همه چیز درباره بیماری پارکینسون

وی مهم ترین علامت ابتلا به این بیماری را لرزش دست ها عنوان کرد و افزود: با تخریب این ماده، تولید آن در مغز کاهش پیدا می کند و بیمار دچار علایمی مثل لرزش اندام، کندی حرکات، سفتی اندام و اختلال در راه رفتن و قامت بدن می شود. برخی علایم مثل اختلالات شناختی و خلقی، اختلال در سیستم گوارشی به صورت یبوست و افت فشار خون نیزغیر حرکتی هستند.

به گفته عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، ضربات مکرر به مغز، مسمومیت با بعضی از فلزات سنگین مثل منگنز، الکل صنعتی، منوکسید کربن در زمستان و سیانیدها و همچنین ارتباط با سموم شیمیایی می توانند از عوامل ایجاد پارکینسون محسوب شوند.

اشرافی ادامه داد: مصرف برخی داروها به خصوص اعصاب و روان و ضد روان پریشی به ویژه اگر زیر نظر پزشک نباشد نیز می‌توانند در طولانی مدت باعث ایجاد پارکینسونیسم دارویی شود.

وی در خصوص سن ابتلا به پارکینسون و ارتباط آن با بیماری آلزایمر نیز گفت: این بیماری در سنین بالای ۵۰ سال رخ می‌دهد. بیماران مبتلا به پارکینسون با افزایش سن و طولانی شدن بیماری و مصرف برخی داروها می توانند مبتلا به اختلالات شناختی شوند و همراهی این بیماری با زوال عقلی نیز دیده شده است.

این متخصص مغز و اعصاب ادامه داد: کسانی که در سنین پایین و زیر ۴۰ سال مبتلا به پارکینسون می‌شوند ممکن است زمینه ژنتیکی آن را داشته باشند، اما به طور کلی نمی توان آن را پیش بینی کرد، در عین حال هر خانواده‌ای که بیمار مبتلا به پارکینسون دارد نیاز به بررسی ژنتیکی ندارد.

اشرافی تاکید کرد: این بیماری قابل درمان علامتی است و دارو درمانی در کنترل علایم آن نقش مهمی دارد. درنتیجه بیمار می‌تواند زندگی روزمره خود را داشته باشد. درمان آن همیشگی است ولی شفابخش نیست و تنها می تواند علامت آن را کنترل کند. ورزش نیزمی‌تواند به کاهش علایم آن کمک کند.