مریوان/ مراغه/ گلابدره/ محلات

به گزارش گروه فضای مجازی ، سفر به مریوان، مراغه، گلابدره، محلات و ... در بسته گردشگری دنبال کنید.

سفری رویایی به مریوان

شهرستان مریوان در غرب ایران در استان کردستان و در 125 کیلومتری سنندج واقع شده است. این شهرستان از شمال به سقز، از شرق و جنوب شرقی به سنندج و از جنوب به پاوه و از غرب به عراق منتهی می شود. طبیعت زیبای غرب کشور در این شهرستان به خوبی مشهود است و گزینه مناسبی برای سفر به شمار می رود. در این گزارش به تعدادی از جاذبه های این شهرستان اشاره می شود.

غار «کونا شم شم»

کونا شم شم در زبان کردی به معنی سوراخ و حفره ای است که در آن خفاش وجود دارد.

غار «کونا شم شم» نزدیک روستای تراق تپه و در منطقه کوه چهل چشمه قرار گرفته است. غار از سنگ های آهکی کوه های منطقه تشکیل شده و دارای سه دهانه ورودی که یکی از آنها به دلیل ریزش مسدود شده است. سفال های به دست آمده از این غار که از دوره دالمایی است نشان می دهد که مردمان آن دوره از غارها استفاده می کردند.

دریاچه زریوار (زریبار)

دریاچه زریوار در ارتفاع یک هزار و 285 متری از سطح دریا قرار گرفته است. منظره زیبای این دریاچه همواره مورد توجه گردشگران بوده است. زریوار حتی در فصول سرد سال نیز بازدید کنندگانی دارد چرا که در فصل های سرد سطح دریاچه یخ می زند و جاذبه گردشگری زیبایی می‌سازد.  اطراف دریاچه زریوار  را نیزارهای صاف و تپه ای بلند پوشانده است.

قمچیان

حواشی جاده مریوان ـ سقز، منطقه‌ تفریحی قمچیان قرار دارد. در كنار جاده جویبارها ، كوههای سر به فلک کشیده ، درختان و طبیعت زیبا دیده می‌شود كه جلوه‌ای خاص به این محل بخشیده است. قارچ، پیچك و ریواس از خوراکی های موجود در این منطقه است. در کوه ها و دره های اطراف این منطقه حیوانات وحشی مانند خرس، روباه، خرگوش، گرگ دیده می شود.

ملاقوبی

این منطقه در شمال اراضی روستاهای هجرت و جنوب ‌‌شرقی روستای برقلعه قرار گرفته است. این محل به واسطه‌ وجود زیارتگاه شخصی به نام ملاقوبی به این اسم نامگذاری شده است. چشمه های آب، طبیعت زیبا و سرسبز و درختان جنگلی این منطقه را نیز جزو مناطق دیدنی مریوان کرده است.

آشنایی با مراغه و جاذبه های گردشگری آن

 مراغه، شهری در استان سرسبز آذربایجان شرقی، سوغاتی معروف دارد که بر خلاف سوغات اکثر شهرهای ایران، نه خوردنی بوده و نه پوشیدنی.

اگر به نان سنگکی های سنتی مراجعه کرده باشید، حتما یک صابون را کنار تخته چوبی آنها مشاهده کرده اید. این صابون، یکی از موارد استفاده آن در سنگک ‌پزی‌های کشور است. چرا که خمیرنان سنگک بسیار شل و غیرقابل انعطاف است و به همین علت هنگامی که در تنور قرار می‌گیرد تا پخته شود مقدار زیادی سنگ به آن می‌چسبد.  

به همین علت نانوایان سنگکی در تمام کشور صابون مراغه را با تخته چوبی در تنور، روی سنگ‌ها می‌کشند و این کار باعث می‌شود تا سنگها لغزنده شوند و خمیر به راحتی به آنها نچسبد و در نتیجه هنگامی که نان از تنور بیرون می‌آید مقدار کمتری سنگ با خود دارد.

سرزمین چهار فصل پهناور ایران، یکی از بکر ترین مقصدهای گردشگری آسیا به شمار می رود و یکی از نقاط دیدنی آن، استان آذربایجان شرقی است.

مراغه، یکی از شهرهای این استان حاصلخیز و سرسبز کشور بوده که در کنار رودخانه معروف صوفی چای و در دامنه جنوبی کوه سهند، گسترده شده است.

 نقشه مراغه و مقصدهای گردشگری جذاب اطراف

مراغه، کم تر از ۲۰۰ هزار نفر جمعیت دارد و پس از تبریز، پر جمعیت ترین شهر این استان به نظر می رسد. مراغه را بعد از ارومیه، دومین شهر باستانی منطقه آذربایجان می دانند.

مراغه از ۱۲۰۰ سال پیش در نوشته های مورخان و اسناد تاریخی مشاهده می شود و به گفته تاریخ نویسان، این شهر با نام هایی همچون افراه رود، افرازه روح و افرا هروذ، افرازه روز، افراز هارود، امداد هارود شناخته شده.

«ویلسون»، سیاح انگلیسی در نوشته های خود، ار مراغه به عنوان «مراغا» یاد کرده است. وی، این نام را برداشتی از نام یک اسقف مشهور نسطوری به نام ماراغا می پندارد.

برخی محققان نیز، نام مراغه را با نام «مارکیانا» که در کتاب تعلیمات جغرافیایی بطلمیوس، به دریاچه ارومیه اطلاق شده، مرتبط می داند. 

 مقصدهای SPA گردی در شهر صابون ایران

در دوره قاجار، مراغه در زمره ۱۰ شهر بزرگ و پر جمعیت ایران بوده که شهرهای: بناب، عجب شیر، ملکان، هشترودی، میاندوآل، مهاباد، آذر شهر، شاهین دژ و قره آغاج، از آن جمله است.

استان آذربایجان، همانطور که قبلا در گزارشی اشاره کردیم، استان اولین ها به شمار می رود و مصداق آن نیز، شهر تبریز است.

مراغه، هم نخستین کارخانه اسلحه سازی ایران را در تاریخ خود جای داد و هم نخستین کارخانه صابون سازی کشور. مراغه از نظر طبیعی و باستانی و تاریخی، یکی از مقصدهای بی نظیر گردشگری شمال غرب کشور محسوب می شود.  

بیش از ۳۰۰ اثر ثبت شده ملی در مراغه، این شهر را در فهرست یکی از برترین شهرهای کشور از نظر آثار ملی ایران قرار داده است. معبد مهر، که آن را در ردیف یکی از نخستین سکونت گاه ها و معابد بشر پیش از تاریخ می دانند، در این منطقه قرار دارد و افتخار مراغه به شمار می رود.

مراغه را علاوه بر صابون و رصد خانه، با ۵ بقعه می شناسند. «گنبد سرخ» که قدیمی ترین بقعه شهر است و «گنبد قرمز» هم نامیده می شود، بیش از ۱ هزار سال قدمت دارد.

برج مدور ، گنبد کبود، گنبد غفاریه و گوی برج، از جمله آثار باستانی به جا مانده در این شهر است که قدمت شهر را به رخ گردشگران داخلی و بین المللی می کشاند.

گنبد کبود مراغه، آرامگاه مادر هلاکوخان

 مراغه را با نام رصد خانه می شناسند و هر وقت صبحت از رصد و رصد خانه در ایران می شود، نا خودآگاه به یاد خواجه نصیر الدین طوسی و ابوریحان بیرونی می افتیم.

خواجه نصیر الدین طوسی، دانشمند ایرانی، کسی بود که موجبات ایجاد رصد خانه ای بر تپه ای در شمال غرب شهر را فراهم کرد. زیج ایلخانیان در رصد خانه مراغه خواجه نصیر الدین طوسی تدوین شد و یک مرکز علمی به نام در عصر خود گردید.

محلات؛ شهرستانی جامانده از دوران قبل از میلاد 

 اگر بگوییم شهرستان محلات سبقه تاریخی اش به روزگار هخامنشیان و دوران مادها باز می گردد، پر بیراه نگفته ایم. شهری که خمین، اراک، اصفهان و گلپایگان را در اطرافش دارد و به هلند ایران شهره است. مزارع بزرگ پروش گل، علی الخصوص گل های رُز بی نظیرش لقب «هلند» را به این شهرستان داده است. بهشتی افسانه ای که در اردیبهشت ماه گل می کند و جان می دهد برای فرار از آلودگی هوای پایتخت. غیر از باغ گل هایش، محلات را به معادن سنگ بی شمارش می شناسند، سنگ های زینتی و مرمرینش که در نمای خانه هایش رخ می نماید.

این جا صدای تاریخ می آید. در لندی های شهر که قدم بزنید، حتما چشم تان به آثار باستانی و بافت قدیمی شهر می خورد. این جا «خورهه» است، محل برآمدن آفتاب؛ خورهه در اوستا به مفهوم «محل برآمدن خورشید» است و از سویی کلمه «خور» در این کتاب به مفهوم منطقه ییلاقی است، این منطقه در شمال شرق محلات واقع شده است.

بررسی تحقیقات انجام شده و آثار کشف شده در دشت و ارتفاعات خورهه نشان می دهد سابقه سکونت و قدمت منطقه به هزاره دوم قبل از میلاد باز می گردد. هنوز مردمانی هستند که به دنبال آثار باستانی، این منطقه را زیر و زبر کرده اند و هنوز در آرزوی کشف آثاری از دوران مادها و هخامنشیان در میان این منطقه هستند. خورهه هنوز بافت قدیمی و سنتی خود را حفظ کرده و خانه هایش با گل و چوب ساخته شده است.

 شهرستانی سرشار از آسیاب های بادی، شاید باید دن کیشوت قهرمان مشهور کتاب سروانتس به آسیاب های بادی شهرستان محلات می آمد و نبردش را با آن ها ادامه می داد، اما حالا اثری از آثار این آسیب ها باقی نمانده است. یکی از شهروندان محلات می گوید: «محلات، شهر آسیاب ها بود. بوی کاهگل و گندم درهم می پیچید و زندگی جریان داشت. اما حالا قریب به چهار آسیاب بادی و قدیمی این شهر از بین رفته است و پنجمی هم در آستانه تخریب است.»

این پیرمرد محلاتی با لهجه ای که هرکلام را می کشد، نام آسیاب های تخریب شده را چنین می گوید: «آسیاب بهرامی، یکی از بزرگ ترین آسیاب های این شهرستان بود که خراب شد. آسیاب جمبیل، آسیاب دوغی، آسیاب آبروئه باقی آسیاب هایی هستند که بر اثر بی توجهی از بین رفته اند.»

و حالا، حال پنجمین آسیاب آبی این شهرستان خوب نیست. آسیاب های آبی جزو قدیمی ترین و ارزشمندترین آسیاب های ایران است که برای آسیاب گندم، جو و سایر غلات مورد استفاده قرار می گرفتند.

یکی از این آسیاب های آبی در شهرستان محلات واقع شده که قدیمی ترین آسیاب آبی استان مرکزی است و در سال 1387 به عنوان اثر ملی ثبت شده است. متاسفانه این آسیاب تاریخی در چند سال اخیر با بی توجهی هایی رو به رو بوده است و از آن جا که مالک خصوصی دارد و هنوز به تملک درنیامده است، در حال تبدیل شدن به مخروبه و زباله دانی است و حال و روز خوشی ندارد.

مسئولان امر نیز به دلایلی از قبیل کمبود اعتبار آن را جدی نمی گیرند و توپ را در زمین یکدیرگ می اندازند و این مکان امروز به مامنی برای مرغ و خروس ها تبدیل شده است. این آسیاب در خیابان سرچشمه و سه راه معروف به حاج مهدی واقع شده است. سرچشمه بزرگ ترین پارک جنگلی محلات از چشمه های پرآب طبیعی استان مرکزی است که در شمال این شهر و در دامنه رشته کوه هفتادقله قرار دارد. اما آسیاب آبی این شهرستان در طرح گردشگری سرچشمه قرار نگرفته تا جایی که محمدرضا علی محمد، رییس شورای شهر محلات در این باره گفت: «آسیاب آبی محلات جوز طرح گردشگری سرچشمه محلات نیست و شهرداری نمی تواند نسبت به تملک آن اقدام کند.

در آخرین جلسه ای که به اتفاق مدیر کل میراث فرهنگی استان مرکزی در محل شورای اسلامی شهر محلات برگزار شد، توافق شد میراث فرهنگی نسبت به تملک و ساماندهی این اثر اقدام و شهرداری و شورای شهر نیز همکاری کنند. آسیاب آبی محلات، یک اثر تاریخی و مرتبط با میراث فرهنگی است و بهتر است این اداره با مالکان به توافق برسد و نسبت به تملک آن اقدام کند.»

نکته جالب ماجرا در این است که شهرداری به عنوان متولی حفظ بناهای تاریخی در این شهرستان هم همچنان اقدامی برای حفظ این بنا انجام نداده است.

فقط تهران نیست که با خیابان ولی عصر (عج) و چنارهای ثبت شده اش فخر می فروشد. خیابان سرچشمه  محلات با چنارهای هزارساله اش لذت قدم زدن را در این شهرستان صدبرابر می کند. امانشان تاریخی این شهرستان میدان چنارش است. چناری قطور و زیبا که تنه ای به تاریخ می زند. شاید اگر صدای درخت را بشنویم، از خاطرات دو هزار ساله اش و روزهای قدیم محلات خواهدگفت. از روزهای کاهگل های نم کشیده دیوارها، صدای سنگ آسیاب های آبی، صدای امامزاده فضل و یحیی نوادگان امام موسی کاظم (ع) که هیچ کس ندانست چه بر سر آثار باستانی شان آمد و... اما هنوز محلات، شهر گل ایران است، کوچه باغ هایی که سنگ شده اند.

گلابدره یکی از ییلاق‌های خوش آب و هوای تهران

گلابدره از جمله ییلاق‌های خوش آب و هوای شمال شرقی شهر تهران است. گُلاب‌دره نام دره و محله‌ای در کناره آن دره است که به همین نام خوانده می‌شود. این دره از طرف غرب به امام‌زاده قاسم و از طرف شرق با در بند همسایه است.

گلابدره از محلات بسیار قدیمی در شهرستان شمیرانات است كه در زمان های قدیم با محلـه امـام زاده قاسم به صورت یك محله بوده اند. محدوده جغرافیایی این محله در زمان قدیم از سمت شمال به دامنه هـا و مراتع تابستانی رشته كوه البرز و از سمت جنوب به جاده تجریش و دزاشیب و از سمت شرق به دره جی و از سمت غرب به رودخانه گلابدره را محدود می شده است. ده گلابدره – امامزاده قاسم بر فراز بلندی مشرف برقریه ییلاقی بوجود آمده اسـت.

 مختصات جغرافیایی این منطقـه از طرف شمال محدود به ارتفاعات 1800 متری دامنه جنوبی كوههای البرز، از جنوب به بزرگراه شهید چمـران حد فاصل دو راهی هتل آزادی و بزرگراه مدرس و پل آیت االله صدر و از غرب به اراضی رودخانه دركـه و از شرق نیز به انتهای بزرگراه ارتش – كارخانه سیمان و منبع نفت شمال شرق تهران محدود می شود. دلیل نام گذاری گلابدره وجود فراوان درختان سیب گلاب خودرو در این دره بوده ‌است.

جدا از ساکنان محلی، مسیر کوهستانی گلاب‌دره، هر هفته میزبان کوهنوردانی است که به آنجا می آیند. با ایستادن بر فراز بلندی‌های گلابدره نمای بسیار زیبایی از شهر تهران را خواهید دید. راه رسیدن به گلاب دره از میدان تجریش و خیابان دربند است که در میانه راه خیابان گلابدره به چشم می خورد. طی کردن خیابان دربند (از میدان قدس) و یا خیابان فناخسرو (از میدان تجریش) و پس از آن وارد شدن به خیابان شکیبایی (گلاب‌دره) راه دسترسی به این بوستان است و با حدود 15 دقیقه پیاده روی می‌توان از ابتدای خیابان اسداللهی به بوستان گلابدره رسید. تا خیابان سداللهی هم می‌توان از تاکسی استفاده کرد.

برای این منظور در شمال شرق میدان تجریش سوار ماشین‌های “خط تجریش – آبک” شده و با پیاده شدن در ورودی دره گلاب‌دره می‌توان به این بوستان دسترسی داشت. علاوه بر این تاکسی‌های تجریش- باغ فیض هم معمولا از مقابل در ورودی این بوستان عبور می‌کنند. ورودی کوه سر یک پیچ تند قبل از محل گلابدره واقع است که خودرو را باید همان اطراف پارک کرده و راهپیمایی را آغاز کنید. ورودی کوه دو مسیر خاکی عریض دارد که هر دو مسیر پس از حدود 500 متر با یک پل به هم متصل می شوند.

اگر می خواهید آبشار را ببینید باید از سمت چپ کم کم ارتفاع بگیرید تا پس از پشت سر گذاشتن یک مسیر تند سربالایی و حدود نیم ساعت تا 45 دقیقه پیاده روی به آبشار برسید، همان ابتدای مسیر دره و رودخانه زیبای گلابدره خودنمایی می کند. برای خانواده ها و کسانی که قصد راهپیمایی زیاد ندارند در همین ابتدای مسیر کم و بیش جا برای نشستن و اطراق در کنار رودخانه پیدا می شود. بالای آبشار اصلی هم یه آبشار کوچک هست که اطرافش جا برای اطراق و احیانا صرف غذا پیدا می شود. درخت‌زار کوچک و پرشیب وزباد، یا به قولی وزوا، واقع در شمال گلابدره شمیران در مکانی سراشیبی در زیر دامنه‌های صخره ایی قله ۳۱۰۰ متری اسپیلت قرار دارد و دارای چندین چشمه کوچک است. این منطقه مسیری نزدیک و مناسب برای دیدار از طبیعت کوهستانی با صرف دو ساعت راه است.

بوستان کوهپایه‌ای گلاب‌دره با مساحتی حدود 22 هکتار است که در این منطقه قرار گرفته است. احداث این بوستان از سال 1389 آغاز و هم اکنون در حال بهره برداری‌ است. این بوستان با سیمایی مدرن، در دامنه کوه‌های پرشیب و سنگی دربند واقع شده است. چشم‌انداز شمالی بوستان کوه‌های دربند و در جنوب آن چشم‌اندازی زیبا از شهر تهران قابل تماشاست. اختلاف ارتفاع بلندترین و کوتاه‌ترین نقطه این بوستان حدود 100 متر است. در طراحی این بوستان سعی شده تا خطوط طبیعی ارتفاعی و توپوگرافی منطقه حفظ شود تا با سیمای دامنه کوه‌های اطراف مطابقت داشته باشد. جاده تندرستی احداث شده در این بوستان با توجه به همین ویژگی در شیبی نسبتا تند و مسیری 6 کیلومتری احداث شده است. مسیرهای عبور آب نیز با توجه به خط القعرها و دره‌های موجود طراحی شده و روان‌آب‌های موجود در سطح بوستان را به آبنمای بوستان هدایت می‌نماید.

بوستان کوهپایه‌ای گلاب‌دره با مساحتی حدود 22 هکتار است که در این منطقه قرار گرفته است.

رستوران، بوفه و چایخانه، دریاچه، مسیر تندرستی کوهستانی با طول 6 کیلومتر، پیست دوچرخه سواری 800 متری، آلاچیق، آبشار، فضای سبز گسترده، محوطه سازی و سنگفرش، ساخت پله در مسیرهای پر شیب، برکه و آبنما، زمین بازی، سکوهای نشیمن، دستگاه‌های ورزشی و سورتمه از امکانات رفاهی این بوستان می‌باشد. بوستان گلاب دره با شیب زیاد در جهت شمالی جنوبی مسیر خوبی برای پیاده روی ورزشی فراهم آورده است. وجود دیواره آموزش صخره نوردی، پیست دوچرخه سواری، زمین بازی، آلاچیق‌های با منظره باز، آبنماها و جوی‌های سنگ چین شده از جذابیت‌های خاص این بوستان می‌باشند.

عکس های گلابدره تهران,تهران  بوستان گلاب دره با شیب زیاد در جهت شمالی جنوبی مسیر خوبی برای پیاده روی فراهم آورده

از دیگر ویژگی های خاص این بوستان شعله‌های روشنایی آن است که تمام آن لامپ‌های کم مصرف هستند و از انرژی خورشیدی استفاده می‌کنند. درختان این بوستان بیشتر از نوع اقاقیا انتخاب شدند تا هم زیبایی و هم مقاومت به شرایط سخت داشته باشند. به دلیل اتصال این بوستان از مرز شمالی به ارتفاعات شمال تهران، تماشای پرندگان شکاری در آن امکان‌پذیر بوده و سایر حیوانات این محدوده مثل سگ و شغال نیز می‌توانند در این بوستان دیده شوند. مسیر گلابدره در انتها پس از چند ساعت پیاده روی به اردوگاه کلکچال منتهی می‌شود.

: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.