در پناه کَپَر

به گزارش گروه فضای مجازی ، یکی از نیازهای بنیادین هر انسانی، سر پناه و جایی امن است. این سرپناه در هر خطه‌ای به تناسب شرایط اقلیم و فرهنگ و سطح معیشت، شکل‌های گوناگونی به خود میگیرد، اما در تمام صورت‌های مختلفش، کارکرد اصلی خود که تامین آرامش و مصون نگه داشتن ساکنین از گزند باد و بوران و طوفان است را حفظ میکند.

 

در جنوب استان کرمان، کَپَر یکی از صورت‌های مرسوم سکونتگاه است. کپر (لوگ) از شاخه نخل خرما و شاخه نخل وحشی (داز) به همراه ملاتی دست ساز ساخته می‌شود. کپر‌ها عموما شکل دایره‌ای دارند و برای اقامت حدود ۶ نفر بنا می‌شوند. این بنا‌ها برآمده از فقری هستند که در جای جای خطه جنوب کرمان ریشه دوانده و اکنون جزئی از فرهنگ و میراث معنوی آن محسوب می‌شود. شهر زهکلوت و شهرستان رودبارجنوب و بخش‌های قلعه گنج و رمشک از توابع شهرستان جیرفت از حمله این مناطق اند.
 
آنهایی که در فصل تابستان و گرما به پشت رودخانه می‌رفتند و در نخلستانهای خودشان در موسم ثمر نخل چند ماه در آنجا می‌ماندند، چند کپر می‌ساختند. یکی برای نشستن در سایه آن، دیگری برای سایه‌بان ظرف آب، و دیگری برای مطبخ.

در سال‌های اخیر البته به همت کمیته امداد امام خمینی (ره) و بنیاد مسکن انقلاب اسلامی، ساختمان‌های دیگری در این مناطق بنا گذاشته شده است، اما دلبستگی فرهنگی اهالی این خطه به سکونتگاه سنتی شان، مانع از استفاده حداکثری از این بنا‌ها شده است.

 

 

 

 

 

 منبع: مهر