رسیدگی به دلایل طرفین دعوی در شعب دیوان عدالت اداری چگونه است؟
ماده ۱۹۴ قانون آیین دادرسی دادگاه‌های عمومی و انقلاب در امور مدنی مصوب ۱۳۷۹ در این خصوص مقرر داشته است که «دلیل عبارت از امری است که اصحاب دعوا برای اثبات یا دفاع از دعوا به آن استناد می‌نمایند.»
با توجه به ماده ۱۲۲ قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری مصوب ۱۳۹۲ در موارد سکوت آن قانون موضوع را به قانون آیین دادرسی دادگاه‌های عمومی و انقلاب در امور مدنی احاله داده است بنابراین با استفاده از مقررات اخیرالذکر به این مبحث پرداخت و توضیحات لازم را ارائه می دهیم.
تعریف دلیل
ماده ۱۹۴ قانون آیین دادرسی دادگاه‌های عمومی و انقلاب در امور مدنی مصوب ۱۳۷۹ در این خصوص مقرر داشته است که «دلیل عبارت از امری است که اصحاب دعوا برای اثبات یا دفاع از دعوا به آن استناد می‌نمایند.»
دلایل بر دو گونه‌اند: گونه نخست دلایل احکام و گونه دوم دلایل اثبات دعواست.
دلایل اثبات دعوا به لحاظ جنبه ارزشی که برای صاحب آن در اثبات دعوا دارند، جزو حقوق مدنی به شمار می‌آیند، ولی دلایل احکام به دست آوردن حکم برای موضوع‌ها به‌کار می‌روند و به علم جداگانه‌ای به نام علم اصول مربوط‌اند.
صرف استناد طرف‌های دعوا به امری به آن مسئله دلیلیت نمی‌ّخشد، بلکه آن امر از نظر قانونی نیز باید قابلیت استناد داشته باشد؛ بنابراین تعریف یاد شده از این نظر (منظور تعریف مندرج در قانون آیین دادرسی مدنی است) مخدوش است.
همچنین دلیل فقط در مقام اثبات یا دفاع از دعوا کاربرد ندارد بلکه در موارد دیگر نیز می‌توان از آن استفاده کرد.
قانون‌گذار در این ماده قصد تعریف دلیل قضایی را دارد یعنی دلیلی که در مقام اقامه دعوا یا دفاع از آن مورد استناد قرار می‌گیرد.
اقسام دلیل
دلایلی که در قانون آیین دادرسی دادگاه‌های عمومی و انقلاب در امور مدنی مصوب ۱۳۷۹ برای اثبات دعوا یا دفاع از دعوا اشاره شده است عبارتند از:
۱. اقرار
۲. اسناد
۳. گواهی (شهادت شهود و مطلعین)
۴. معاینه محل
۵. تحقیق محلی
۶. رجوع به کارشناس
۷. سوگند
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *