صدها هزار کودک آواره میانمار به شدت نیازمند کمک هستند /کودکان زیادی علائم آسیب روحی دارند

به گزارش گروه بین‌الملل ،به نقل از روزنامه ایندیپندنت، بحران مسلمانان روهینگیایی ابعاد تازه ای پیدا کرده و صندوق کودکان سازمان ملل (یونیسف) هشدار داده است تعداد بی سابقه دویست هزار کودک آواره از میانمار گریخته اند و اکنون به شدت نیازمند کمک هستند.

افراد کم سن و سال، دست کم شصت درصد از سیصد و سی هزار روهینگیایی را که در چند هفته گذشته به بنگلادش فرار کرده اند تشکیل می دهند.

این افراد که از لحاظ روحی به شدت آسیب دیده‌اند، در حالی وارد بنگلادش می شوند که پس از چند روز پیاده روی، دچار سوء تغذیه شده‌اند.

ژان ژاک سیمون رئیس ارتباطات یونیسف در امور جنوب آسیا، مدتی پس از بازدید از مرز میانمار به ایندیپندنت گفت تصور اینکه موج افرادی که وارد بنگلادش می شوند شاهد چه مسائلی بوده اند دشوار است.

وی افزود: این بحران هر روز ابعاد تازه ای پیدا می کند و این سئوال پیش می آید که این وضعیت چه زمان پایان می یابد.

سیمون گفت کودکانی حتی تا سه سال را دیده است که بدون والدین خود وارد بنگلادش می شوند.

این مقام یونیسف با اشاره به گزارش های خشونت های گسترده گفت نمی داند آیا والدین، این کودکان را زودتر فرستاده اند تا از مرز عبور کنند یا مسئله دیگری مطرح است.

این هفته آنتونیو گوترش دبیرکل سازمان ملل از میانمار خواست به خشونت ها که وی آنها را پاکسازی قومی خواند پایان دهد.

سیمون گفت: دامنه نیازها، بسیار شدید است. آوارگان نیازمند سرپناه هستند و نیاز دارند مواد غذایی پیدا کنند.

کودکان زیادی علائم آسیب روحی دارند از جمله اینکه بدن آنها لرزش دارد و نمی توانند با افراد دیگر تعامل کنند.

سیمون گفت: دو روز قبل دو کودک بدون همراه را دیده است که با هم بودند و مشخص بود مدت طولانی را در گل و لای بوده اند. این دو کودک دست یکدیگر را گرفته بودند.

این صحنه بسیار غم انگیزی بود. این دو کودک نمی توانستند صحبت کنند و به ما خیره شده بودند. وقتی از آنها درباره والدینشان سئوال کردیم بدون اینکه توانایی صحبت کردن داشته باشند به ما خیره شده بودند. آنها فقط می لرزیدند.

سیمون خاطر نشان کرد: یونیسف در کلینیک های سیار که بین اردوگاههای آوارگان حرکت داده می شوند ، به کودکان روهینگیایی مشاوره می دهد. اگر کودکان نتوانند صحبت کنند به آنها مداد و کاغذ داده می شود. برخی اوقات کودکان شروع به نقاشی کردن عکس های هرج و مرج و ویرانی می کنند که پیش از ترک میانمار شاهد آن بوده اند. دانستن اینکه این کودکان چه مسائلی را پشت سر گذاشته اند، دشوار است. ما به میانمار دسترسی نداریم.