بازیگران تئاتر کودک غم نان دارند/نگاه به نمایش کودک به طور کامل تجاری شده است

نیما قربان زاده بازیگر تئاتر در گفت‌وگو با خبرنگار گروه فرهنگی ، درخصوص آخرین فعالیت‌های خود در عرصه تئاتر گفت: به مدت چهار سال سابقه فعالیت در عرصه تئاتر کودک را دارم و به تازگی نمایش "پادشاه تنبل و پدربزرگ دانا" به نویسندگی و کارگردانی خودم را در فرهنگسرای ابن‌سینا روی صحنه بردم.

وی درباره داستان این نمایش افزود: نمایش "پادشاه تنبل و پدربزرگ دانا" در مورد جادوگری است که سالهاست منتظر فرصتی برای ضربه زدن به پدربزرگِ پادشاه است و این فرصت با نشستنِ نوه‌ی تنبل و بی‌ادب پدربزرگ بر تخت پادشاهی فراهم می‌شود. پیام اصلی این نمایش احترام به سالمندان و تجربیاتشان است که متاسفانه این احترام در حال حاضر در جامعه‌ی ما خیلی کم‌رنگ شده است.

بازیگر نمایش "باز کردن بسته" در مورد وضعیت فعلی تئاتر کودک در ایران ادامه داد: متاسفانه توجه خاصی به گروه‌های تئاتر کودک نمی‌شود. اکثر آثار با هزینه‌ محدود شخصی تولید شده که همین مساله باعث افت کیفیِ بسیاری از نمایش‌های تولیدی شده است.

وی با تاکید بر نبود نمایشنامه های خوب برای گروه سنی کودک اضاقه کرد: متاسفانه متن‌های ضعیف و کیفیت پایینی آنها سطح توقع خیلی از خانواده‌ها را از نمایش کودک پایین آورده است. همچنین بعضی از دوستانی که تولید کننده‌ آثار نمایشی هستند به دلیل محدودیت‌های مالی مجبورند از نابازیگرانی استفاده کنند که متعاقباً باعث افت کیفیت آثار می‌شود.

بازیگر نمایش "مضحکه غول چراغ جادو" اوضاع امرار معاش بازیگران عرصه کودک را نامناسب خواند و تصریح کرد: بازیگران تئاتر کودک با مشکلات شدید مالی مواجه هستند و در کل کسی که بازیگری را به عنوان شغل اصلی خود انتخاب می‌کند بالاجبار از غم نان مجبور است که در کار‌های با کیفیت پایین بازی کند.

وی درباره وجود لابی بازی در عرصه تئاتر کودک اذعان کرد: لابی بازی به معنایی که در سینما و تلویزیون و تئاتر‌های بزرگسال مرسوم است در حیطه‌ کار کودک وجود ندارد. اما درد بزرگ عدم ارائه امکانات و سالن‌های خوب به همه‌ گروه‌های کودک است. تا زمانی که این امکانات در اختیار ما قرار نگیرد نمی‌توانیم رشد کنیم، به همین سادگی و به همین تلخی و دردناکی امثال از صحنه تئاتر کودک حذف می شویم.

بازیگر نمایش "جک یکدست" با گلایه از عدم حمایت مسئولین فرهنگی از تئاتر کودک افزود: متاسفانه حمایت سالن‌های دولتی فقط شامل حال تعداد محدودی از گروه‌های تئاتری که دارای بازیگر چهره یا کارگردان‌های نامی هستند می‌شود. سالن‌های خصوصی هم که در صورت صرفه‌ اقتصادی با هزار شرط و شروط و گرفتن تضمین فروش حمایت می‌کنند.

وی درباره حضور بیش از حد موسیقی و حرکات موزون در آثار کودک تاکید کرد: مشکل اصلی عدم توجه خیلی از گروه‌ها و خانواده‌ها به رده‌ سنیِ مخاطب کودک است. با توجه به سن کودک شیوه‌ اجرایی متفاوت بوده و خانواده‌ها هم باید نمایش مناسب سن فرزند خود را انتخاب کنند. متاسفانه این عدم آگاهی و کیفیت پایینِ خیلی از کار‌های کودک باعث شده آثار هدفی جز شادمانیِ کودکان و دست زدن و تفریح‌شان نداشته باشند.

قربانزاده با اشاره به وضعیت بد تئاتر کودک درباره راهکار خروج از بحران کنونی خاطرنشان کرد: رشد تئاتر کودک به عوامل زیادی اعم از متن‌هایی بهتر که در نگارششان نگاهی عمیق به مقوله‌ روانشناسیِ کودک شده، طرح کارگردانی بهتر و مطالعه و کسب تجربه‌ بیشتر کارگردان‌های جوان و دیدن نمایش‌های برتر کودک ایران و جهان، بازی‌های مناسب و در راستای فضای نمایش بازیگران، امکانات مالی بیشتر برای بالا بردن کیفیت گریم و لباس و صحنه و از همه مهمتر ایجاد امنیت مالی برای هنرمندان است. البته ایراد و اشکال اصلی، جدا از همه‌ مسائل ذکر شده نگاه تجاری به تئاتر کودک است. امیدارم دوستان هنرمندم بیش از گیشه و تجارت در تئاتر کودک به پیام اخلاقی و آموزش کودکان فکر کنند.