در دعا لازم نیست فریاد بزنیم
حجت الاسلام قرائتی در برنامه‌ای با موضوع " آداب دعا و گفتگو با خدا" گفت: در دعا لازم نیست فریاد بزنیم.
یک آقایی روضه می‌خواند و همه مردم هم سرهایشان پایین بود و گریه می‌کردند. یکی پای منبر همینطور نگاه می‌کرد. این آقا از روی منبر دید که او همینطور نگاه می‌کند. به او گفت:تو.. ایشان هم گفت:...(خنده حضار) گفت: تو هم یک چنین کاری بکن؟ گفت: نمی‌خواهم. ما یک جایی که واجب است دستور بدهیم، مستحب است دستور بدهیم. یک چیزی را از خودت سلیقه‌ای در می‌آوری و بعد هم یک چیزی می‌گویی. در دعا فریاد لازم نیست.
در دعا زمان‌های خاصی مطرح است. ضعف‌ها را بگویید. «رَبَّنا وَ لا تُحَمِّلْنا ما لا طاقَةَ لَنا بِهِ» (بقره/286) خدایا هرچه طاقت نداریم به ما رحم کن. از ضعف خودمان، «انا الصغیر الذی، انا الجاهل الذی» هی می‌گوییم: خدایا من این هستم. من این هستم. عیب‌های خودمان را بگوییم منتهی یواش بگوییم که کسی نفهمد. خلاف هم کردیم لازم نیست به کسی بگوییم. حتی به آیت الله محله نباید بگویید. حضرت آقا من یک خلاف مهمی کردم. چرا به آیت الله می‌گویی؟ به خدا بگو تو را ببخشد. به نزدیک‌ترین دوست هم می‌خواهی توبه کنی توبه معنایش این نیست که نزد یک نفر بروی اقرار کنی که من چه کردم! هرکاری کردی.
نزد شما می‌آید می‌گوید: آقا غیبت شما را کردم. نگاهش نکن. وقتی نگاهش کردی چه گفتی؟ به کی گفتی؟ چرا گفتی؟ من از سرت نمی‌گذرم. روز قیامت یقه تو را می‌گیرم. بابا ولش کن! یک کسی می‌گوید: غیبت تو را کردم، همینطور دربست بگو: راضی هستم. نگاهش نکن خجالت می‌کشد. بگو ببینم چه گفتی؟ راستش را بگوید یک دروغ دیگر می‌شود. یک گناه دیگر می‌شود. مثلاً گفته: فلانی آدم خری است. حالا بگوید: پشت سر شما گفتم: آدم خری هستی؟ این بدتر می‌شود. اصلاً لازم نیست به خودش بگویی. غیبتش را کردی، بگو: خدایا من غیبت فلانی را کردم. مرا ببخش، این هم ببخش. وقتی به من می‌گویی: آقای قرائتی غیبت تو را کردم. من از شما ناراحت می‌شوم چرا؟ چون مرا اذیت می‌کنی. پشت سر من آبروی مرا ریخته‌ای! حالا هم به خود من می‌گویی، اذیت می‌شوم.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *