گاهی کنار یک تلخی‌هایی شیرینی‌هایی هم هست
در نهج‌البلاغه حضرت علی می‌فرماید: «قَرَنَ بِسَعَتِهَا عَقَابِيلَ فَاقَتِهَا» (نهج‌البلاغه، خطبه 91) خداوند گوشت و استخوان را با هم قاطی کرده است. یکی قدش بلند است، «مَادُّ الْقَامَهِ قَصِيرُ الْهمه» (نهج‌البلاغه، خطبه 234) اما همتش کوتاه است. «طَلِيقُ اللِّسَانِ حَدِيدُ الْجَنَانِ» (نهج‌البلاغه، خطبه 234) بیانش روان است اما قلبش سنگ است. ما اگر تلخی‌ها را می‌بینیم این ساعت را تحلیل کنیم. باید صبر کنیم تا آخر خط...
چرا به ما گفتند: قیامت ثواب است؟ چرا در دنیا ثواب نمی‌دهند؟ برای اینکه ما نمی‌دانیم این کار تا کجا بیخ پیدا می‌کند. باید صبر کنیم عمر دنیا تمام شود و بعد به حساب برسید. مثلاً علامه امینی یک کتاب بسیار مهمی در الغدیر نوشته است. الآن مزدش بدهی؟ نه. الآن مزدش بدهی ظلم است. باید صبر کنیم این کتاب چند قرن کتاب است. در این چند قرن چه آدم‌هایی مراجعه می‌کنند و چه رهنمودهایی از این کتاب می‌گیرند و تا آخر عمر دنیا باید دید برکت عمر این کتاب تا چقدر است. دنیا که تمام شد، بگوییم: بیا، چنین شد. چنین شد. جمع حساب شما این می‌شود...."