گروه 20 نفره در منزل فرمانده کل سپاه/ فاصله 80 متری سرلشکر جعفری تا جایگاه ویژه سخنرانی

دولت بختیار با شعارهایی فریبنده روی کار آمد تا با اجرای زنجیره‌ای از اصلاحات ظاهری زمینه را برای حفظ ارکان رژیم سلطنتی- ولو بدون محمدرضا پهلوی - آماده کند. بختیار، در اولين اقدام، ساواک منفور و بدنام رژیم را منحل اعلام کرد. همچنین، به امید پایان دادن به موج اعتصاب‌ها، حقوق کارمندان را دو برابر کرد. بعد هم، برای انحراف افکار عمومی، موضوع رفراندوم تعیین رژیم حکومتی آینده ایران را مطرح کرد و مدعی شد آماده است نظام جمهوری سوسیال دموکراتیک را در ایران برقرار کند. هرچند مدعيان روشن فکری در برابر این شعارها داشتند زانو خم می‌کردند. 

آحاد مردم شهری و روستایی، بی‌اعتنا به این قول و قرارها، منتظر بودند ببینند امام خمینی چه می‌گوید. ما هم، در دانشکده خودمان، با همان جمع کوچک بچه مذهبی‌ها، سعی می‌کردیم از مردم عقب نمانیم، حتی با ریاضت‌کشی و تحمل سختی‌ها می‌خواستیم در بطن انقلاب باشیم.

خیلی وقت‌ها در طول شبانه‌روز بیشتر از دو ساعت نمی‌خوابیدیم. صبحانه و ناهار و شام ما هم شده بود نان و پنیر و خرما. 

با فرار شاه از ایران، کم کم زمینه برای بازگشت امام خمینی از تبعید مهیا می‌شد. اوایل بهمن ماه 1357 گروه دانشجویی ما، از طریق مهندس مسعود صدری ، یکی از هم دانشگاهی‌ها، به کمیته مردمی استقبال از حضرت امام ملحق شد تا مسئولیت تأمین امنیت بخشی از مسیر انتقال امام خمینی از فرودگاه مهرآباد به بهشت زهرا (س) را بر عهده بگیرد. 

8 بهمن ماه، مردم، به نشان اعتراض به این حرکت ضد مردمی حکومت رو به اضمحلال بختیار، در میدان 24 اسفند تجمع کردند و علیه دولت بختیار شعار دادند. به محض شنیدن صدای تیراندازی، خودمان را به میدان 24 اسفند رساندیم. آن روز نیروهای ژاندارمری رژیم شاه، از بالای ساختمان ستاد کل ژاندارمری، که ابتدای خیابان امیرآباد جنوبی واقع شده بود، به طرف مردم تیراندازی می‌کردند. تعداد زیادی از جماعت تظاهر کننده، برای در امان ماندن از تیررس مأموران ژاندارمری، در حوض وسط میدان پناه گرفته بودند. عده‌ای مجروح و شهید هم اطراف حوض میدان، کف خیابان و پیاده‌رو، به خاک افتاده بودند. 

آن روز و روزهای دیگر مردم راهپیمایی می‌کردند، شهید می‌دادند، و از نظامیان شاه می‌خواستند دست از کشتار مردم بردارند و به آنها ملحق شوند. ما هم در دریای زلال جمعیت غوطه‌ور بودیم و قطره‌ای ناچیز بودیم از آن دریای بی‌کران انسان‌های به پاخاسته.

سرانجام، دولت غير قانونی شاهپور بختیار در مقابل صلابت انقلابی توده‌های محروم به زانو درآمد. از طریق دوستانمان، در کمیته استقبال مردمی، مطلع شدیم قرار است حضرت امام روز 12 بهمن ماه ۱۳۵۷ به تهران مراجعت کنند.

 

با روشن شدن هوا سر پست‌های خودمان مستقر شدیم و منتظر ماندیم تا امام تشریف بیاورند. هم زمان، گروه گروه مردم مشتاق، به عشق دیدار امام و شنیدن صحبت‌های ایشان، اطراف جایگاه مستقر شدند. هیجان و التهاب ناشی از انتظار مانع آن می‌شد که گذر زمان را احساس کنیم. هنگامی که هلی‌کوپتر ترابری S.T.214 حامل امام خمینی در حال فرود آمدن در نزدیکی جایگاه برای پیاده کردن ایشان بود. ابراز احساسات مردم به اوج رسید.

جایی که من پست می‌دادم با محل استقرار و سخنرانی امام حدود هشتاد متر فاصله داشت. از آنجا کاملاً می‌توانستم افراد داخل جایگاه را ببینم. آقایان صدوقی، مطهری، و ناطق نوری از افراد حاضر در جایگاه بودند. بعد از جلوس امام خمینی در جایگاه، آیت الله صدوقی از بقیه افراد مردم را به نظم و آرامش دعوت می‌کرد. ایشان با لهجه شیرین یزدی از مردم می‌خواست سر جای خودشان بنشینند تا امام هر چه زودتر بتواند سخنرانی‌اش را شروع کند. بعد از صحبت‌های آقای صدوقی، آقایان مفتح و مطهری هم پشت میکروفن، خطاب به انبوه جماعت، تذکراتی دادند و بعد سخنرانی امام شروع شد.