«شهاب»؛ سکوی پرش ایران در عرصه تولید و ساخت موشک‌های بالستیک

به گزارش خبرنگار گروه سیاسی ، جنگ که تمام می‌شود، تیم موشکی ایران که حالا دیگر آب دیده و کارآزموده شده بودند، باید ایده‌ای بزرگ را عملیاتی می‌کردند، یعنی ساخت موشکی بالستیک و دوربرد.

از آنجایی که در بهترین حالت، ایران فقط در دوران جنگ تعداد اندکی موشک بالستیک «اسکاد بی» با بردی حدود ۳۰۰ کیلومتر داشت؛ این، کار را برای حسن طهرانی مقدم فرمانده یگان موشکی سپاه پاسداران کمی سخت می‌کرد چرا که هیچ الگویی غیر از یک موشک ساخت شوروی پیش رو نداشت.

اما با این وجود، او و تیم زبده و جوانش که حالا دیگر با گذشت بیش از ۵ سال متخصص موشکی شده بودند، نا امید نشده و کار را آغاز می‌کنند تا اولا جای خالی ذخایر موشک‌های اسکادبی را پر کنند و ثانیا با تولید موشکی میان برد و بالستیک، در جهت تحقق آرزویی بزرگی گام بردارند.

هدف تیم موشکی آن روز ایران، دستیابی به بردی بود که بتوان با آن مرکزشهر‌های مختلف اسرائیلی را هدف قرار داد و این کاری بس بزرگ، اما شدنی بود.

کار از همان اوایل دهه ۷۰ آغاز شد و تیم موشکی سپاه توانست موشک شهاب ۱ و شهاب ۲ را با الگوگیری از موشک‌های بالستیک اسکادبی، ولی با بردی بیشتر بسازد.

این خبر در آن دوران بسیار سر و صدا کرد، اما هنوز کار اصلی باقی مانده بود و حسن طهرانی مقدم و تیمش نتوانسته بودند به برد هدف یعنی بیش از ۱۱۵۰ کیلومتر دست یابند.

موشک‌های بالستیک شهاب ۱ و شهاب ۲ که با الگوگیری از موشک بالستیک «اسکاد بی» ساخته شده بودند، به ترتیب حدود ۳۰۰ و ۵۰۰ کیلومتر برد داشتند، اما در اواخر دهه ۷۰ و بعد از نزدیک به یک دهه تلاش و کوشش در صنعت ساخت و تولید موشک و راکت، نخستین نمونه از موشک بالستیک میان برد شهاب ۳ با بردی حدود ۱۱۵۰ کیلومتر در سال ۱۳۷۷ رونمایی و با موفیقت تست شد.

این اولین نمونه از موشک‌های میان برد ایران و سکوی پرش صنایع موشکی کشورمان در عرصه تولید و ساخت موشک‌های بالستیک بود و همین امر موجب شد که دشمنان و به خصوص رژیم صهیونیستی به فکر چاره‌ای برای مقابله بیفتند.

آن‌ها در این راستا و پس از رونمایی از نمونه‌های جدید موشک شهاب ۳، تصمیم گرفتند که با کمک بیش از ۱۳۰ شرکت و موسسه آمریکایی سامانه دفاعی موشکی (آرو ۲) را با هدف مقابله با بالستیک‌های شهاب ۳ بسازند. این سامانه قرار بود که همزمان با ۳۰ موشک، موشک هدف که همان نمونه موشک شهاب ۳ ایران بود، را رهگیری و منهدم کند.

اما امروز با گذشت حدود ۸ سال از اولین تست سامانه بالستیک‌زن آرو ۲، این سامانه همچنان در مقابل موشکی که بر اساس فرضیات موشک بالستیک شهاب ۳ ساخته شده است، ناکام عمل کرده است.

موشک‌های شهاب ۱، شهاب ۲ و شهاب ۳ همگی از قابلیت استفاده از سوخت مایع برخوردار هستند و ماموریت زمین به زمین خود را در برد‌های مختلف از روی لانچر‌های متحرک انجام می‌دهند.

موشک شهاب ۳ در این بین با برد ۱۱۵۰ کیلومتری، طول ۱۵ متر (حدود ۴ متر بیشتر از شهاب ۲)، وزن مسلح ۱۵ تنی و وزن سرجنگی ۶۷۰ کیلوگرمی و تک مرحله‌ای، جزو بهترین و البته مشهورترین موشک ­های بالستیک ایران به شمار می‌رود.

این موشک قابلیت حمل کلاهک‌های مختلف را دارد. در آخرین نمونه، موشک شهاب ۳ به کلاهک‌های بارانی مجهز شده و قادر است اهداف پهن شده در نقاط مختلف را با دقت و توان بالا هدف قرار دهد.

کلاهک‌های بارانی می‌توانند حجم انبوهی از ادوات و مواضع پهن شده دشمن را با رهاسازی انبوهی از بمب‌های کوچک، منهدم کرده و آسیب جدی به آن‌ها وارد کنند.

از سوی دیگر، شهاب ۳ با ارتقاء در برد و عملکرد‌هایی که در سال‌های اخیر داشته است، امروز به راحتی می‌تواند مراکز حیاتی و حساس رژیم صهیونیستی در شهر‌ها و نقاط مختلف سرزمین‌های اشغالی فلسطین را با دقت بالا هدف قرار داده و منهدم کند.