عموهایی که خرد و کلان را پای اجراهای شیرین خود می‌نشانند

به گزارش گروه فضای مجازی ، روزنامه خراسان نوشت: «عموهای فیتیله‎ای»، از ماندگارترین شخصیت‌های برنامه‌های کودک در تلویزیون هستند که خرد و کلان را پای اجراهای شیرین خود می‌نشانند. این گروه که وفادارانه در کنار هم مانده‌اند، همه هم‌ و غم خود را شادمانی کودکان ایرانی می‌دانند. آن‌ها هفته پیش به مناطق زلزله‌زده خراسان رضوی آمدند تا لبخندی بر لب کودکانی بنشانند که زمین‌لرزه، پیشتر زندگی‌شان را دگرگون کرده بود.  در حاشیه این حضور، فرصتی دست داد تا با این عموهای دوست‌داشتنی از حوزه‌ای که دنبال می‌کنند، بگوییم و بشنویم: بودن در کنار بچه ها را با هیچ چیز عوض نمی کنم علی فروتن که در آستانه 50 سالگی است و از سال 73 به طور حرفه ای به بازیگری روی آورده، برایمان می گوید: خیلی از مردم فکر می کنند که تخصص ما، صرفا بازی در حوزه کودک است اما در این سال‌ها نقش‌هایی را هم در حوزه بزرگسال ایفا کردیم. برای خود من آن کار‌ها، مثل بازی‌ام در سریال «عکاسخانه»، به نیت تجربه‌گرایی بود.  از وی در خصوص برنامه‌هایی که این گروه در دست اجرا دارد، می‌پرسیم که در پاسخ بیان می‌کند: ایده اجرای چندین برنامه نمایشی را به تلویزیون داده‌ایم. تلاش ما این است که در هر اجرا، نگاه و رویکردی نو داشته باشیم.

 

برنامه‌های ما هم در حوزه کودک بوده و هم بزرگسال.  او گوشه‌چشمی دارد به انبوهی از خاطراتی که در سال‌های اجرا برای او رغم خورده است و بیان می‌کند: خاطرم هست یک‌بار در بین اجرا، یکی از دکورها که محکم جاسازی نشده بود روی من و آقای گلی افتاد و به شکستن ابروی وی و سر من منجر شد و مجبور شدیم وسط اجرای برنامه به بیمارستان برویم. با اینکه اتفاق دردآوری بود اما خنده‌های شیرین بچه‌ها در آن روز، کام تلخمان را شیرین کرد.  او تاکید می‌کند که بودن در کنار بچه‌ها را با هیچ‌چیز عوض نمی‌کند و ادامه می‌دهد: بچه ها به اندازه ای دوست داشتنی و قابل احترام هستند که اجرا برایشان هیچ وقت خسته‌کننده نمی‌شود.

 

من هرچه دارم به واسطه حضور در کنار بچه هاست.  وی از لطفی که مردم به آن ها دارند تشکر می کند و یادآور می شود: هر موقع در مکان های عمومی با مردم برخورد می کنیم آن چنان با ذوق و شوق با ما رفتار می کنند که لذتش وصف ناشدنی است، یک بار در پیاده‌رو قدم می‌زدم که آقایی کنارم آمد و با خواهش گفت، پسرم خیلی دوست دارد با شما عکس بگیرد و عاشقانه برنامه های شما را نگاه می کند. من هم منتظر بودم پسرش را ببینم که بعد از چند دقیقه با نوزادی  برگشت که تقریبا 8 ماه سن داشت. من تعجب کرده بودم و خنده ام گرفته بود، پرسیدم: اصلا فرزند شما، مرا می شناسد. او جواب داد: من که می شناسمت همین کافی نیست؟ این جنس مهربانی‌ها فراموش نشدنی هستند.  وی از ایده نمایش هایی که اجرا می کنند نیز این طور می گوید: ما یک گروه نویسندگی داریم. وقتی ایده نمایش و متن را به ما می دهند تازه اول کار است و باید آن را قوام ببخشیم. برای ما سه نفر اگر نوشته در حد چند خط هم باشد کافی است. درست است که ایده نمایش بسیار مهم و اصلی ترین گام آن به شمار می آید، اما چون اکثر اجراهای ما به خصوص در برنامه فیتیله بداهه است، بعد از متن مسیری طولانی را باید طی کنیم.  وی برای مقوله هنر بازنشستگی را قائل نمی شود و در مورد جذابیت های اجرا می گوید: به واسطه صداقتی که درون کودکان است، لذت کار برای آن ها به مر اتب بیشتر از دیگر سنین است. دعای او برای کودکان ایرانی سلامتی و لبخند است. کودکان می توانند دنیا را متحول کنند محمد مسلمی اصالتا آذری است و از سال 64 به صورت حرفه ای وارد عرصه اجرا در تلویزیون شده است. وی به فیلم هایی مانند تهران قدیم، عکاسخانه، می خواهم داستان بنویسم و شهر قشنگ اشاره می کند و می گوید: هر بازیگری دوست دارد در شرایط مختلف ایفای نقش کند. اما متاسفانه اکنون فضایی برای کار کردن در نقش های مختلف آن طور که باید به وجود نیامده و همه کارها به حامی مالی منوط شده است. مسلمی از پخش 12 ساله برنامه فیتیله یاد می کند و ادامه می دهد: این 12 سال پر از خاطرات شیرین برای ما بود. روزهایی بود که هر کدام از ما و یا عوامل پشت صحنه غم یا ناراحتی داشتیم اما با شروع برنامه همه آن ها را فراموش می کردیم. گاهی اوقات بچه هایی که بیماری های خاص داشتند،در این برنامه حضور پیدا می کردند و این برای ما خیلی سخت و ناگوار بود که دردهای آن‌ها را ببینیم در عین حال می‌کوشیدیم اجرای شادی برای آن‌ها داشته باشیم تا لبخند بر لبشان بنشیند. وی تاکید می کند: فیتیله‌ای ها متعلق به تمام بچه های ایران زمین هستند و از این بابت خود را وقف فرزندان این سرزمین می‌دانیم.

 

مسلمی به رفاقتش با گلی و فروتن اشاره می کند و یادآور می شود: از سال 64 با آقای گلی آشنا شدم و سال 70 هم آقای فروتن به جمع ما ملحق شد. در تمام این سال ها در کنار دوستی، اختلاف سلیقه هم داشته ایم و اگر بحث و جدل هم پیش آمده در راستای کار بوده است و در نهایت باعث شده، به یک نتیجه مطلوبی برسیم. او اذعان می کند اکثر متن های برنامه فیتیله را می نوشته و تیپ هایی که خلق می شده، تا حدودی محصول ایده‌های او بوده است.  وی می افزاید: دنیای نمایش دنیای رنگارنگی است و من چون تجربه چندین سال بازیگری و دیدن نمایش های مختلف را داشته ام، سعی می کردم هر هفته یک داستان و نمایش نو و بکر را برای بچه ها داشته باشیم.   وی بر این باور است دنیای کودک ارتباطی به سن ندارد و ادامه می دهد: عشق و علاقه به کودکان تا آخر عمر در وجود ما باقی می ماند و هیچ وقت هم تمامی ندارد. ما تجربه کار کودک را با تئاتر شروع کردیم و همیشه سعی کردیم زیبایی های دنیا را به نمایش بگذاریم. همه ما آدم بزرگ ها باید بچه ها را درک کنیم و حضور آن ها را جدی بگیریم. اما گاهی در حقشان کوتاهی می کنیم. متاسفانه صدای بچه ها شنیده نمی شود، اگر شنیده می شد می فهمیدیم که می گویند ما نیازمند آرامش هستیم. آینده کودکان، آینده سرزمین ما است. بچه‌ها می‌توانند روزی دنیای ما را متحول کنند.

 

خوشحالم که همه ما را به نام فیتیله ای ها می شناسند حمید گلی 48 سالگی را پشت سر گذاشته است. او هم مانند مسلمی از سال 64 به صورت حرفه ای وارد تلویزیون شده است. علاقه دارد  در قالب کاراکترهای جدی هم ایفای نقش کند اما آن را به ایجاد شرایط  منوط می داند و می گوید: چند مورد بازی به جز نقش کودکان داشتیم، اما این طور نبوده که پیشنهاد بازی از طرف کسی باشد. ما دوست داشتیم و خود دنبال تهیه آن رفتیم. در هر صورت اگر پیشنهاد بازی در فیلم و سریال ارائه شود، حتما در مورد آن فکر می کنم.  وی برنامه فیتیله را متفاوت تر از بقیه بازی هایش می داند و خاطرات ریز و درشت آن را با هیچ چیزی عوض نمی کند. «یادم می آید یکی از دوستانم مادربزرگی داشت که طرفدار پر و پا قرص برنامه فیتیله بود.

 

ایشان کسالتی داشت و حتما باید جراحی می شد. از قضا روز عمل مادربزرگ جمعه بود و زیر بار جراحی در آن روز نرفت و تاریخ آن  را تغییر داد. او گفته بود: جمعه ها فیتیله پخش می شود. مگر می توانم نبینمش. » گلی از بنده نوازی و لطفی که مردم به آن ها دارند، تشکر می کند و می افزاید: خیلی وقت ها که در مکان های عمومی به کسانی که ما را می شناسند بر می خوریم، شروع به تعریف خاطراتشان از برنامه فیتیله می کنند و شوق آن ها ما را نیز به وجد می آورد حتی بعد از دو سال که از اتمام پخش برنامه فیتیله می گذرد هنوز ما را به این نام می شناسند.   وی یادآور می شود:خانواده ها غالبا از نمایش های ما راضی بودند و تشکر می کردند که در لابه لای اجرا و دیالوگ هایی که داشتیم نکات مثبتی بوده و همین قضیه روی فرزند آن ها تاثیر خوبی داشته است.  وی ابراز امیدواری می کند: پیشرفت توام با آرامش نصیب بچه های ایران زمین شود. آنها لایق بهترین های دنیا هستند. تا زمانی که توان داشته باشم برای آن ها تلاش کرده و لبخند را مهمان خانه مردم خوب و مهربانم می کنم.