جنایت تحریم
خبرگزاری میزان _ جواد منصوری در روزنامه حمایت نوشت: مرور مواضع اعلامی و اعمالی رژیم ایالات‌متحده آمریکا در یک قرن گذشته با ادعای کاخ سفید در دفاع از حقوق بشر و سردمداری برای احقاق آن در خارج از این کشور، کاملاً با مبانی حداقلی حقوق انسان‌ها مغایرت دارد. واقعیت آن است که موضوع حقوق بشر به ابزاری در دست غرب و حکومت‌های وابسته به آن تبدیل‌شده تا از طریق جلب‌توجه افکار عمومی، نظام ارزشی خود را در راستای حذف یا به حاشیه راندن حکومت‌های غیرهمسو تحمیل کنند.
داعیه کذب حقوق بشر غربی به‌خصوص آمریکایی تا جایی گسترده شده که حتی خود را طرفدار حقوق حیوانات نشان می‌دهند و این در حالی است که بدترین جنایات تاریخ بشر از ابتدا تاکنون، توسط رژیم آمریکا و متحدان غربی‌اش رقم خورده است. جنایات ضد بشری در داخل آمریکا همچون آتش زدن مرکز داوودی‌ها در زمان ریاست جمهوری «بیل کلینتون» و زنده سوزی ده‌ها انسان بی‌گناه اعم از زنان و کودکان، قتل وحشیانه سیاه‌پوست‌ها که اوج آن را در مورد «جورج فلوید» شاهد بودیم، نمونه‌های بسیار کوچکی از چهره واقعی و ریاکارانه آمریکا به شمار می‌آیند.
آمریکا افزون بر جنگ‌افروزی در ژاپن، ویتنام، افغانستان، عراق و پدرخواندگی گروه‌های تروریستی از هر نوع ابزار دیگری برای تحمیل مطالبات خود و به‌زانو درآوردن کشورهای مخالف استفاده می‌کند. یکی از این اهرم‌ها، تحریم کشورهاست چراکه ازنظر سیاستمداران آمریکایی، تحریم‌های اقتصادی موجب می‌شود دولت تحت تحریم، رفتار خود را تغییر دهد چراکه جنگ اقتصادی قادر است با ایجاد نارضایتی و عصبانیت در مردم، حکومت‌ها را به کوتاه آمدن در برابر آن‌ها وادار کند.
این سیاست در مورد ایران سال‌هاست در دستور کار و اجرا قرار دارد اما به نتیجه موردنظر منتهی نشده است. به این مفهوم که مردم کشورمان علیرغم تحمل سختی‌ها و مشقت‌های فراوان، حاضر به دست کشیدن از نظام نشده و در بزنگاه‌ها پشتیبانی معناداری از جمهوری اسلامی به عمل آورده‌اند.
«دونالد ترامپ»، رئیس‌جمهور مغرور و خودشیفته پیشین آمریکا طی دو مرحله پس از خروج از برجام، سخت‌ترین و وحشیانه‌ترین تحریم‌ها علیه کشورمان را اعمال کرد و این تصور را داشت که نظام ظرف سه ماه، سقوط خواهد کرد! «جان بولتون»، مشاور امنیت ملی وقت کاخ سفید بر پایه این توهم بود که در جمع منافقین اعلام کرد جشن کریسمس را پیش از فرا رسیدن چهلمین سالگرد انقلاب اسلامی در تهران برگزار خواهد کرد.
شدیدترین فشارهای اقتصادی وقتی نتوانستند کاری از پیش ببرند، موضوع تحریم دارو و تجهیزات پزشکی موضوعیت یافت؛ آن هم در زمانی که بیماران خاص و کرونایی از کمبود تجهیزات رنج می‌بردند. هرچند درصد واردات دارو و تجهیزات پزشکی ایران اندک است، اما ممنوعیت و کارشکنی در واردات به همان میزان هم به جنایت‌های حقوق بشری منتهی شد. بر اساس گزارش نشریه «فارین پالیسی»، کشورمان حدود 97 درصد دوزهای دارویی موردنیاز را توسط تقریباً 100 شرکت داخلی تأمین می‌کند و تنها درصد اندکی از اقلام را از طریق واردات تأمین می‌نماید. این خریدها هرچند اندک‌اند و بخش کوچکی از بازار داروی ایران را تشکیل می‌دهند، اما داروهای خاصی هستند که برای درمان بسیاری از بیماران، به‌ویژه افراد مبتلا به بیماری پیشرفته یا مزمن، حیاتی به شمار می‌آیند.
دولت آمریکا بااین‌حال مدعی است که تحریم‌ها بر چرخه واردات دارویی ایران بی‌تأثیر هستند و می‌کوشد کمترین آسیب را به غیرنظامیان وارد کند! اساس این سخن در حالی پوچ و مضحک است که نقطه غایی و هدف نهایی فشارهای واشنگتن، مردم‌اند و هیچ‌کس به‌اندازه آن‌ها بیشترین اثر منفی را از این سیاست غیر حقوق بشری آمریکا متحمل نمی‌شوند. تحریم‌ها بر این مبنا به دو صورت، مانع از واردات اقلام بشردوستانه از جمله دارو و ملزومات پزشکی می‌شود.
اول، درحالی‌که سهم واردات دارو تنها سه درصد است اما بیش از 40 درصد از نیاز داخل کشور را تشکیل می‌دهد و این نشان‌دهنده آن است که داروهای وارداتی بیش از پنج برابر محصولات داخلی قیمت دارند. به‌عبارت‌دیگر، تحریم‌ها دارویی همچون محدودیت برای تأمین کالاهای اساسی عمل می‌کنند؛ به‌این‌ترتیب که محدودیت‌های بانکی فرایند پرداخت هزینه‌های دارویی را به شرکت‌های خارجی با موانع متعدد روبه‌رو کرده است.
دوم، تحریم‌ها باعث اخلال و یا قطع زنجیره تولید دارو در داخل می‌شود. در حال حاضر، 10 هزار نوع ترکیب دارویی در تولید داخلی مورداستفاده قرار می‌گیرند و فشارهای آمریکا به بانک‌های بزرگ و کوچک در سراسر جهان باعث شده که تولیدکنندگان خارجی ترکیبات پایه دارویی، نتوانند وجوه خود را دریافت کنند. در نتیجه، نسبت به فروش محصولات خود به ایران، رغبتی پیدا نمی‌کنند. کار وقتی دشوارتر می‌شود که بدانیم برای تولید برخی داروها به 20 ماده اولیه از تولیدکنندگان در کشورهای مختلف احتیاج است و کمبود حتی یک‌قلم از آن، فرایند تولید را به تأخیر می‌اندازد و یا متوقف می‌کند.
به این موارد، باید توصیه‌های تجاری مغرضانه آمریکا را افزود. رایزنان آمریکایی با سفر به کشورهای صادرکننده مواد و تجهیزات دارویی به ایران به آن‌ها توصیه می‌کنند از طریق فروش مواد اولیه یا دارو، خود را در معرض تهدیدات آمریکا قرار ندهند! این جدای از برخی موارد تصریحی است که دولتمردان ساکن کاخ سفید، به رؤسای جمهور مختلف در سراسر جهان امر و نهی می‌کنند. ترامپ در اوج شیوع کرونا، هند را تحت‌فشار قرار داده بود که داروی «هیدروکسی کلروکین» را فقط به آمریکا بفروشد و بعدها به سرقت محموله اقلام پزشکی به مقصد دیگر کشورها نیز اقدام کرد.
ایران اما با اتکا به اندوخته‌های خود و با اعتماد به دانشمندان و جوانان ایرانی از کوران کرونا گذشت و امروز یکی از 10 کشور تولیدکننده واکسن این بیماری است. بااین‌حال، واشنگتن اگر می‌توانست از طریق تحریم‌های دارویی، غیرنظامیان را قربانی مطامع خود کند، هیچ تأسفی در چهره یانکی‌ها پدید نمی‌آمد؛ کما اینکه در جریان حمله آمریکا به عراق، 576 هزار کودک عراقی بر اثر تحریم‌های اقلام بشردوستانه واشنگتن و سازمان ملل جان باختند اما کاخ سفید هیچ‌گاه حاضر به عذرخواهی نشد.
و بالاخره اینکه قضایای تحریمی اخیر علیه جمهوری اسلامی، طشت رسوایی مدعیان غربی حقوق بشر را به زمین انداخت و ثابت کرد که اولاً تحریم، صرفاً یک ابزار سیاسی است و ثانیاً، ملاحظات انسانی و وجدانی در آن، ابداً محلی از اعراب ندارد.
انتهای پیام/
خبرگزاری میزان: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه‌های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.