تاثیرپذیری کهکشان‌ها از ابرسیاهچاله‌ها چقدر است؟
اکنون دانشمندان در یک مطالعه جدید احتمالا مکانیسم این اتفاق را پیدا کرده‌اند. یک تیم به رهبری "شلی رایت"، استاد فیزیک دانشگاه کالیفرنیا سن‌دیگو، دریافت که بادهای تولید شده توسط این اشیای اختری پر انرژی در سراسر یک کهکشان می‌وزند و تشکیل ستاره‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهند.
خانم "رایت" و تیم وی یک ابرسیاهچاله حاوی یک کوازار(اختروش) در مرکز کهکشانی به نام 3C 928 را که بیش از 9 میلیارد سال نوری از ما دور است، بررسی کردند. این ابرسیاهچاله متعلق به جهان ابتدایی ما است که این ایده را به ما می دهد که با بررسی آن ببینیم کهکشان ما در زمان تشکیل به چه شکلی بوده است.
اختروش یا کوِیزار یا کوازار(Quasar)، یک هسته فعال به شدت نورانی و دور دست است که وابسته به یک کهکشان جوان است. آنها در رده یک کلاس از اشیا به نام هسته کهکشانی فعال قرار دارند.
اختروش‌ها پیشتر به عنوان منابع انرژی الکترومغناطیسی شامل امواج رادیویی و نور مرئی با انتقال به موج سرخ شدید شناخته می‌شدند که به ستاره‌ها شبیه بودند.
با وجود بحث‌های مختلف بر سر وجودیت این شی آسمانی همگی دانشمندان به یک توافق علمی رسیدند که یک اختروش هاله متراکم شده‌ای از ماده است که ابرسیاهچاله یک کهکشان جوان را احاطه کرده است.
اختروش‌ها دارای کاربردهای زیادی هستند، مثلا در تعین سرعت چرخش سیارات و تهییج‌های آنان کاربرد دارند.
در مباحث ژئودزی(زمین‌سنجی) از این امکان جهت اندازه‌گیری فواصل بسیار بلند با دقت میلیمتری و تعیین تهییج مدار چرخش زمین استفاده می‌کنند.
هنگامی که دانشمندان به کهکشان‌هایی که به ما نزدیک هستند، نگاه می‌کنند، متوجه می‌شوند که جرم این کهکشان‌ها به جرم ابرسیاهچاله واقع در مرکزشان مرتبط است.
مفهوم در اینجا این است که جرم ابرسیاهچاله در طول مدت زمان طولانی قبل از شکل گیری کهکشان قرار داشته است. در حقیقت، انرژی یک کوازار (یک ابرسیاهچاله که توسط یک دیسک پیوسته درخشان متشکل از گاز و گرد و غبار احاطه شده است) می‌تواند چگونگی رشد کهکشان را کنترل کند.
درک اینکه چگونه جهان اولیه ما شکل گرفت و این که چرا به این شکل رشد کرده، ارزشمند است.
این کشف از مجموعه وسیعی از اطلاعات و داده‌ها در مورد کوازارهای دوردست است، لذا جالب خواهد بود که ببینیم نتایج دیگر که از تجزیه و تحلیل دانشمندان پدیدار می‌شود، چیست.
منبع: ایسنا