قوانین ایمنی آتش‌نشانان در حین عملیات امداد و نجات
آتش‌نشانان، امدادگران آموزش دیده‌ای هستند که وظیفه اصلی آنها خاموش کردن آتش‌سوزی‌های خطرناکی است که اموال و جان مردم را تهدید می‌کند و همچنین نجات افراد آسیب دیده در تصادف‌ها، ساختمان‌های فرو ریخته و حوادثی از این دست است.
این امدادگران که تمام تلاش و توان خود را بی‌دریغ برای نجات مصدومان و آسیب‌دیدگان به کار می‌گیرند در عین حال باید هنگام عملیات امدادرسانی از شرایط و استانداردهای لازم و ضروری برای حفظ جان خود نیز بهره‌مند باشند که در وهله اول آموزش، مهارت و تجهیزات کافی و مناسب، از فاکتورهای اصلی برای دستیابی به استانداردهای مطلوب ایمنی است.
اگرچه این مقررات و استانداردها ممکن است در کشورهای مختلف و با توجه به شرایط تفاوت‌های جزیی با هم داشته باشد اما در مجموع "انجمن ملی حفاظت در برابر حریق" در ایالات متحده با همکاری برخی از اعضای بین‌المللی، کدها و استانداردهایی را برای چنین شرایطی تعیین کرده که براساس تجارب به دست آمده از بسیاری از کشورهای جهان حاصل شده‌اند.
بدون شک پیش‌بینی تمام خطرات احتمالی که ممکن است، آتش‌نشان‌ها در حین انجام عملیات امداد و نجات با آن مواجه شوند غیرممکن است اما با بهره‌گیری از تجارب گذشته و کسب امکانات و مهارت‌های جدید می‌توان حتی‌الامکان از تلفات بیشتر در حوادث فوق پیشگیری به عمل آورد.
در همین رابطه در سایت اینترنتی "کامند سیفتی" به بخشی از این قوانین حرفه‌ای که ویژه آتش‌نشان‌هاست و به ایمنی بیشتر آنها کمک کرده و شانس نجاتشان را در عملیات‌های پرخطر افزایش می‌دهد اشاره شده که به شرح زیر است:
-آتش‌نشان‌ها باید در اولین اقدام، حداکثر وسعتی که منطقه تاکتیکی تحت عملیات امدادرسانی را درگیر می‌کند تخمین بزنند.
-آنها باید شرایط چگونگی نجات ساکنان در منطقه حادثه‌دیده را مشخص کنند.
-جان خود را برای نجات افراد یا اموالی که شانس نجات آنها وجود ندارد، به خطر نیندازند.
-خطر کردن را محدود به حفاظت از اموال و دارایی‌هایی کنند که شانس سالم ماندن آنها وجود دارد.
-هوشیاری و ریسک محاسبه‌شده را به حفاظت و نجات افرادی اختصاص دهند که شانس زنده ماندن آنها وجود دارد.
-آتش‌نشان‌ها باید با همدیگر وارد عملیات شوند، در طول عملیات با هم بمانند و همه با هم نیز از محل حادثه خارج شوند.
-پیوسته در حین عملیات وضعیت کپسول هوا، موقعیت و شرایط و همچنین وضعیت حریق را کنترل کنند و از شرایط فوق، دائما مطلع شوند.
-دائما لوازم و تجهیزات ارتباطی خود را برای مخابره گزارش‌های رادیویی حیاتی کنترل و بازرسی کنند.
-آتش‌نشانان باید اقدامات امدادی و شرایط ناامن و خطرناکی را که ممکن است به خودشان آسیب بزند گزارش دهند، عملیات را در این مواقع متوقف کنند، شرایط را ارزیابی کرده و در فرصت اندکی که دارند ایمن‌ترین و مناسب‌ترین تصمیم را اتخاذ کنند.
-مأموران آتش‌نشانی حتما باید پیش از اینکه وخیم‌تر شدن شرایط بتواند به آنها آسیب بزند، موقعیت را ترک کرده و عقب‌نشینی کنند.
-به محض اینکه احساس کردند جانشان در خطر است سیگنال اضطراری را از طریق ارتباطات رادیویی پخش کنند.
در بخش دیگری از این مقررات به قوانین تعاملی برای حفظ ایمنی ماموران آتش‌نشانی که باید از سوی فرماندهان عملیات‌ها رعایت شود اشاره شده که به شرح زیر است:
-به سرعت نقشه‌ای از وسعت 360 درجه‌ای محل حادثه تهیه کنید.
-مشخصات و شرایط نجات ساکنان محل حادثه را تعیین کنید.
-بلافاصله یک گزارش "ارزیابی خطر اولیه" تهیه کرده و یک طرح عمل ایمنی را به کار بگیرید.
-اگر فاقد منابع کافی برای حمایت و حفاظت از ماموران آتش‌نشانی هستید به طور جدی یک استراتژی دفاعی را در نظر بگیرید.
-هرگز جان ماموران خود را برای نجات افراد یا اموالی که شانس نجات ندارند به خطر نیندازید. به طور جدی یک استراتژی دفاعی را در این شرایط دنبال کنید.
-خطر کردن را محدود به حفاظت از اموالی کنید که امکان حفظ آنها وجود داشته باشد.
-هوشیاری و ریسک محاسبه شده را به حفاظت و نجات افرادی اختصاص دهید که شانس زنده ماندن آنها وجود دارد.
-ارتباط دو سویه با ماموران در حین عملیات را دائما برقرار نگه دارید و آتش‌نشان‌های درگیر امدادرسانی را از تغییرات شرایط بیرونی مطلع کنید.
-مطمئن شوید که از موقعیت و شرایط تک تک آتش‌نشان‌ها در حین عملیات، اطلاعات صحیح در اختیار دارید.
-اگر پس از تکمیل بازرسی اولیه هیچ پیشرفتی برای کنترل حریق حاصل نشد یا احتمال پیشرفت خیلی ناچیز بود، حتما استراتژی دفاعی در نظر بگیرید.
-همیشه و در تمام عملیات‌های امداد و نجات از قبل، خدمات درمانی و توان‌بخشی برای آتش‌نشان‌ها را در محل حاضر کنید.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *