فردی که به فرمانده کل سپاه گفت تو لازم نکرده به جبهه جنگ بروی!/ روایت سرلشکر جعفری از 4 طرح حمله به مراکز حساس در سال 1359

بعد از بسته شدن درهای مراکز آموزش عالی پایتخت، تجمعات گروه‌های سیاسی- نظامی غیر قانونی به خارج از دانشگاه‌ها و مشخصاً اطراف خیابان‌های کارگر شمالی و میدان انقلاب کشیده شد. من هم، که منزلم در همان حوالی بود، شده بودم عضو ثابت گروه‌هایی که می‌آمدند و بساط این دار و دسته‌های غائله‌ساز را بر هم می‌زدند. در این رویارویی‌ها، بیشتر تلاش می‌کردیم با بحث و مناظره، سمپات‌های کم سن و سال گروهک‌ها را قانع کنیم؛ اما بعضی مواقع پیش می‌آمد که ناچار می‌شدیم با اعضای مغرض گروهک‌ها دست به یقه هم بشویم.

 

در گرماگرم درگیری‌های ماجرای انقلاب فرهنگی، طی اردیبهشت ماه ۱۳۵۹، حمله عناصر «نیروی دلتا»ی ارتش آمریکا به صحرای طبس، با هدف آزادسازی گروگان‌ها، انجام گرفت؛ که به مدد الهی آن فضاحت را برای آمریکایی‌ها به همراه داشت.  

حادثه دیگری که دقیقاً ناشی از شکست مداخله نظامی امریکا در طبس بود در ۱۸ تیرماه ۱۳۵۹ پیش آمد و برآمد آن کودتای شبکه سلطنت طلب «نقاب» بود؛ که طی آن سران کودتا، با تطمیع افراد مختلف در داخل و خارج از کشور، پروژه‌ای را طراحی کرده بودند که با آن بتوانند، به زعم خودشان، جمهوری اسلامی ایران را ساقط کنند. 

مطابق اسنادی که بعدها از عناصر این شبکه کشف شد، کودتاگران قصد داشتند روز ۲۰ تیرماه ۱۳۵۹، با حمله‌ای برق‌آسا به مراکز فوق، شیرازه کشور را از هم بپاشند و زمام امور مملکت را به دست بگیرند. آنها حتی اعلامیه‌ای را که قرار بود صبح فردای کودتا از رادیو ایران پخش بشود تنظیم کرده بودند تا با قرائت آن از بخش‌های خبری رادیو و تلويزيون زهرچشمی اساسی از مردم بگیرند. 

نحوه لو رفتن این توطئه پیچیده شورای امنيت ملی حکومت کارتر علیه ملت ما از آن امدادهای غیبی بود که توصیه می‌کنم حتماً خوانندگان صحبت‌های بنده، به خصوص جوان‌ها و نوجوان‌های ایرانی، به تاریخ مراجعه کنند و آن را مطالعه کنند.

البته در آن ایام برداشت من از این دو رخداد تکان دهنده، که به صورت زنجیره‌ای و پی در پی به وقوع پیوست، این بود که همه توطئه‌هایی که علیه انقلاب اسلامی شکل می‌گیرد از طرف عوامل فراری رژیم شاه و ضد انقلابیون مقیم خارج از کشور سازمان‌دهی می‌شود. همین طرز تلقی باعت شد دومین تصمیم زندگی‌ام را در آن مقطع بگیرم و آن این بود که به سهم خودم سرمنشأ این توطئه‌ها را از بین ببرم. نظرم را با علیرضا عندلیب، از دوستان هم دانشگاهی‌ام، مطرح کردم و گفتم: «ببین علی رضاء الان که دانشگاه‌ها تعطیل شده، بهترین فرصت است که ما برویم خارج از کشور و این خائنان به مملکت را به سزای اعمالشان برسانیم.»