روش های انتقال آب در دنیا منسوخ شده است
ظفرنژاد ادامه داد: برای رسیدن کارون به اصفهان به 72 کیلومتر خط لوله، 7 مخزن، 4 ایستگاه پلمپ آب و 2 تونل و برای رسیدن به یزد به 365 کیلومتر خط لوله، 10 مخزن و 4 ایستگاه پمپ آب نیاز داریم. این اعداد برای رسیدن به رفسنجان و کرمان به 660 کیلومتر تغییر پیدا می کنند. همه این اعداد بسیاربزرگ هستند و هزینه های سنگینی دربرخواهند داشت. برای تامین آب باید از پیرامون همان منطقه آب پیدا کرد نه آن که از استان های دیگر آب را منتقل کرد. روش انتقال آب روشی غیر پایداراست که متاسفانه از سوی دستگاه های اجرایی کشور اتخاذ شده است.
پژوهشگرآب و توسعه پایدار بیان کرد: چرا صنایعی که آب زیادی درآن استفاده می شود در مناطق خشک و مرکزی ایجاد شده است. درحالی که باید در نوار دریاها ایجاد می شد. معتقدم تنها راه نجات زاینده رود، کارون و رودخانه های دیگر انتقال صنایع آب بر از مرکز به نوار دریاهاست. این گونه نوار ساحلی دریای عمان که خالی از جمعیت است، با استقبال مردم روبرو می شود.
وی افزود: فکر می کنم انتقال آب کارون برای تامین آب شرب بهانه است. با کمی صرفه جویی درآب کشاورزی می توان آب شرب را تامین کرد ضمن این که مناطق خشک مانند کرمان خود قنات و آبشار هم دارند. رئیس سازمان محیط زیست اعلام کرده است آب کارون زیاد است و کشاورزان خوزستانی درمصرف این آب صرفه جویی نمی کنند بنابراین باید آب را به استان های دیگر منتقل کرد. این صحبت ها هیچ پایه و اساس و سندی ندارد. متاسفانه دستگاه های اجرایی سکوت کرده اند و پاسخگو نیستند. به علاوه چندگانه هم حرف می زنند.
ظفرنژاد خاطر نشان کرد: برآورد آب برای کشاورزان 60 درصد است این درحالی است که بیش از 40 درصد از آب به شهر ها و کلان شهر ها منتقل می شود. ایران کشور کم آب و خشک است و باید خود خوراک خود را تامین کند. به همین دلیل لازم است بیش از 80 درصد آب به بخش کشاورزی تعلق بگیرد. امنیت مواد غذای یک کشور یکی از اصول توسعه پایدار آن کشور است.
انتهای پیام/