روایت فرمانده کل سپاه از اردویی که چریک تحویل جامعه داد/ اولین نقطه تلاقی سرلشکر جعفری با سپاه

به گواهی عملکرد به شدت تشنج آفرین شاخه‌های دانشجویی این سازمان‌ها، مشخص بود آقایان بیشتر دوست دارند در محیط‌های دانشگاهی فضای ملتهب و آشفته حاکم باشد. هر چه جلوتر می‌رفتیم، شکاف بین گروه‌بندی‌های دانشجویی نمایان‌تر می‌شد و بچه‌های مذهبی، با فحش خوردن‌های پی درپی و کتک خوردن‌های ادواری و تحمل جو رعب و شانتاژ حاکم بر محیط دانشجویی، به یُمن اخلاص و درستی مبانی ایمانی‌شان، حاکمیت تفکر انقلابی امام را بر فضای دانشگاه‌ها بیشتر می‌کردند.

در همان ایام، مسعود رجوی کلاس‌های معروف خودش را، با نام «تبیین جهان»، در دانشگاه صنعتی شریف برگزار می‌کرد. سازمان صحبت‌های رجوی را، بعد از هر سخنرانی، کتاب می‌کرد و می‌داد به دست هوادارانش تا آنها را سر چهارراه ها و جلوی دانشگاه‌ها و حتی توی دبیرستان‌ها پخش کنند. 

رجوی در سلسله سخنرانی‌های به اصطلاح فلسفی خودش از تز الحادی پروفسور اوپارین، فیلسوف ماتریالیست روسی، کپی برداری جاهلانه‌ای کرده بود؛ به این معنا که اوپارین می‌گفت: « جهان، بدون خالق، از ابر هیدروژنی درست شده و سیر تکاملی آن به جامعه بی طبقه سوسیالیستی منتهی می‌شود.» مسعود رجوی هم می‌گفت: «جهان از همان ابر درست شده و به جامعه بی طبقه توحیدی منتهی می‌شود.» دیگر داستان آفرینش عالم و خلقت آدم از گل و سایر آموزه‌های قرآنی را درز می‌گرفت و چنین اباطیلی را به خورد جوان‌های ایرانی می‌داد.

مجاهدین خلق در آن مقطع تلاش می‌کردند روی عواطف و احساسات جوان‌ها کار کنند و هم زمان عناصر نفوذی‌شان را به صورت بسیار پیچیده و پنهانی به درون بدنه حاکمیت نفوذ بدهند. از طرف دیگر، با تشکیل نهادهایی مثل کمیته‌های انقلاب و سپاه پاسداران و جهاد سازندگی، بچه‌های فعال جنبش دانشجویی مذهبی و دارای توان تأثیرگذاری در جریانات سیاسی محیط دانشگاه‌ها را رها کردند و وارد این نهادها شدند. 

به همین دلیل، در دانشگاه‌های کشور میدان تا حدودی برای عرض اندام آزادانه گروه‌های سیاسی مخالف انقلاب باز شد. آنها کماکان تلاش می‌کردند جهت‌گیری حاکم بر فضای دانشگاه‌ها به سمت درگیری‌های سیاسی و دور از فضای آموزشی معطوف به درس و تحصیل باشد.     

 

از گروه‌هایی که آن ایام داخل دانشگاه‌های کشور، به خصوص دانشکده ما، فعال بودند می‌توانم از «سازمان دانشجویان پیش گام» وابسته به چریک‌های فدایی خلق ایران و «انجمن دانشجویان مسلمان» وابسته به مجاهدین خلق و «انجمن‌های اسلامی دانشگاه» ها، متشکل از بچه مذهبی‌های پیرو خط امام، نام ببرم. ما هم، در دانشکده هنرهای زیبا کانون دانشجویی خودمان را به «انجمن اسلامی دانشکده هنرهای زیبا» تغییر نام داديم. 

عمده تلاشمان را صرف این می‌کردیم که رده‌های مدیریتی دانشکده به دست گروه‌های مخالف انقلاب نیفتد. بر همین اساس، آقای توسلی، که مذهبی بود، شد رئیس دانشکده؛ لایه‌های میانی مدیریت هم بیشتر از افراد همسو با خودمان تعیین شدند. گروه‌های ضد انقلاب خیلی تلاش می‌کردند در دانشکده هنرهای زیبا نفوذ پیدا کنند؛ اما هر چه زدند به در بسته خوردند و تلاش‌هایشان راهی به دهی نبرد!