طرح «اصلاح قانون تابعیت» در دستور کار کارگروه حقوق بین‌الملل مجلس قرار گرفت

به گزارش گروه سیاسی ، کارگروه حقوق بین‌الملل کمیسیون قضایی و حقوقی مجلس شورای اسلامی روز چهارشنبه هفته جاری طرح «اصلاح قانون تابعیت» را بررسی می‌کند.

قانون تابعیت که مشتمل بر شانزده ماده است در جلسه ۱۶ شهریور ۱۳۰۸ به تصویب مجلس شورای ملی رسید و متمم این قانون نیز در تاریخ ۲۹ مهر ماه ۱۳۰۹ تصویب شد.

همچنین هیئت وزراء در جلسه سوم اردیبهشت ماه ۱۳۱۴ بر طبق ماده ۹۹۱ قانون مدنی کتاب تابعیت مصوب ۲۷ بهمن ۱۳۱۳ بنا به پیشنهاد نمره ۹۶۹/۵۰۶۸ وزارت امور خارجه نظامنامه تکالیف مربوط باجرای قانن تابعیت و اخذ مخارج دفتری را در مورد کسانیکه تقاضای ورود تابعیت ایران و یا خروج از ان و یا تقاضای بقاء تابعیت اصلی را دارند تصویب کرد.

ماده ۹۷۶ تا ۹۹۱ قانون مدنی درباره تابعیت است. طبق ماده ۹۷۶ اشخاص ذیل تبعه ایران محسوب می‌شوند:

۱ - کلیه ساکنین ایران به استثنای اشخاصی که تبعیت خارجی آن‌ها مسلم باشد. تبعیت خارجی کسانی مسلم است که مدارک تابعیت آن‌ها مورد اعتراض دولت ایران نباشد.

۲ - کسانی که پدر آن‌ها ایرانی است اعم از اینکه در ایران یا درخارجه متولد شده باشند.
۳ - کسانی که درایران متولد شده و پدر و مادر آنان غیر معلوم باشند.

۴ - کسانی که در ایران ازپدر و مادر خارجی که یکی ازآنها در ایران متولد شده بوجود آمده اند.
۵ - کسانی که در ایران از پدری که تبعه خارجه است بوجود آمده و بلافاصله پس از رسیدن به سن هجده سال تمام لااقل یکسال دیگردرایران اقامت کرده باشند والاقبول شدن آنهابه تابعیت
ایران برطبق مقرراتی خواهدبود که مطابق قانون برای تحصیل تابعیت ایران مقرراست.
۶- هرزن تبعه خارجی که شوهر ایرانی اختیارکند.
۷ - هرتبعه خارجی که تابعیت ایران راتحصیل کرده باشد.
تبصره - اطفال متولد از نمایندگان سیاسی و قنسولی خارجه مشمول فقره ۴ و ۵ نخواهندبود.

 

 ماده ۹۷۷ - اشخاص مذکور در فقره ۴ و ۵ حق دارند پس از رسیدن به سن ۱۸ سال تمام بخواهندتابعیت پدرخود را قبول کنند مشروط بر اینکه در ظرف مدت فوق اظهاریه کتبی تقدیم وزارت خارجه نمایند و تصدیق دولت متبوع پدرشان دایر به اینکه آن‌ها را تبعه خود خواهد شناخت ضمیمه اظهاریه باشد.

...

ماده  ۹۸۲ - اشخاصی که تحصیل تابعیت ایرانی نموده یا بنمایند از کلیه حقوقی که برای ایرانیان مقرر است بهره مند می‌شوند لیکن نمی‌توانند به مقامات زیر نائل گردند:
۱ - ریاست جمهوری و معاونین او.

۲ - عضویت در شورای نگهبان و ریاست قوه قضائیه.

۳ - وزارت و کفالت وزارت و استانداری و فرمانداری.

۴ - عضویت در مجلس شورای اسلامی.

۵ - عضویت شورا‌های استان و شهرستان و شهر.

۶ - استخدام در وزارت امور خارجه و نیز احراز هر گونه پست و یا ماموریت سیاسی.

۷ - قضاوت.

۸ - عالیترین رده فرماندهی در ارتش و سپاه و نیروی انتظامی.

۹ - تصدی پست‌های مهم اطلاعاتی و امنیتی.