برده‌داری مدرن در زندانهای آمریکا؛ شکنجه و اعترافگیری نامتعارف تا نبرد گلادیاتورها!
به گزارش گروه بین‌الملل ، برخلاف فضای سیاست رسمی جهانی که به شکلی وارونه، در بیشتر امور ناقضان واقعی حقوق‌بشر در جایگاه مدعی قرار دارند و برای پیشبرد سیاست‌های خود دیگران را به نقض حقوق گروه‌های مختلف اجتماعی متهم می‌کنند، گروه‌ها و فعالان حقوق بشری مستقل و آزاده بدون توجه به فضای ساختگی حاکم همیشه نسبت به نقض حقوق بشر در همه‌جای دنیا حساس هستند.
در سال‌های گذشته شکنجه و آزار جسمی و روحی بی‌رحمانه افراد در زندانهای آمریکا همیشه مورد توجه گروه‌های حقوق بشری مستقل بوده و نسبت به شرایط زیست و نحوه رفتار با زندانی‌ها هشدار داده‌اند.
وب‌سایت «listverse» در ششم آوریل ۲۰۱۷ در گزارشی به قلم «ماری پیال» از شیوه‌های عجیبی از شکنجه جسمی و آزار‌های روحی در زندانهای آمریکا پرده‌برداری می‌کند که به گفته نویسنده برای نخستین بار با شیوه‌های نقض حقوق بشری در زندانهای آمریکا روبرو شده که به‌سادگی نمی‌توان توصیف کرد.
دراین رابطه: نگاهی از درون به حقوق بشر آمریکایی؛ در زندانهای آمریکا چه می‌گذرد؟+ فیلم
«ماری پیال» که خود دادستان عمومی است و از نزدیک شرایط واقعی بسیاری از زندانهای آمریکا و نحوه رفتار با زندانی‌ها روبرو بوده می‌نویسد: اگرچه به ظاهر به لطف حساسیت رسانه‌های جمعی و بازتاب شرایط زندان‌ها در روزنامه‌ها، نیاز چندانی وجود ندارد که خود شخص از نزدیک از زندانهای آمریکا بازدید کند. اما مسئله اینجاست که رسانه‌ها، تصویری از زندگی و محل نگهداری زندانی‌ها منعکس می‌کنند که اغلب با شرایط واقعی و نحوه رفتار مقامات زندان با آنها هیچ تناسبی ندارد. یا اینگونه القا می‌کنند از آنجایی که فرد مجرم جرمی را مرتکب شده بنابراین نباید نسبت به هرگونه رفتار مقامات زندان با او اعتراضی داشت.
این دادستان آمریکایی در ادامه نوشته خود می‌نویسد: پیش از آنکه به‌سادگی نتیجه‌گیری کنید که زندانی‌ها مستحق هرگونه بدرفتاری هستند، با برخی از باورنکردنی‌ترین شیوه‌های شکنجه زندانی‌ها در آمریکا آشنا شوید؛ اعمالی که حتی سنگدل‌ترین اشخاص را هم ترغیب می‌کند که خواستار اصلاحاتی واقعی در نظام حقوقی و نحوه برخورد با زندانی‌ها در آمریکا شود.
دوش آب داغ
در سال ۲۰۱۲ مقامات زندان «دارِن راینی Darren Rainey» را مجبور کردند تا به مدت ۲ ساعت با آب جوشی که دمای آن ۸۲ درجه سانتی‌گراد بود دوش بگیرد؛ حمامی که موجب مرگ او شد. داغی آب به حدی بود که ۹۰ درصد بدن «راینی» سوخته بود به گونه‌ای که مقامات زندان بدن ازهم‌گسیخته او را از حمام بیرون آوردند، پوست تنش تماما جدا شده بود.
به گفته دیگر زندانی‌ها، راینی بیچاره در تمام مدت دو ساعت جیغ می‌کشید و کمک می‌خواست؛ مقامات زندان او را به زور درحمام کوچکی با آب جوش گرفتا کرده بود که هیچ کنترلی هم بر تنظیم دمای آب نداشت. راینی شیزوفرنی داشت و شکنجه حمام با آب داغ تاوان کثیف‌کردن سلولش بود که مقامات بی‌رحم زندان برای تنبیه او در نظر گرفته بودند.
هم‌بند‌های راینی می‌گویند او اولین کسی نیست که به شکنجه دوش آب داغ در اتاق دربسته محکوم می‌شود، اما اولین کسی است که جان خود را از دست می‌دهد.
نبرد گلادیاتورها
نبرد «ماندینگو» به نبردی در زمان‌های قدیم گفته می‌شود که در آن ارباب‌ها، برده‌های خود را مجبور به مبارزه با هم می‌کردند، عملی که بشر کنونی آن را غیرقابل‌پذیرش می‌داند و نکوهش می‌کند. اما باید این واقعیت را بگویم که هم‌اکنون در بیشتر زندانهای مدرن آمریکا به کار گرفته می‌شود.
در زندان اصلی «سان‌فرانسیسکو» این گونه شکنجه زندانی‌ها را «نبرد گلادیاتور» می‌نامند. به گفته «جِف آداچی Jeff Adachi» دادستان عمومی سان‌فرانسیسکو، مقامات و کارکنان زندان بر سر برنده‌شدن هر کدام از زندانی‌ها شرط‌بندی می‌کنند؛ اگر هر کدام از محبوسان نخواهند که به این مبارزه فیزیکی تن دهند، افسران زندان آنها را به تجاوز جنسی و دیگر اعمال خشونت‌آمیز تهدید می‌کنند.
«جِف آداچی» با تشریح بیشتر این رفتار‌های ظالمانه دوران برده‌داری در دنیای به اصطلاح مدرن می‌گوید: این خشونت‌های بی‌رحمانه را تنها می‌توانم با عبارت «فیلم‌نامه دیگرآزاری به غایت شنیع» توصیف کنم که انگار از مجموعه تلویزیونی «بازی تاج‌وتخت Game of Thrones» کپی‌برداری شده است.
«ریکو پالیکیکو گارسیا Rico Palikiko Garcia» از زندانی‌های سابق زندان سان‌فرانسیسکو توضیح می‌دهد که چگونه با تهدید به ضرب‌وشتم و آزارواذیت مجبور به شرکت در «نبرد گلادیاتور» شده و قفسه سینه‌اش شکسته شده است. ریکو همچنین با بیان بسیاری از تجربه‌های هم‌بندهی خود در زندان می‌افراید: نیرو‌های مسلح زندان ما را تهدید می‌کردند که هنگام مراجعه به بیمارستان زندان، درباره علت شکستگی اعضای بدنمان به دکتر دروغ بگویم، مثلا دروغی مانند هنگام بازی صدمه دیده‌ایم، در غیر اینصورت شکنجه جسمانی و روحی در انتظارمان بود.
تشنگی، گرسنگی و سلول انفرادی
در سال ۲۰۱۶ «تریل توماس Terrill Thomas» در زندان شهر میلواکی، ایالت ویسکانسین، به علت کبود آبی جان خود را از دست داد. پزشکی که «توماس» را کالبدشکافی کرده بود، تشنگی او را بسیار عمیق اعلام کرد. بررسی‌های بیشتر نشان داد توماس هنگام مرگ مشکل روانی داشته و در دهمین روز انتقال به سلول انفرادی فوت کرده بود. مقامات زندان مدعی شدند پس از اینکه توماس عادت کرده بود شیر آب سلول را باز نگه دارد، آب سلول او را قطع کرده بودند.
اما خانواده توماس می‌گویند او بر اثر تشنگی و نبود عمدی آب جان خود را از دست داده‌است؛ شاهدان در زندان گزارش دادند که بار‌ها روز‌های متوالی صدای توماس می‌شنیدند که از مأموران زندان التماس می‌کرد که به او آب بدهند.
در سال ۲۰۱۳ «ریچارد مایر» خود در زندان شهرستان «میامی-دید»، ایالت فلوریدا، حلق‌آویز کرده بود، در یادداشت خودکشی خود مأموران زندان را به شکنجه‌دادن زندانی‌ها با غذاندادن و تحمیل گرستگی شدید متهم کرد و او همچنین گفته‌های دیگر زندانی‌ها را تکرار کرده بود که مأموران زندان آنها را مجبور به دعوا می‌کردند و بر سر برنده شدن هر کدام از آنها شرط‌بندی می‌کردند.