"پاکستان" در اندیشه تکیه گاه شرق
به گزارش سرویس بین الملل با توجه به اینکه چند ماه از روی کار آمدن دولت ترامپ در آمریکا گذشته و در این مدت تقریبا هیچ نگاه امیدبخشی بسوی پاکستان نداشته است، به نظر می رسد پاکستان نیز دیگر امید و انتظار چندانی از دولت ترامپ ندارد و به حمایت های آن دل نبسته و خود را برای شرایطی جدید که می توان آن را شرایطی سخت برای
این کشور جنوب آسیا دانست، مهیا کرده است.
پاکستان اگرچه کشوری استقلال یافته است اما به لحاظ شرایط منطقه ای و شرایط اقتصادی نیاز به تکیه گاهی در میان قدرت های بزرگ جهان دارد تا بتواند در شرایط نه چندان مساعد منطقه و با وجود داشتن همسایگان هسته ای نه چندان قابل اعتماد، با خاطری آسوده به آن تکیه کند.
آمریکایی ها از زمان باراک اوباما از درون عینک تبعیض به منطقه جنوب آسیا نگاه می کنند و بیش از آنکه به پاکستان توجه داشته باشند، به سمت هند و حتی افغانستان چشم دوخته اند چرا که منافع خود را در شرایط کنونی در فاصله گرفته از پاکستان می دانند هرچند که این فاصله ممکن است مقطعی و موقت باشد.
آمریکا سدی بزرگ به نام چین در مقابل دارد. هند به عنوان بزرگ ترین قدرت جنوب آسیا و همسایه چین، می تواند ارزشی به مراتب بیشتر از پاکستان نزد آمریکایی های داشته باشد. واشنگتن روی دهلی نو به عنوان یک متحد بزرگ آمریکا در برابر چین حساب کرده و شاید تنش ها و درگیری های لفظی اخیر میان چین و هند، چندان هم بی ربط به نزدیک شدن روابط واشنگتن و دهلی نو با اهداف خاص در منطقه آسیا نباشد.
پاکستان که خود را آغوش چینی ها جا کرده، بدون تردید نمی تواند به اندازه هند برای آمریکایی ها مفید باشد. شاید بتوان گفت سال های سوددهی پاکستان به آمریکا سپری شده است.
اگرچه پاکستان بارها اعلام کرده که تقویت روابط دوستانه دوجابنه آمریکا با هند، ارتباطی به اسلام آباد ندارد و صرفا موضوع دوجانبه بین دهلی نو و واشنگتن است اما حقیقت قضیه، کاملا عکس است. پاکستان ، هند را دشمن بالقوه خود می داند و تقویت مناسبات واشنگتن با دهلی نو و دور شدن آن از اسلام آباد، هرگز نمی تواند برای پاکستانی ها قابل درک و قابل قبول باشد.
گزارش های اولیه از تصمیم های اتخاذ شده توسط کاخ سفید در خصوص رویکردهای جدید آمریکا در قبال کشورهای جنوب آسیا حاکی از آن است که احتمالا دونالد ترامپ قصد دارد تمام کمک های مالی آمریکا به پاکستان را قطع کند زیرا گویا به این نتیجه رسیده که پاکستان در قبال پول هایی که از آمریکا دریافت می کند، انتظارات کاخ سفید را برآورده نمی سازد.
نشریه آمریکایی فارن پالیسی در گزارش اخیر خود در خصوص تصمیم های جدید ترامپ در قبال جنوب آسیا از جمله افغانستان و پاکستان، از احتمال قطع کمک های مالی آمریکا به پاکستان نوشته است؛ کمک هایی که در زمان ریاست جمهوری جورج بوش باهدف جبران مالی اقدامات پاکستان در همراهی آمریکا در امر مبارزه با تروریسم تصویب شده بود و سال های آغازین جنگ افغانستان، همه سال به پاکستان پرداخت می شد.
علاوه بر مسئله فوق، سال گذشته آمریکا از اجرای قراردادی که با پاکستان برای فروش تعدادی جنگنده اف-16 به این کشور امضا کرده بود، خودداری کرد و با این اقدام، عملا گوشه ای از بی توجهی خود به پاکستان را به نمایش گذاشت.
اتهام زنی های پی در پی آمریکا به پاکستان و متهم کردن آن به جدی نبودن در مبارزه با برخی گروه های تروریستی، به شدت موجب رنجش پاکستان شده است.
آمریکا پاکستان را متهم به عدم برخورد قاطع با آن دسته گروه های ترویستی نظیر 'شبکه حقانی' و 'لشکر طیبه' می کند که هند و افغانستان از آنها شکایت دارند و مدعی هستند این گروها با حمایت پاکستان برای آنها دردسر ساز شده است.
برخی تحلیل گران صاحب نام پاکستان معتقدند روی برگرداندن واشنگتن از اسلام آباد، یک موهبت برای پاکستان است زیرا باعث خواهد شد پاکستان یاد بگیرد چگونه روی پای خود بایستد.
پاکستان طی چهارسال اخیر تلاش کرده ضمن تقویت پایه های روابطش با چین، کانال های جدیدی در روابط با کشورهای آسیای میانه و روسیه ایجاد کند.
نگاه پاکستان به گسترش روابط با روسیه، در شرایط کنونی بیش از آنچه نگاه اقتصادی باشد، ایجاد زمینه های همکاری با این ابرقدرت در حوزه های امنیتی، دفاعی و نظامی است. روسیه یکی از کشورهای پیشتاز در عرصه تولید سلاح، سیستم های پدافند موشکی و سپرهای دفاع هوایی است؛ چیزی که پاکستان برای عقب نماندن از اصلی ترین رقیب منطقه ای خود یعنی هند، به آن نیاز مبرم دارد.
مناسبات پاکستان با چین نیز امروز دیگر بر کسی پوشیده نیست. چین بزرگ ترین شریک تجاری و اقتصادی پاکستان است و دو سال پیش، قراردادی به ارزش بیش از 50 میلیارد دلار بین دو کشور با هدف ایجاد راهروی اقتصادی مشترک چین و پاکستان، به عنوان شاهرگ حیات اقتصادی آینده چین، امضا شد. چین همچنین از مهم ترین تامین کنندگان تجهیزات دفاعی و نظامی پاکستان محسوب می شود.