حریم شخصی فیلمی با دغدغه خوب اما ناپخته/بازیگرانی که همه کار می‌کنند و هیچ کار نمی‌کنند+عکس

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی ، فیلم سینمایی "حریم شخصی" نخستین ساخته سینمایی "احمد معظمی" این روزها با از دست دادن تمامی سینماهای خود رتبه آخر جدول فروش سینمای ایران در میان فیلم های در حال اکران را به خود اختصاص داده است.

این فیلم پس از 17 هفته اکران در سینماهای کشور به فروشی معادل 872,732,000 تومان بسنده کرد تا با فروش هفتگی 30000 تومان در آخرین هفته اکرانش یکی از ضعیف ترین آثار سینما در سال لقب گیرد.

بدون شک یکی از عوامل شکست اقتصادی فیلم را می توان در زمان اکران و مواجه شدن با فیلم های اکران نوروز دانست اما پیش از آن نیز این فیلم در دوران طلایی هفته نخست خود هم استقبال چندانی را از سوی مخاطبان از آن خود نکرد.

حریم شخصی فیلمی با دغدغه خوب و محتوای درگیر کننده است که بالاخره می تواند در مخاطب ایجاد سوال کند اما باید دید چرا چنین فیلمی نمی تواند توقع تماشاگران را با وجود حضور بازیگران سرشناس بر آورده کند.

شاید یکی از مشکلات اصلی این فیلم را باید همین بازیگران دانست. این بازیگران در مواجهه با یک کارگردان کار اولی بیش از آنکه به کاراکتر ها نزدیک شوند خودشان هستند و در فیلم سرگرم شده اند. بازی آنها بیشتر به سمت خودنمایی و عرض اندام می رود و هیچ کدام تلاشی برای قرارگیری در راستای متن انجام نمی دهند.

یکی دیگر از مشکلات اصلی حریم شخصی را باید بدون شک در فیلمنامه متوسط و رو پایین آن دانست. کارگردان که تاکنون به سراغ فیلم بلند نرفته هنوز با اشل این دسته فیلم نا آشناست. در ابتدای اثر همه چیز خوب پیش می رود و دقیقاً در نقطه اتصال فیلم کوتاه به بلند همه چیز از دست می رود.

فیلمنامه رمق یک فیلم بلند را ندارد و کارگردانی هم برای نزدیک به یک ساعت فیلم برنامه خاصی ندارد. بازیگران به حال خود رها شده اند یا بهتر بگوییم از دست کارگردان کاری در قبال این دست بازیگران بر نمی آید.

همه چیز در شادی و هیجان جشن آغاز می شود و مخاطب ایرانی می داند در فیلمی که اینگونه شروع می شود باید منتظر اتفاق به شدت تلخی بود. این اتفاق با مرگ دریا رخ می دهد اما این مرگ به آن صورت که باید درست و تعلیق مناسب پرداخته نشد.

این قبیل داستان و فیلمنامه در اکثر آثار ایرانی دیده شده و در تاریخ سینما هم فیلم هایی که با شادی شروع می شوند و اتفاقی همچون مرگ در آنها می افتد زیاد هستند اما آنچه باید معظمی در ساخت حریم شخصی بیشتر در آن دقت می کرد رعایت ریتم در چنین آثاری است.

حریم شخصی به عنوان فیلم اول اثری نسبتاً قابل دفاع برای کارگردان محسوب می شود. البته این فیلم می توانست در فیلمنامه و ریتم قوت بیشتری پیدا کند تا بتوان آن را فیلمی کامل‌تر دانست. در هر صورت این فیلم مشکلات بسیاری را پشت سر گذاشته و می توان با امیدواری به آینده کاری معظمی نگاه کرد. آینده ای که باید کمی امضای شخصی کارگردان در آن پر رنگتر شود.