوقی، معاهده‌ها را امضا کرده‌اند، نه به‌عنوان شخصیت‌های حقیقی. نکته دیگر اینکه کاخ سفید با برقرار کردن تحریم‌ها افزون بر نقض آشکار مفاد عهدنامه مودت، روابط اقتصادی و حقوق کنسولی سال ۱۹۵۶ و تعهدات مندرج در بیانیه الجزایر بین ایران و آمریکا مصوب ژانویه ۱۹۸۱ مبنی بر تعهد دولت آمریکا به پرهیز از مداخله در امور داخلی ایران، باز پس دادن اموال و دارایی‌های مسدود شده و احترام به حقوق شهروندان ایرانی را نیز نقض کرده است.

ایران اسلامی هیچ‌گاه خواستار خصومت و مجادله با کشور‌ها نبوده و نیست، اما درجایی که حقوق اولیه و قانونی‌اش نادیده گرفته شود، از تمام ابزار‌ها و مسیر‌های قانونی استفاده خواهد کرد. عهدشکنی آمریکا در برجام و محروم کردن کشورمان از مزایای آن گرچه برای کشور زیان‌بار بود، ولی این تجربه را با حق‌التدریس گران به ارمغان آورد که در معاهدات بین‌المللی وقتی‌که طرف‌های مذاکره‌کننده عملکردی منفی در کارنامه خود داشته باشند – همان‌گونه که آمریکا و اروپا چنین عملکردی داشتند – ضروری است تا دقیق‌ترین و سخت‌گیرانه‌ترین شیوه‌ها برای جلوگیری از شانه خالی کردن بدون هزینه غرب تدبیر گردد تا چنانچه درنهایت، مراجعه به محاکم بین‌المللی آخرین چاره شد، هزینه‌های آن برای کشورمان به حداقل رسیده و در عوض، طرف‌های مقابل با هزینه‌های گزاف چه در سطح بین‌المللی و چه از جانبه مالی و تجاری، مواجه شوند. هرچند ممکن است که دیوان بین‌المللی دادگستری در زمین آمریکا بازی کند و حقوق ایران را تمام و کمال به رسمیت نشناسد، بااین‌حال، طرح شکایت اخیر، حرکتی روبه‌جلو و در راستای فعال کردن تمام ظرفیت‌ها برای مقابله با تحریم‌های وحشیانه‌ای است که پیش از کلیت انقلاب اسلامی، مردم کوچه و بازار را هدف قرار داده است.

یادداشت امروز روزنامه کیهان نیز با عنوان «آیا به روسیه می‌توان اعتماد کرد؟» منتشر شده و در آن آمده است: روابط ایران با روسیه، چین یا هر کشور دیگری در شرق و غرب این عالم روابط ارباب رعیتی نیست. اینکه از تو امتیاز بگیرند و امتیاز ندهند، پس از اجرای کامل تعهداتت مجددا تحریمت کنند، تحقیرت کنند، به هواپیمایت سوخت ندهند و تصریح کنند، حاضر نیستند (یا نمی‌توانند) از این به بعد هم هیچ تضمینی بدهند یعنی، دنبال روابط ارباب رعیتی‌اند. به این گونه کشورهاست که اصلا نباید اعتماد کرد و متحدش شد. اینکه چرا هنوز چشم امید به ناقضان برجام دارند و از بدعهدی‌های ناتمام آن‌ها خسته نمی‌شوند، سؤالی است که باید خود پاسخگوی آن باشند. شاید قطع امید از آن‌ها را به معنای پذیرفتن شکست تلقی می‌کنند. هر چه باشد تمام دولت یازدهم خلاصه شده بود در وزارت خارجه، وزارت خارجه هم خلاصه شده بود در آقای ظریف و تمام هم و غم آقای ظریف هم شده بود، برجام!

دلیل آویزان بودن آن جریان خاص نفوذ کرده به بدنه دولت به آمریکا و آن چند کشور بدعهد اروپایی آن هم «تحت هر شرایطی» هرچه هست، قطعا به خاطر منافع ملی و رساندن کشور به قله‌های پیشرفت نیست. اما دلیل حمله چند روز گذشته آن‌ها به «حرکت» به سمت کشور‌هایی غیر از آمریکا، فرانسه، انگلیس و آلمان احتمالا سفر مهم چند روز گذشته دکتر ولایتی به روسیه و احتمالا چین است. سفر مهم و پر باری که فقط گوشه بسیار کوچکی از آن رسانه‌ای شده و جیغ آمریکا و اروپا و آن جریان واداده را درآورده است!