تملق و چاپلوسی دردناک «پل رایان» برای دونالد ترامپ

به گزارش گروه سیاسی ، کتاب «آتش و خشم» نوشته «مایکل وولف» روزنامه‌نگار آمریکایی است که ۵ ژانویه ۲۰۱۸ منتشر شد.

نویسنده در ابتدای کتاب می‌گوید: «رویداد‌هایی که من در این صفحات شرح داده‌ام بر اساس گفت‌وگو‌هایی صورت گرفته‌اند که در یک دوره زمانی ۱۸ ماهه با رئیس جمهور و بیشتر اعضای ارشد کارکنان او (که تعدادی از آن‌ها چندین بار با من گفت‌وگو داشتند) و همچنان بسیاری از دیگری افرادی که کارکنان ارشد رئیس جمهور با آن‌ها صحبت کرده بودند، انجام شده است.

در صفحات ۲۳۰، ۲۳۱، ۲۳۲ و ۲۳۳ کتاب «آتش و خشم» - انتشارات تیسا - درباره «پل رایان» آمده است: چند روز بعد از انتخابات، استیو بانون به رئیس جمهور منتخب - در اقدامی که کیتی والش اگر بود با ابروان در هم کشیده‌اش آن را «شرارت برایتبارتی» نام می‌نهاد – گفت که آن‌ها رأی کافی برای جایگزینی مارک میدوز، رئیس جنبش آزادی سفیدپوستان الهام گرفته از حزب چای و از هواداران اولیه ترامپ، به جای پل رایان درسمت سخنگوی مجلس را در اختیار دارند. (همسر میدوز جایگاه ویژه‌ای را در تیم ترامپ داشت، زیرا بعد از آخر هفته‌ای که نوار بیلی بوش در آن منتشر شده بود همچنان کمپین را در کمربند انجیلی پابرجا نگه داشت).

تقریبا به همان اندازه پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری، حذف رایان - و در واقع تحقیر او - نیز چیزی بود که بانون قصد انجام آن را داشت و به نوعی از ذهنیت بانونیسم و ترامپیسم نشأت می‌گرفت. از همان آغاز، مبارزه برایتبارت علیه پاول رایان بخش مرکزی کارزار انتخاباتی ترامپ را تشکیل می‌داد. استقبال آن از ترامپ و به کارگیری شخصی بانون در کمپین ۱۴ ماه بعد از آغاز آن تا حدودی به این دلیل بود که ترامپ که به نوعی درایت سیاسی را کنار گذاشته بود و تمایل داشت تا رهبری مخالفان علیه رایان و دیگر پدرخوانده‌های حزب جمهوری خواه را بر عهده بگیرد، با این حال دیدگاه برایتبارت و ترامپ درباره رایان همچنان متفاوت بود.

برای برایتبارت شورش مجلس و تحولی که باعث شده بود تا سخنگوی سابق، جان بونر، از سمت خود بیرون رانده شود و چیزی که احتمالا قرار بود مجدداً مجلس را به مرکز جمهوری خواهان رادیکال تبدیل کند با انتخاب رایان به عنوان سخنگو متوقف شد. رایان، آن همراه میت رامنی در انتخابات و چهره‌ای که در امور مالی محافظه کاری سخت گیری بسیار به خرج می‌داد - او رئیس شورای تأمین اقتصادی مجلس و همچنین رئیس کمیته بودجه آن بود- با آن چهره کهنِ درستکاری جمهوری خواهانه، رسما آخرین و بهترین امید حزب جمهوری خواهان محسوب می‌شد (بانون عمدتاً این مسئله را به کانون گفتار‌های ترامپیستی تبدیل کرده بود:«رایان در یک ظرف پتری(ظرف کشت میکروب) شکل گرفته است»). اگر حزب جمهوری خواه با شورش حزب چای بیشتر به سمت راست متمایل شده بود رایان بخشی از نقطه تعادلی بود که از افراطی شدن آن جلوگیری می‌کرد، یا اینکه سرعت آن را کاهش می‌داد. به این ترتیب او نقش یک برادر بزرگ‌تر پخته و باثبات در برابر ناپختگی پرسرو صدا و پرجنجال حزب چای را نمایندگی می‌کرد، یک مقاومت خویشتن دار و قدیس گونه در برابر جنبش ترامپ.