ترفندهای جلب و جذب دوستان از دیدگاه امیر المومنان علی (ع)
سخنان امام علی (ع) در فاصله قرن اول تا سوم در کتب تاریخ و حدیث به صورت پراکنده وجود داشت . سید رضی در اواخر قرن سوم به گردآوری نهج البلاغه پرداخت و اکنون بالغ بر هزار سال از عمر این کتاب شریف میگذرد .هرچند پیش از وی نیز افراد دیگری در گردآوری سخنان امام علی (ع) تلاشهایی به عمل آوردند ،اما کار سید رضی به خاطر ویژگی هایی که داشت درخشید و ماندگار شد، چون سید رضی دست به گزینش زده بود.
امام علی(عليه السلام) فرمودند: مَنْ لاَنَ عُودُهُ كَثُفَتْ أَغْصَانُهُ.
كسى كه ساقه درخت وجودش نرم است، شاخه هايش فراوان است.
امام علی (عليه السلام) در اين كلام حكيمانه به نكته مهمى درباره جلب و جذب دوستان و ياران اشاره كرده، مى فرمايد: «كسى كه ساقه درخت وجودش نرم است، شاخه هايش فراوان است»; (مَنْ لاَنَ عُودُهُ كَثُفَتْ أَغْصَانُهُ ). «عود» به معناى چوب است; خواه از درخت جدا شده يا جزء درخت باشد و در اينجا به معناى ساقه درخت است.
اين سخن تعبيرى كنايى و لطيفى است و اشاره به اين است كه افراد متواضع و با محبت دوستان فراوانى را گرد خود جمع مى كنند و به عكسْ افراد خشن و غير قابل انعطاف دوستان را از گرد خود پراكنده مى سازند. مى دانيم شاخه ها از كنار ساقه ها جوانه مى زند; ساقه اى كه خشك و كم آب باشد شاخه هاى كمترى از آن مى رويد و ساقه اى كه نرم است، از گوشه و كنارش شاخه هاى فراوانى مى رويد. نيز قسمت مهمى از درخت را آب تشكيل مى دهد و رطوبت از عوامل اصلى رويش گياه است، در حالى كه كمبود آب هم درخت را پژمرده مى كند و هم سبب مى شود شاخه هاى كمترى از آن برويد. انسان نيز به منزله درختى است كه اگر نرمش از خود نشان بدهد و خشونت را كنار بگذارد و محبت را به جاى آن بنشاند افراد زيادى به سوى او جذب مى شوند در حالى كه اگر خشن و انعطاف ناپذير باشد، نزديك ترين بستگان و خويشاوندان و دوستان نيز از او فاصله مى گيرند. اين معنا در قرآن مجيد ـ
همان گونه كه قبلاً نيز اشاره شده ـ درباره پيغمبر اسلام(صلى الله عليه وآله) به صورت الگو بيان شده است. در آيه 159 سوره «آل عمران» مى خوانيم: «(فَبِمَا رَحْمَة مِنَ اللهِ لِنْتَ لَهُمْ وَلَوْ كُنْتَ فَظّاً غَلِيظَ الْقَلْبِ لاَنْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ); به سبب رحمت الهى در برابر مؤمنان، نرم و مهربان شدى! و اگر خشن و سنگدل بودى، از اطراف تو پراكنده مى شدند». جاذبه اخلاقى پيغمبر اكرم و ائمه هدى(عليهم السلام) مصداق روشنى از اين گفتار حكيمانه است. در حديثى درباره پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله)مى خوانيم: «كانَ أكْرَمُ النّاسِ وَألْيَنُ النّاسِ ضَحّاكاً بَسّاماً; پيامبر(صلى الله عليه وآله) كريم ترين و نرمخوترين مردم، بسيار خنده رو و متبسم بود». در نامه امام(عليه السلام) به محمد بن ابى بكر آمده است: «وَأَلِنْ لَهُمْ جَانِبَكَ وَابْسُطْ لَهُمْ وَجْهَكَ; در برابر آنها متواضع باش و با چهره گشاده مردم را ملاقات كن».
در حديث ديگرى از رسول اكرم(صلى الله عليه وآله)مى خوانيم: «ألا أُخْبِرُكُمْ بِمَنْ تَحْرِمُ عَلَيْهِ النّارُ غَداً; آيا به شما خبر دهم چه كسى آتش دوزخ در فرداى قيامت بر او حرام است؟». عرض كردند: آرى يا رسول الله. فرمود: «الْهَيِّنُ الْقَريبُ اللَّيِّنُ السَّهْلُ; كسى كه آسان مى گيرد و به مردم نزديك و نرمخوست و سختگيرى نمى كند». اگر حُسن خلق در احاديث سرچشمه فراوانى روزى معرفى شده، يا سبب عمران و آبادى شهرها و فزونى عمرها دانسته شده به همين دليل است كه انسان در سايه آن اعوان و انصار فراوانى پيدا مى كند و به كمك آنها مى تواند مشكلات مهم زندگى را حل كند.
بر عكس در روايتى از اميرمؤمنان على(عليه السلام) آمده است: «سُوءُ الْخُلْقِ نَكَدُ الْعيشِ وَعَذابُ النَّفْسِ; بدخلقى سبب تنگى معيشت و رنج روح و روان مى شود». محمّد عبده در شرح نهج البلاغه خود تفسير ديگرى براى اين عبارت دارد وى مى گويد: منظور از «ليّنُ الْعُود» طراوت جسمانى انسان و نشاط او و داشتن فضل و همت است و منظور از «كثْرت أغصان» كثرت آثارى است كه از او آشكار مى شود; گويى هر اثرى شاخه اى از وجود اوست; ولى در پايان فزونى اعوان و انصار را به عنوان تفسير ديگرى ذكر كرده است. به نظر مى رسد آنچه در بالا گفته شد مناسب تر و با آيات و روايات همسوتر باشد.
منبع: باشگاه خبرنگاران