جنگل‌های هیرکانی ثبت جهانی می‌شود/ عوارض تزریق داروهای چینی از واقعیت تا شنیده‌ها

به گزارش خبرنگار گروه فضای مجازی ، جنگل‌های هیرکانی ثبت جهانی می‌شود، عوارض تزریق داروهای چینی از واقعیت تا شنیده‌ها و محکومان به حاشیه‌نشینی را در بسته جامعه امروز بخوانید.

 

 

 

 

 

تسنیم: چندی قبل عکسی در گروه‌های تلگرامی دست به دست می‌شد که تصویر بدن فردی را نشان می‌داد که به دلیل تزریقی که در متن توضیحات (تزریق متوکاربامول چینی و دگزامتازون) ذکر شده بود و متعاقباً در عکس مربوطه به بیننده تذکر داده می‌شد که، چون این دارو‌ها چینی است باید بر جد مراقبت کنند. حال در این رابطه رسول دیناروند معاون وزیر بهداشت و رئیس سازمان غذا و دارو درباره عوارض داروهای ساخت چین به تسنیم عنوان می‌کند: ایران اصلاً از چین واردات دارویی نداشته که بخواهد اینگونه عوارضی از جمله تزریق "متوکاربامول" چینی باعث چنین مشکلی شود. همچنین درباره واکاوی علت مشکل فردی که دچار چنین عوارض تزریقی شده بود، نیز عنوان شد که این عکس بیمار مربوط به فرد جوانى است که حدود ۳ الی ۴ ماه پیش دچار فاشئیت نکروزان شده بود و این موضوع ارتباطی به آمپول دگزامتازون و متوکاربامول نداشته است. همچنین علت بیماری ایجاد عفونت گسترده اى بود که بدنبال تزریقی ناشناخته و یا علل دیگر از جمله عوامل میکروبی رخ داده است.

 

 

ایلنا: جاذبه رفاه شهرنشینی، بی‌آبی و فقر خانواده آن‌ها را به سوی قطب‌های صنعتی و بازارهای کار کشانده است؛ کسانی که در شهرهای بزرگ هم جایی برای سکونت ندارند، در حاشیه شهر‌ها ساکن می‌شوند و می‌کوشند خود را به اقتصاد پررونق شهر تحمیل کنند. آن‌ها چاره‌ای جز حاشیه‌نشینی یا سکونت در بافت‌های فرسوده و غیررسمی شهرهای بزرگ ندارند، مناطقی که نه آب شرب مناسبی دارد؛ نه گاز و علاوه بر آن سیستم درمانی‌شان به شدت ضعیف است. روستاییان این سرزمین سال‌هاست فرزندان خود را به حومه شهر می‌فرستند یا به اجبار زادگاه را ترک کرده و فرزندانشان را به تنهایی می‌سپارند. صدای پیرمرد تکیه به عصا داده در سر می‌خواند: «مزرعه‌ام دیگه آب نداره. یه موقعی با کشاورزی و دامداری سرم گرم بود. حالا فقط خشکی و بی‌آبیه. ولی یادم میاد که یه روزایی اینجا پر از آب بود. بچه‌هامو فرستادم حومه شهر. با زنم تن‌ها زندگی می‌کنیم. زندگی جوریه که وقت نمی‌کنن بهم سر بزنن». حد فاصل جاده ورامین تا قرچک به مکانی برای سکونت غیررسمی حاشیه‌نشین‌ها تبدیل شده است. از مهاجرهای کشورهای افغانستان و پاکستان تا ایرانی در این نقاط زندگی می‌کنند؛ در کنار مزارع، در اتاق‌های کمتر از ۳۰ متر آجری، بدون برق و گاز؛ اگر خوش شانس باشند آب در اختیار دارند که به گفته ساکنین به دلیل شوری قابل خوردن نیست. زنی تعریف می‌کند که چطور از محل زندگی خود؛ جایی درست نزدیک نقطه صفر مرزی در استان سیستان بلوچستان به تهران آمده‌اند تا هم برای درمان یکی از نوه‌ها به بیمارستان‌های تهران نزدیک باشند و هم درآمدی برای گذران زندگی داشته باشند؛ چراکه هامون نه آبی برای کشاورزی دارد و نه نهاده‌ای برای فعالیت‌های کشاورزی به آن‌ها تعلق می‌گرفت. «نمی‌خواستم بچه‌هام و نوه‌هام گرسنه بمونن، یا بمیرن.» زن پشت درهای بیمارستان‌های مجهز تهران ماند، کاری برای همسرش پیدا نشد تا خانه‌ای اجاره کنند، راهی برای بازگشت نبود، ماندند و حاشیه‌نشین شدند؛ حالا هم اگر کاری در مزارع اطراف باشد؛ درآمدی روزانه دارند. خانه‌های محل سکونت حاشیه‌نشین‌ها فقط اسم خانه دارند و از کمترین امکانات رفاهی برخوردار نیستند؛ رشد حاشیه‌نشینی بارزترین نشانه رشد فقر در جوامع است که هرچه گسترده می‌شود، زنگ خطر فقر و جرایم و آسیب‌های اجتماعی ناشی از آن هم در جامعه بیشتر طنین‌انداز می‌شود. یازده میلیون نفر در حواشی مرزهای شهر تهران هستند که ۸ میلیون نفرشان بد مسکن هستند. بد مسکن‌ها لزوما خارج از مرزهای شهر نیستند، ولی به لحاظ کیفیت پایین بنا و خدمات زیرساختی شهری از استاندارد‌ها فاصله دارند.