ماجرای تقدیم‌نامه یک رمان به رهبر انقلاب/ توضیح درباره تعطیلی قدیمی‌ترین کتابخانه عمومی پایتخت/ فیلم‌ جنگی راهی برای نان درآوردن نیست

به گزارش گروه فضای مجازی ، مردی که امام خمینی را دوست داشت، چرا قدیمی‌ترین کتابخانه عمومی پایتخت تعطیل است،اولویت‌های فرهنگی از نگاه اهالی فرهنگ و هنر و .... از جمله اخباری است که صفحه فرهنگی رسانه‌های خبری به آن‌ها پرداخته است.

 

 

فارس: ۱۶ خرداد در عالم ادبیات مصادف با سالروز پر کشیدن نویسنده‌ای پُرکار و دوست‌داشتنی است. نویسنده‌ای که لطافت در آثارش موج می‌زند و خواننده‌ای نیست که یکی از آثار او را نخوانده باشد و شیفته قلمش نشده باشد. نادر ابراهیمی نویسنده‌ای است که آثار بسیاری از او به جا مانده و این در حالی است که پس از مرگش آثار ناتمام بسیاری از او به جای مانده بود که از نظر تعداد باید آن‌ها را قریب به ۱۰۰ اثر برای بزرگسالان و کودکان و نوجوانان دانست. «مردی در تبعید ابدی» زندگی‌نامه‌ای داستانی از صدرالمتالهین ملاصدرای شیرازی، «چهل نامه کوتاه به همسرم»، «یک عاشقانه آرام»، «آتش بدون دود»، «ابوالمشاغل»، «ابن‌مشغله»، «با سرودخوان جنگ در خطه نام و ننگ» و ... تن‌ها چند عنوان از بی‌شمار آثار این نویسنده ایرانی است. این نویسنده رمانی با عنوان «سه دیدار با مردی که از فراسوی باور ما می‌آمد» دارد که او روایت سه نوبت دیدارش با امام خمینی (ره) را در آن گزارش کرده است. نوشته شدن این کتاب به مذاق بسیاری خوش نیامد و سبب شد که نادر ابراهیمی را مورد حمله قرار دهند که وی روایتش از تالیف این کتاب را اینطور عنوان می‌کند: به هر حال امام را دوست داشتم و باور داشتم و هنوز هم دارم و در تاریخ ایران هیچ کسی را نمی‌شناسم که همتا و همپای امام باشد. البته من پیش از سه دیدار، «مردی در تبعید ابدی» را نوشتم که محرک من و راهنمایم حضرت آیت‌الله سیدمحمد خامنه‌ای، ملا صدرا شناس بزرگ بود. به روایت اکبر عالمی که از اساتید سینما است مرحوم نادر ابراهیمی در نظر داشته که اثری با محوریت شخصیت شهید حاج محمد ابراهیم همت خلق کند، اما عمرش کفاف نمی‌دهد و این اثر هیچگاه خلق نمی‌شود. سرانجام نادر ابراهیمی در سن ۷۲ سالگی پس از چندین سال دست و پنجه نرم کردن با بیماری، ۱۶ خرداد ۱۳۸۷ درگذشت و در قطعه هنرمندان در بهشت زهرا (س) به خاک سپرده شد.

 

 

 

تسنیم: داستان از آغاز سی‌وپنجمین جشنواره فیلم فجر آغاز شد، جشنواره‌ای که قبل از آغاز شدن امیدی به آن نبود، چرا بسیاری از سرشناسان و نامهای آشنای فیلمسازی در آن حضور نداشتند. اما با نواخته شدن زنگ آغاز جشنواره سی‌وپنجم این قائده بازی عوض شد، چرا کارگردانان جوانی که راه به این جشنواره پیدا کرده بودند از توانایی‌های والایی برخوردار بودند، توانایی که به جرأت می‌توان گفت که یک سر و گردن از کارگردانان قدیمی سینمای کشورمان بالاتر بود. البته تعداد این فیلم‌ها از انگشتان دست تجاوز نمی‌کرد. به قطعیت می‌توان گفت که خوش ساخت‌ترین فیلم جشنواره سی‌وپنجم، «ویلایی‌ها» منیر قیدی بود. فیلمی که توانست تاییدات بسیاری از منتقدان سینما را از آن خود کند. درست ۲۰ اردیبهشت‌ماه بود که این فیلم اکران خود را در سینما‌های کشور آغاز کرد، اکرانی که از همان اول کار نشان داد که شخص یا اشخاصی تصمیم گرفته‌اند این فیلم دیده نشود. چرا که در اول راه تن‌ها ۱۴ سالن سینما در اختیار «ویلایی‌ها» قرار گرفت، در حالی که این عدد برای فیلم هایی ماننده نهنگ عنبر ۱۰۰ سالن سینمایی بود. قیدی ۱۰ سال پیگیری ساخت این فیلم بود در حالی که می‌توانست به راحتی فیلمی آپارتمانی بسازد و مانند برخی از فیلمهای حال حاضر سینما به لودگی بپردازد. راستش را بگویم امکان دارد که دوباره فیلم دفاع مقدسی بسازم، اما حالا حالا نه.... به یک زمان طولانی نیاز دارم تا فراموش کنم، بابت ساخت فیلم دفاع مقدسی چه بلا‌هایی بر سرم آمده. می‌دانید الان فکرش را می‌کنم تن و بدنم می‌لرزد، فیلم سختی بود. در یک شرایط طاقت فرسای ۵۷ درجه کار کردیم، جایی که موبایل یکی از عوامل ما پیام می‌داد و می‌گفت: مرا به یک جای سرد ببرید. یک فیلم شلوغ. بچه، بزرگ، از پیر زن هفتاد ساله تا بچه شش ماهه .... تصور کنید چه فیلم سختی بود و خیلی گروه فوق العاده‌ای داشتیم که دوام آوردند و کار کردند و یک خورده زمان می‌برد با وجود تمام اتفاقات و رفتارهایی که با ما کردند، این وقایع را فراموش کنم. اما اگر فکر کنم موضوع نابی پیدا کردم که من باید بسازم حتما این کار را خواهم کرد. در ضمن قرار نیست به عنوان سازنده فیلمهای جنگی شناخته شوم. بعد از ویلایی‌ها پنج الی شش کار جنگی به من پیشنهاد شد. اما چون قرار نیست من از فیلم جنگی نان دربیاورم. قصد ندارم با فیلم جنگی کاسبی کنم، واقعا چنین هدفی ندارم و این کار را نخواهم کرد. مگر اینکه قصه‌ای مثل ویلایی‌های گریبانم را بگیرد و من متعهد شوم، به قصه‌ای که آنرا یافتم.
 

 

 

 

ایرنا: اکنون شمار زیادی از کشور‌ها با بهره گیری از دیپلماسی فرهنگی می‌کوشند چالش‌های سیاسی و بین المللی خود را بهبود بخشند. از سوی دیگر امروزه پتانسیل‌های فرهنگی بسیاری از کشور‌ها به کمک اقتصاد آن‌ها آمده و به رونق اقتصادی آن کشور‌ها منجر شده است. عرصه‌های مختلف فرهنگی از هنرهای دستی و تجسمی گرفته تا ادبیات، موسیقی، سینما، تئاتر و ... از ظرفیت‌های بالایی برای پیشرفت، گسترش و حتی جهانی شدن برخوردارند و بهره گیری درست از این ظرفیت‌ها کلید پویایی فرهنگ به شمار می‌رود. برای رسیدن به این مرحله، اما باید به امور فرهنگی توجه نشان داد و برای رفع چالش‌های عرصه‌های مختلف فرهنگ آستین‌ها را بالا زد. اکنون در آستانه دولت دوازدهم، اهالی فرهنگ بر این باورند که حوزه‌های مختلف فرهنگی اولویت‌ها و چالش هایی دارند که مسوولان فرهنگی دولت باید آن‌ها را مورد توجه قرار دهند. اعظم کیان افراز مدیر انتشارات «افراز» و سخنگوی انجمن صنفی کارفرمایی زنان ناشر، سیدجمال ساداتیان تهیه کننده و مدیر شرکت تولید، توزیع و پخش فیلم‌های سینمایی «بشرا فیلم» و خشایار اعتمادی خواننده موسیقی پاپ و نوازنده ضمن تاکید بر لزوم توجه بیشتر به اولویت‌های فرهنگی و رفع چالش‌های این حوزه در چهار سال پیش رو، نسبت به بهبود شرایط فرهنگی در دولت دوازدهم ابراز امیدواری کردند.

 

کیان افراز مدیر انتشارات افراز: برگرداندن اعتماد عمومی به کتاب، یعنی همان اعتمادی که از اواسط دهه ۷۰ تا اوایل دهه ۸۰ خورشیدی یا از دهه ۴۰ تا ۵۰ به بازار کتاب وجود داشت که موجب رونق این بازار و تیراژ بالای کتاب‌ها شد، می‌تواند کمک مهمی به عرصه نشر باشد.

 

ساداتیان تهیه کننده: مهمترین اولویت سینمای ایران ارتقا و بهبود زیرساخت‌های سینمایی از جمله افزایش و تجهیز سالن‌های سینمایی است؛ چراکه کمبود سالن‌های نمایش به شدت به اقتصاد سینما لطمه می‌زند. بنابر این لازم است دولت بهبود زیرساخت‌های سینما را مورد توجه قرار دهد.

 

اعتمادی خواننده: به باور من اولین اولویت مسئولان موسیقی دولت دوازدهم، مبارزه با انحصارطلبی در اقتصاد موسیقی است. چند سالی است که به نظر می‌رسد، بخش خاصی از بخش خصوصی، نبض بازار موسیقی را در دست دارد که اگر ریشه یابی کنیم ممکن است به برخی ارتباطات آنان با بخش‌های دولتی برسیم. استنباط من این است که دولت جدید باید با دقت و نظارت دقیق این مشکل را حل و رفع کند.