جامعه ای که نقد نمی پذیرد باید هم سینمایش نسیه باشد

به نقل از جهان نیوز، چه بلایی قرار است بر سر نقد بیاید؟ انگار به مذاق سینما نابلدانِ سینمای ایران، نسیه خوش تر می آید و طعم اش شیرین تر است. آخر این همه قهوه تلخ سک می زنید در چهار راه های انزوا و اشرافیت غیر هنری تان. مرد باشید و تلخی نقد را هم بپذیرید. کافئین نقد، هشیارتان خواهد کرد.

شما را چه می شود که تحمل نقدی منصفانه و آکادمیک را ندارید؟ از چه می ترسید؟ از اینکه دستتان رو شود که سینما نمی دانید و تنها به واسطه ی واسطه و پول و پارتی، چه شبانه و چه روزانه، وارد بدنه سینمای بی هویت و بی قرار و نابلد ایران شده اید؟ از چه می ترسید؟

سینما جهانی است که مخاطبِ منقطع از دنیای واقع، وارد آن می شود که از طریق همذات پنداری با شخصیتی رخ می دهد. برای ظهور شخصیت، شخصیتی که ناخودآگاه مخاطب رضایت بدهد که با او همذات پنداری کند، قصه ای قرص و محکم، هرچند کوچک، نیاز است و قصه درون جهانی اتفاق می افتد و روایت می شود که ساز و کاری منطقی دارد. باید جهانی وجود داشته باشد که در آن قصه ای  اتفاق افتد که شخصیتی و یا افرادی بار پیش روی قصه را به دوش بکشند تا مخاطب از این طریق حس کند و به تماشای فیلم بنشید.

اگر این اتفاقات نیافتد که سینمایی وجود ندارد و اگر وجود ندارد نباید به آن اشاره کرد؟ آیا منتقد کاری به غیر از این می کند؟ اگر منتقد متوجه این نقص ها نباشد، چه بلایی بر سر سینما خواهد آمد؟ این تنها درون پرده است. بیرون از آن در دنیای واقع صنعت سینما حیات دارد که آن نیز دارای جهانی منطقی است با اجزای مخصوص خودش که منتقد نیز جزئی جدی و جدا نشدنی از آن جهان است.

در این صنعت، کمپانی ها، سینما دار ها، نویسنده ها، کارگردان ها و همه وهمه در جای خود باید بایستند تا سینما قد علم کند و به اکران برسد و این ها واضحاتی است نگارنده از بیان آن شرم دارد از فرط وضوح. مخاطب چگونه بفهمد و بگوید که این فیلم خوب است یا که بد است.
 
به مسعود فراستی انگ می زنند. انگ جانبداری ایدولوژیک. نگارنده اصلا در پی آن نیست تا او را به نفع یک جریان مصادره کند. به قول بهروز افخمی او خودش آنقدر زبان دراز و حرف بلد هست که بتواند موضع گیری کند. اساسا فقط سینمایی حرف می زند و دغدغه اولش، به درستی، فرم است که اگر فرم نباشد محتوایی در کار نیست. کجا؟ فقط یک جا را بگویید که او جانبداری ایدولوژیک کرده است. جانبداری ملی کرده است اما ایدولوژیک نه. مگر ملیت اش را مانند بعضی از دوستان وطن فروش از سر راه آورده که آن را با جایزه ای عوض کند؟ یا که با تمجیدی یا که مجیزی یا که دلاری و یا که اسکاری.

برای اولین بار در تاریخ سینمای انقلاب، نقد، توسط مسعود فراستی، محلی برای حرف گفتن پیدا کرده است. با شروع پیدایش نقد در سینمای ایران، حمله های بی جنبه ها، از بازیگران و سینما گران تا هیات های داوری و وزارت ارشاد، شروع شده. اما آن ها خود را می زنند. مردم این دست و پا زدن را به تماشا نشسته اند و می دانند که نقد اگر که بمیرد، همه چیز راکد می شود. دفاع از مسعود فراستی به مثابه دفاع از نقد است.

او نقد می داند و استوار بر سر موضع خود، در غبار بی فرمی و اعوجاج و سیاه نمایی و ارضاء خود شیفتگی سینمای ایران، ایستاده است. به یاد دارم که سال گذشته در برنامه هفت، خطاب به هیت داوران جشنواره فجر که او را می زندن گفت: معلوم می شود که کت تن کیست. امروز بنده می گویم اگر که کت بر تن نقد صحیح و منصفانه نیست، برتن کیست؟ بر تن سیاه نمایی و نسبیت محض و بی هنری؟ زهی خیال باطل.

/انتهای پیام/

: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.