شیعیان حسینی تحمل ظلم را ندارند/روایتی از دو روز نخست محرم و خروج سیدالشهدا (ع) از مکه
به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی ، اولین روزهای محرم امسال مصادف با پاییز شده و خزان طبیعت انگار همزمان با خزان و غم و اندوه شیعیان جهان آغاز می‌شود.
روزهای ابتدایی محرم هر سال عاشقان و دلدادگان حسینی در دسته‌ها، تکایا و هیات‌ها گرد هم آمده و شهادت سیدالشهدا (ع) را به سوگ می‌نشینند.
به همین مناسبت خبرنگار گروه فرهنگی ، با سعید شمس کارشناس ارشد علوم قرآنی به در خصوص روزهای ابتدایی ماه محرم، چگونگی برگزاری مراسم عزاداری و سوگواری و آداب این ماه عزیز به گفت‌وگو نشسته است.
در ابتدا در رابطه با وقایعی که برای امام حسین (ع) و یارانشان در اولین روزهای محرم اتفاق افتاد صحبت کنید.
ماه محرم اولین ماه قمری محسوب شده لذا اهل سنت در این ماه اداب خاصی دارند وسال نو را جشن می‌گیرند. این آداب نماز اول ماه و روزه گرفتن در روزهای ابتدایی ماه محرم است.
در خصوص اول محرم روایت داریم، روز اول روزی است که در واقع اهل بیت امام حسین (ع) وارد سرزمین قاصریه یا سرزمین کربلا می‌شوند و در آنجا اسکان می‌گزینند.
بر اساس روایت نقل می‌شود که وقتی حضرت با محمل‌شان وارد شدند به یکباره شترها در آن منطقه ایستادند. حضرت وقتی توقف شترها را دیدند پرسیدند که اسم این سرزمین چیست؟ از میان گروه بادیه نشینان آن اطراف را خواستند و اسم منطقه را پرسیدند و اسم‌های مختلفی شنیدند مثل قاصریه و... که یکی از آن اسم‌ها کربلا بود.
و متوجه شدند که در سرزمینی به اسم کربلا ایستاده‌اند. حضرت فرمودند که اینجا باید ساکن شویم و قافله‌مان را اینجا مستقر کنیم و خبر دادند که اینجاست که یاران ما را به شهادت می‌رسانند. در اصل شب اول محرم اتفاق خاصی نمی‌افتد و این اتفاق برای دوم محرم است.
در رابطه با واقعه عاشورا برای ما صحبت کنید. این روز چه پیامدهایی برای ما مسلمانان و جهان اسلام دارد؟
شما اگر با مسلمانان کل دنیا تعامل داشته باشید نکته خاصی را همواره می‌ّبینید که بعد از آن می‌توانید شیعیان و پیروان امام حسین (ع) را از بقیه مسلمانان تفکیک کنید و آن نکته این است که تحمل ظلم را ندارند، در مقابل ناملایمت‌ها سکوت نمی‌کنند، در مقابل بی عدالتی‌ها آرام نیستند.
در قضایای محرم و کارهایی که به عنوان شیعه در محرم انجام می‌دهیم گریه و روضه خوانی و اشک‌ریزی است که بعضیها هم ایراداتی مطرح کردند که اشک ریختن کاری را پیش نمی‌برد و مشکلی حل نمی‌شود جز اینکه دل خود را بشکنید اما در واقع این رفتار یک رفتار تربیتی است.
وقتی ایام محرم فرا می‌رسد روضه امام حسین (ع) می‌خوانند و حتی مادری که در حال شیردادن به بچه است، در حال شیر دادن اشک می‌ریزد. این روحیه و تربیت خاصی است که با شنیدن کلمات اشک می‌ریزیم و به مرور زمان این روحیه ظلم‌ستیزی و مقابله با ناعدالتی را در ما رشد می‌دهد و نمی‌توانیم ظلم و ناعدالتی را تحمل کنیم. این روحیه فقط در شیعیان است و کسانی که در مکتب امام حسین (ع) رشد کرده‌اند.
این ویژگی در شیعیان عراق و لبنان و کویت و ایران هم ملموس بوده و این به خاطر رفتار تربیتی بوده که در آنها ایجاد شده است. باید بگوییم که این رفتار بی تاثیر نیست بلکه کاملاً مکتبی را برای ما شکل می‌دهد.
وقتی در دهه محرم روضه می‌خوانند و گوش می‌دهیم و هر سال این کار تکرار می‌شود حالت و ویژگی تربیتی را برای ما ایجاد می‌کند و روحیه ما را طوری کرده که از دیگر مسلمانان متمایز ساخته است.
نباید از این نکته غافل شد، آنچه که اسمش مکتب امام حسین (ع) است مخاطبانش مخاطبان خاص نیستند برخلاف ما شیعیان که فرقه خاصی در مسلمانان هستیم، مخاطبان امام حسین (ع) عموم مردم هستند حتی غیرمسلمانان.
در روز اول محرم صحبتی از هدف بزرگ امام حسین (ع) برای این سفر شد؟
امام حسین شش ماه با خانواده‌شان در مکه بودند و آمده بودند که اعمال مکه را انجام بدهند ولی یک دفعه متوجه می‌شوند که بعثی‌ها در اعمال مکه شمشیر دارند.
حضرت فرمودند که اینجا مکه است و حرمت دارد و من اجازه نمی‌دهم اینجا خونی ریخته شود و حرمت از بین برود و ترجیح می‌دهم به‌جای اینکه بمانم و اعمال را انجام دهم بروم. حضرت سریع از مکه بیرون می‌آیند و به سمت کربلا می‌روند.
در راه اتفاقاتی می‌افتد مثل ماجرای محمد حنفی که به حضرت عرض می‌کند شما چرا می‌خواهید بروید و اصلاً چرا اهل بیت را با خود می‌بّرید حضرت می‌فرمایند که من رسول خدا (ص) را در خواب دیدم که فرمودند حسین به سمت کربلا بیا خدا میخواهد تو را شهید ببیند و اهل بیت را با خودت بیاور خدا میخواهد آنها را در اسارت ببیند.
حضرت در جایی دیگر می‌گویند شما که جنگ می‌کنید مردم تصور نمی‌کنند که شما می‌خواهید با حکومت بجنگید و حکومت را در دست بگیرید؟ امام می‌فرمایند نه من اگر میخواستم برای این چیزها قیام کنم کارهای دیگری می‌کردم، من می‌خواهم به روش و سیره جدم پیغمبر اقتدا کنم و امر به معروف و نهی ازمنکر کنم و اگر من این کار را نکنم از اسلام چیزی جز نامش باقی نمی‌ماند و حتی نامش هم از بین می‌رود و همه این اتفاق‌ها در راه کربلا برای امام به وجود آمد.