نیویورک دیلی: بحران سیاسی "افغانستان" خطرناک‌تر از اوضاع امنیتی است
نیویورک دیلی در گزارشی نوشت: بحران سیاسی که در کابل در حال آشکار شدن است، خطرناک‌تر از اوضاع امنیتی رو به وخامت است.
در ادامه این گزارش آمده است: وی اذعان کرد که طالبان حملات تهاجمی چشمگیری داشته‌اند، اوضاع امنیتی هم‌چنان رو به وخامت است و حکومت افغانستان به‌طور قابل توجهی قلمرو کمتر از یک سال گذشته را در کنترلش دارد.
با این‌حال ظاهرا راه‌حل ترامپ – و ماتیس – برای این جنگ غیرقابل پیروزی یک‌بار دیگر فرستادن سربازان بیشتر است. روز سه‌شنبه، ترامپ اعلام کرد که صلاحیت کامل تصمیم‌گیری در مورد تعداد سربازان مورد نیاز به خود ارتش داده خواهد شد.
افغانستان در حال حاضر با یک بحران به‌مراتب عمیق‌تر از فهم بسیاری‌ها مواجه است. جنگ‌سالاران و سیاست‌مداران خواهان استعفای رییس‌جمهور و وزیران امنیتی او هستند و آن‌ها را به بی‌کفایتی، خودرایی و تحریک نفرت قومی متهم می‌کنند.
در اوایل ماه ژوئن بمب‌گذاری‌های انتحاری متعدد در کابل بیش از 170 تن را کشت و حدود 500 تن را زخمی ساخت. تروریستها توانستند یک خودروی بمب‌گذاری‌شده بزرگ را در محله دیپلماتیک‌نشینِ به‌شدت محافظت‌شده برسانند، جایی که این خودرو منفجر شد و عمدتا غیرنظامیان را کشت که نشانه واضح تبانی با افسران امنیتی است.
پاکستان هم‌چنان به‌رهبری طالبان، از جمله گروه حقانی به‌عنوان تبهکارترین بازوی طالبان – پناهگاه می‌دهد، روسیه نیز از طالبان حمایت می‌کنند (میزان دقیق آن مشخص نیست). این قدرت‌های منطقه‌ای باور دارند که طالبان می‌توانند سدی در برابر گسترش داعش در قلمروهایشان باشند و نمی‌خواهند پاکستان نفوذ بر طالبان را در انحصار خود داشته باشد. آن‌ها می‌خواهند قدرت ایالات متحده را در منطقه محدود سازند.
نفوذ داعش در افغانستان که زمانی صرف به ولایت شرقی ننگرهار خلاصه می‌شد، در حال گسترش است و این گروه مسئولیت یک حمله وحشتناک بر بیمارستان ارتش در کابل را برعهده گرفت.
بحران سیاسی که در کابل در حال آشکار شدن است، خطرناک‌تر از اوضاع امنیتی رو به وخامت است
در ادامه این گزارش آمده است: با این‌حال، بحران سیاسی که در کابل در حال آشکار شدن است، خطرناک‌تر از اوضاع امنیتی رو به وخامت می‌باشد. فقدان اعتماد میان رییس‌جمهور و عبدالله عبدالله رییس اجرائیه حکومت، به فلج شدن حکومت‌داری و خدمات اجتماعی منجر شده است. افسران ارشد در ارتش و حکومت اداری طرف‌ها را انتخاب می‌کنند. حقوق بسیاری از کارمندان ادارات و معلمین ماه‌هاست که به‌دلیل نبود وجوه پرداخت نشده است.
غنی عمیقا نامحبوب است. بسیاری از افغان‌ها اکنون حکومت را غیرمشروع می‌دانند، رژیمی که اگر توسط ایالات متحده و ناتو که به‌صورت مشترک در این کشور حدود 13000 نیرو دارد، سرپا نگهداشته نشود؛ دوام نخواهد آورد. ایالات متحده دو سال قبل برای تشکیل یک حکومت ائتلافی میان غنی و عبدالله عبدالله، رقیبش، پادرمیانی کرد تا یک انتخابات به‌شدت تقلب‌آمیز را بپوشاند.
اما غنی، یک پشتون، هرگز قدرت را کاملا با عبدالله، یک تاجیک، تقسیم نکرده است و به پُرکردن حکومت با پشتون‌های هم‌تبارش متهم شده است. اعضای کابینه مانند وزیر خارجه، یک نماینده ویژه‌ی رییس‌جمهور و جنگ‌سالارانی مانند اسماعیل خان با نفوذ در هرات – که همه زمانی به ائتلاف وفادار بودند – اکنون خواهان استعفای غنی و انتخابات تازه هستند، چون آن‌ها از بی‌کفایتی ظاهری، خودرایی و عدم تمایل او به کار با ائتلاف کلافه شدند.
نیروهای غربی تاکنون قادر بوده‌اند با تامین مالی بودجه و پرداخت حقوق و حفظ ارتش افغانستان در میدان جنگ، حکومت را در قدرت حفظ کنند. اما این کار به‌طور فزاینده‌ای دشوار شده است و طالبان در بسیاری از بخش‌های کشور در حال پیشرفت هستند و باعث شده‌اند نیروهای ایالات متحده و ناتو کم‌اهمیت به نظر برسند.
با افزایش حملات طالبان شکاف‌های عمیقی در شورای امنیت ملی ایالات متحده بین افرادی چون ماتیس که می‌خواهند هزاران سرباز بیشتر امریکایی را در آخرین تلاش مذبوحانه برای نجات رژیم از سقوط بفرستند و کسانی چون استیو بنون، مشاور، که می‌خواهند از یک تلاش نظامی ناکام و یک دولت ناکام دست بردارند، وجود دارد. اما تصمیم این هفته ترامپ مبنی بر واگذاری تصمیم سربازان به ارتش خود نشان می‌دهد آن‌هایی که برای افزایش تعداد سربازان استدلال می‌کنند دست بالایی خواهند یافت.
مهم نیست که ماتیس می‌خواهد در تابستان سال جاری چه تعداد سرباز بفرستد، بحران سیاسی در کابل را اصلاح نخواهد کرد. در نبود یک تعامل روشن با حکومت افغانستان، یا درخواست‌های که غنی یک حکومت ائتلافی فراگیرتر بسازد و بخشی از قدرتش را واگذار کند، سربازان بیشتر امریکایی صرف اوضاع را بدتر خواهد ساخت.
اطلاعات روز نوشت: به نظر نمی‌رسد هیچ‌کسی در واشنگتن به اعمال فشار سیاسی بیشتر بر دولت کابل، پاکستان و طالبان برای آغاز مذاکراتی که یک آتش‌بس و یک توافق سیاسی منجر خواهد شد، علاقه‌مند باشد. افزایش سربازان تنها به ادامه فرسایش مشروعیت حکومت و از دست دادن قلمرو منجر خواهد شد. حملات طالبان افزایش خواهد یافت، هم‌چنان قلمروهای از دست خواهد رفت و حکومت سقوط خواهد کرد. این به احتمال زیاد به یک ناکامی تبدیل خواهد شد.
/
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *