نابغه خوش‌رویی که خیلی زود محو شد+عکس

به گزارش گروه فضای مجازی ، کاکا «این نابغه‌ای که خیلی زود افول کرد» را می‌توان یکی از خوش‌تکنیک‌ترین و تاکتیک‌فهم‌ترین بازیکنان تاریخ فوتبال دانست که خیلی زود از صحنه محو شد. وداع کاکا، با وداع بسیاری از بزرگان فوتبال تفاوت داشت: حسرتی غریب هم از آن دست که افول زودهنگام او در دنیای معادلات منطقی و خشک فوتبال در چشمان‌اش دیده می‌شد؛ مرثیه‌ای متفاوت برای وداع یک نابغه.

روایت را از اینجا آغاز می‌کنیم: از زمانی که هنوز رونالدو و مسی بر بام فوتبال دنیا سیطره خود را آغاز نکرده بودند. «کاکا» جوان نابغه برزیلی بر قله فوتبال دنیا خودنمایی می‌کرد و در سال ۲۰۰۷ عنوان بهترین بازیکن جهان را از آن خود کرد. همه جا سخن از کاکا بود و هنوز بازی‌های ماورایی کریستین رونالدو و لیونل مسی در مقابل درخشش بی‌نظیر کاکا آنچنان به چشم نمی‌آمد. او در آن سال، همچنین عناوین آقای گل لیگ قهرمانان اروپا، مرد سال سری آ. ایتالیا، و مرد سال فوتبال اروپا را از آن خود کرد.

 

اکنون ۱۰ سال از سال ۲۰۰۷ گذشته و در سال ۲۰۱۷ هنوز سیطره مسی و رونالدو را شاهد هستیم. آن‌ها مجموعا ۹ توپ طلا را از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۶ از آن خود کرده‌اند که ۴ عدد سهم رونالدو بوده و ۵ عدد سهم مسی و بسیار محتمل است که امسال هم یکی از این دو نفر این جایزه را از آن خود کنند و یک دهه کامل، بزرگ‌ترین بازیکنان دنیا را در حسرت کسب عنوان بهترین بازیکن سال بگذارند.

«ریکاردو ایزکسون دوس سانتوس لیته» ملقب به «کاکا» فوتبال خود را از خیابان‌های سائوپولو شروع کرد و به عنوان یک نوجوان وارد تیم این شهر شد. ۲۱ ساله بود که وارد آث میلان شد، اما قبل از آن، به چندین مصدومیت دچار شده بود که حتی می‌توانست به فوتبال وی پایان دهد. کاکا، بلافاصله خود را با میلان تطبیق داد و یکی از اصلی‌ترین عوامل قهرمانی آن تیم تحت مربیگری کارلو آنچلوتی در فصل ۴-۲۰۰۳ در سری آ. بود.

یک سوم دفاعی حریفان، اسیر جادوی کاکا شده بود. خلاقیت و نوآوری از این بازیکن می‌بارید. او آنقدر خوب کار کرد که «مانوئل روی کاستا» -هافبک برجسته پرتغالی- کنار گذاشته شد. همکاری او با دو مهاجم توانا و عالی تیم «آندری شوچنکو» یِ و «پیپو اینزاگی»، بسیار عالی بود و کاکا تبدیل شده بود به مرکز آفرینشی تیم.

 

کاکا در کنار روی کاستا

کاکا، ۶ سال در روسونری توپ زد و هر چند که تیم پس از آن فصل طلایی، چندان موفقیت‌هایی را کسب نکرد، اما عملکرد فردی این بازیکن آنقدر خوب بود که تبدیل به یک نقطه ثقل در میلان و تیم ملی برزیل شود. در تیم ملی برزیل، رونالدو شماره ۹ را انتخاب کرده بود و رونالدینیو شماره ۱۰. آدریانو هم با آن جثه تنومندش در نوک پیکان حمله خودنمایی می‌کرد. «کارلوس آلبرتو پریرا» -مربی وقت- سیستم ۲-۲-۲-۴ را انتخاب کرده بود. این مربع را کاکای خود اتکا در کنار رونالدینیو می‌توانست کامل کند.

برزیل موفق نشد که در جام جهانی ۲۰۰۶ به جام دست یابد، اما کاکا توانست زیر نظر مربیان پس از آن، برابر با «پله» و بیش از دونگا، ریوالدو، دیدا، و حتی نیمار تاکنون، ۹۲ بازی ملی در کارنامه خود داشته باشد. او این عنایت‌های مستمر را مدیون درخشش در میلان بود و در برزیل هم دست کم ۲ قهرمانی جام کنفدراسیون‌ها را به دست آورد.

 

دوران طلایی در میلان

رونالدینیو صاحب توانایی‌های اعجاب برانگیز و گاهی ترساننده بود. جادوی او در سبک شاعرانه و شگفت‌انگیز فوتبالش و زهر کشنده خطرش برای حریفان تجلی پیدا کرده بود. اما کاکا در زمانی که رونالدینیو در اوج بود، توانست بی‌وقفه، خلاقانه، و جادویی عمل کند و امضای شخص خود را پای فوتبال بزند. وقتی پا به توپ می‌شد، مغناطیس سبک بازی‌اش شما را جذب می‌کرد. آن سبک بازی خاص از قد ۱۸۶ سانتی‌متری کاکا کمی بعید به نظر می‌آمد چرا که مدافعین حریف را گویی که بازیکن ریز اندام و‌تر و فرزی است جا می‌گذاشت و انگاری که جاذبه کمتری از زمین را احساس می‌کند. این چابکی همراه شده بود با پا‌های بلند او که گام‌هایش را وسعت می‌داد و در نتیجه، سریعتر می‌دوید.

او در هنگام مالکیت توپ، از چالاکی و قدرت واقعی برخوردار بود و وقت روبرویی با مدافعین حریف، آن‌ها را چنان جا می‌گذاشت که بر زمین میخکوب می‌شدند. آنگاه بود که وقتی آن‌ها احساس تحمیق شدن می‌کردند، کاکا کار خود را کرده بود. او به واقع، غیر قابل کنترل بود. او دریبل‌های بکر می‌زد، اما این پایان کار نبود؛ کاکا، یک نابغه در تمام‌کنندگی بود. کافی بود پایش به نزدیک چارچوب دروازه حریف برسد. درصد به ثمر سیدن گل بسیار بالا بود. گاهی ۳۰ متر یک نفس و پا به توپ می‌دوید تا خود را به بزنگاه شلیک به سمت دروازه برساند.

 

کاکا از نسل بزرگانی، چون زیدان و اینیستا بود. پاس می‌داد، اما آنقدر بر پاس خود نگاه و تسلط داشت که گویی می‌داند در چه زمانی و چگونه باید هم‌تیمی‌های خود را تغذیه کند. این خاصیت فقط از نوابغی بر می‌آید که ناخدای بادبان برافراشته زمین هستند. اگر نمی‌خواست پاس بدهد، شوتی می‌زد که قطعا برای حریف هزینه‌ساز باشد. کاکا، نزدیک به ۱۰۰ گل در میلان به ثمر رساند و طی آن ۶ سال، تماما ثبات داشت.

کاکا نه تنها در سال ۲۰۰۷ خود به عنوان بهترین بازیکن جهان دست یافت، که آ. ث. میلان را به کسب افتخار در لیگ قهرمانان اروپا، سوپر کاپ اروپا، و جام باشگاه‌های جهان رساند و همچنین از سوی فیفا به عنوان بهترین تیم جهان شناخته شد.

امتیاز کاکا حتی ۲۰۰ نمره از کریستیانو رونالدو –نابغه نوظهور عرصه فوتبال- که دومین بازیکن برتر جهان شد، بیشتر بود. جالب اینکه این دو، در نیمه ن‌هایی لیگ قهرمانان اروپا در قامت میلان و منچستر یونایتد با هم روبرو شدند و نمایش خیره‌کننده کاکا در آن بازی نه تنها تیم را با نتیجه ۵ بر ۳ به فینال رساند که مایه تحسین همگان شد.

 

رئال مادرید

سال ۲۰۰۹ شد و انتقال کاکا از میلان به رئال مادرید بزرگ‌ترین اتفاق زندگی وی تا آن زمان بود. اما رئال کبیر، در ۲ سال اول برای کاکا خوب بود و در ۲ سال بعدی، چیزی جز نیمکت‌نشینی و انزوا و افت برای کاکا در پیش نداشت. شاید قیمت او به اندازه قیمت زیدان نبود و نتوانست رکورد را بشکند، اما عزیمت کریستیانو رونالدو به رئال مادرید را به همراه داشت. رئال، کاکا را خرید و انگیزه رونالدو برای همبازی بودن با کاکا و کوچ به میان سپید‌های مادریدی بیشتر شد.

جمع بزرگان، جمع بود و کاکا به رائول، کریم بنزما، گوتی، گونزالو هیگوآین، و رافائل فاندر فارت پیوست. وقتی رونالدو هم به جمع پیوست، کاکا در میان بزرگان مادرید –هر چند که در اوایل کار خود بسیار درخشان بود- کمتر درخشان به نظر می‌رسید، اما همچنان ذات فوتبال خود را نشان می‌داد.

رئال مادرید بطور ذاتی، تیمی است با رقابت بسیار سنگین و شدید و ساختار آن با بسیاری از تیم‌های دیگر جهان تفاوت دارد. وقتی بازیکنی در رئال توپ می‌زند، باید آنقدر خوب باشد که نیکمت‌نشین نشود. خیلی خوب‌تر از آنچه که در تیم‌های دیگر است. کاکا، چندین بار مصدوم شد، اما هر بار که از بند مصدومیت خارج می‌شد، نبوغ تاکتیکی او کمتر خود را نشان می‌داد. او، در فصل‌های ۲۰۰۹ و ۲۰۱۰ خوش درخشید، اما براستی چه بلایی بر سر کاکا آمد که در ۲ فصل بعد، دچار افت شدید شد؟ رئال مادرید در فصل ۱۲-۲۰۱۱ به قهرمانی لالیگا دست یافت، اما نابغه برزیلی، دیگر آن بازی چشمگیر را نداشت. آمدن مورینیو، کار را برای او بدتر هم کرد؛ شاید مورینیو آنقدر که باید به کاکا اهمیت نمی‌داد و ترجیح می‌داد که وقت‌اش را صرف احیای او نکند.

 

او ۴ فصل در رئال مادرید توپ زد و ماحصل آن برای کاکا، چیز قابل توجهی نبود. آیا علت افول کاکا را می‌توان مصدومیت‌ها و بدشانسی‌های او دانست و یا ظهور رونالدو به عنوان بهترین بازیکن جهان که همه را کنار زد و همگام با لیونل مسی دیگر نابغه دنیای فوتبال، تمامی عناوین را فتح و رکورد‌ها را جابجا کرد؟

کاکا، در سال ۲۰۱۳ و دوران سکانداری مورینیو، رئال مادرید را ترک گفت و دوباره به میلان بازگشت. میلانی‌ها خوشحال بودند و امیدوار که دوباره کاکا احیا می‌شود. اما «ماسیمیلیانو آلگری» -مربی شهیر ایتالیایی- هم نتوانست جان تازه به کالبد «نابغه فراموش‌شده» بدمد. لذا، او در سال ۲۰۱۴ به باشگاه اورلاندو سیتی آمریکا پیوست؛ آنجا هم برای مدتی به صورت قرضی به سائوپولوی برزیل انتقال یافت و سپس در همین اواخر به اورلاندو بازگشت و چند روز پیش رسما با چشمان گریان از مستطیل سبز خداحافظی کرد. سخنرانی پایانی کاکا چندان طولانی نبود. او از همه هواداران اورلاندو تشکر کرد و به هواداران فوتبال اطمینان داد که پیوسته یک شیر باقی خواهد ماند.

کاکا، اصلی‌ترین علت وداع‌اش با مستطیل سبز را وضعیت فرزندان‌اش اعلام کرد. او، که زندگی مشترک بسیار خوبی داشت و از این حیث در میان فوتبالیست‌ها مشهور بود، وقتی خبر جدایی‌اش از همسرش در سال ۲۰۱۵ از طریق رسانه‌ها منتشر شد، تقریبا همه را شوکه کرد. وی در لحظات واپسین در واورلاندو به نیاز فرزندانش به پدر و اهمیت پرورش و تربیت آن‌ها اشاره کرد.

 

طی مرور فوتبال قرن بیستمی رئال مادرید و دست کم طی دو دهه اخیر از زمان ظهور کهکشانی‌ها، تاریخ با مشاهده عملکرد بزرگانی، چون فرانتس پوشکاش، دی استفانو، هوگو سانچز، زین‌الدین زیدان، رائول گونزالس، لوئیس فیگو، دیوید بکهام، کریستیانو رونالدو، سرخیو راموس و بسیاری دیگر، اثبات کرده که این تفکر که رئال «نابغه خراب‌کن» است، کاملا اشتباه و غیرمنطقی است.

 

اگر کسی در رئال دچار افت و یا عدم محبوبیت شد، به مشکلات شخصی او و یا درگیری با رهبران رختکن و مدیران باشگاه برمی‌گردد. کاکا هم همچون بسیاری از برزیلی‌ها دیگر همچون رونالدو نازاریو، روبینیو، رونالدینیو، و ریوالدو دچار «افت مشهور برزیلی‌های نابغه» شد. بازیکنی که پس از او، از سال ۲۰۰۷ هیچ بازیکنی در لیگ ایتالیا موفق نشد که حتی نامش در بین سه کاندیدای اصلی بهترین بازیکن سال باشد؛ بازیکنی که زمانی در میلان، وقتی پا به توپ می‌شد، چشم همه تحلیلگران و فوتبالدوستان خیره به هنرنمایی او با توپ بود؛ بازیکنی که نقطه ثقل تاکتیکی میلان و برزیل بزرگانی، چون کارلو آنچلوتی و کارلوس آلبرتو پریرا بود؛ نابغه‌ای بود به نام کاکا که خیلی زود از آنکه تصور بشود، دچار افول گردید و از ذهن مردمان فراموش شد. اشک‌های او در مراسم وداع، با اشک دیگر اساطیر فوتبال تفاوت داشت: هم از آن جهت که فوتبال، آن چنان که نابغه می‌پنداشت، برایش سخاوتمند نبود؛ او، حسرت ناشی از افول زودهنگام را سال‌ها بر دل داشت و نه در اوج، که در لابلای برگ‌های بی‌رحم تاریخ فراموش‌شدگان، فراموش شده بود. با این همه، ما هیچ‌گاه کاکای طلایی سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۱۱ را فراموش نخواهیم کرد و به حرمت همان سال‌ها، پیوسته نام او را نیک می‌داریم.

 

 

: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.