دیلی کالر: واشنگتن حاضر نیست شکست در "افغانستان" را بپذیرد
ران پل نماینده سابق کنگره آمریکا طی یادداشتی برای وبگاه آمریکایی دیلی کالر نوشت: دلیل اعزام بی سر و صدای ۳۰۰ تفنگدار ارتش آمریکا به هلمند این است که واشنگتن حاضر نیست شکست در افغانستان را بپذیرد.
در این یادداشت آمده است: در سه سال گذشته، این اولین بار است که ارتش ایالات متحده به این منطقه درگیری اعزام شده است که این موضوع نشان از شکست کامل سیاستهای اوباما در جنگ افغانستان است.
اوباما که در حال ترک قدرت است، وعده داده بود که تا پایان دوره دوم ریاست جمهوری خود، تنها تعداد اندکی از افراد ارتش ایالات متحده و آن هم برای حفاظت از سفارت آمریکا در افغانستان باقی بماند. اما زمانی که او دفتر ریاست جمهوری را ترک می‌کند، بیش از 8000 نیروهای آمریکایی در افغانستان باقی خواهند ماند.
نویسنده در ادامه می‌نویسد: زمانی که اوباما برای اولین بار به عنوان رئیس جمهور انتخاب شد، سوگند یاد کرد که به حضور آمریکا در عراق (جنگ بد) پایان دهد و حضور این کشور در افغانستان ( جنگ "خوب") را پررنگ‌تر سازد. در نهایت وی نیروهای نظامی در هر دو کشور را افزایش داد، در حالی که اوضاع امنیتی در هر دو کشور روز به روز وخیم‌تر می‌شد.
ران پل در پاسخ به این سوال که چرا حضور تفنگداران نیروی دریایی در ولایت هلمند مورد نیاز است، می‌گوید: به این دلیل که هر چند جنگ 15 ساله احمقانه و زیان‌بخش ایالات متحده در افغانستان مدت‌ها پیش شکست خورده است، اما واشنگتن نمی‌تواند با این واقعیت رو به رو شود.
سال گذشته طالبان بر 20 درصد از این ولایت تسلط داشتند. امسال آنها 85 درصد از هلمند را تحت‌کنترل خود دارند. بنابراین میلیاردها دلار دیگر باید هزینه شود و در این میان، زندگی افراد بیشتری هم از دست خواهد رفت.
آیا این 300 تفنگدار دریایی قادرند تاحدودی به پیروزی دست یابند که در سال 2011 ارتش صد هزار نفری سربازان آمریکا نتوانست به آن برسد؟ آیا این فشار در روزهای آخر کار اوباما، پیروزی در جنگ به همراه دارد؟
بعید میدانم، به همان میزان که رئیس‌جمهور آمریکا دستور افزایش اقدامات نظامی در عراق و افغانستان را داد، نتایج بدتری حاصل شود.
به عنوان مثال در سال 2016، اوباما دستور داد 1337 بمب در افغانستان بیاندازند، که این رقم افزایش 40 درصدی نسبت به سال 2015 داشت. اما براساس آمار سازمان ملل، در سال 2016 تعداد 2562 نفر غیرنظامی در جنگ کشته شده‌اند و 5835 تن آسیب‌دیده و مجروح هم وجود دارد. ولی طالبان همچنان به کسب پیروزی‌ها در مقابل دولت دست‌نشانده افغانستان ادامه می‌دهد.
در ادامه این یادداشت آمده است: همچنین کسانی که خوی تهاجمی دارند، سیاست خارجی ما را بدون در نظر گرفتن اینکه چه کسی انتخاب می‌شود، هدایت می‌کنند. آنها برای جنگ و تغییر حکومت لابی می‌کنند و سپس برای بازسازی کشورهای جنگ زده بدنبال هزینه کردن میلیاردها دلار هستند.
زمانی که کشور به اصطلاح «آزاد شده» در وضعیت بدتری به پایان کار خود می‌رسد، آنها ادعا می‌کنند که چون ما در وهله اول به اندازه کافی شدت عمل به خرج ندادیم، این طور شد.
همه اینها کاملا غیر‌منطقی است، اما به نظر می‌رسد رئیس جمهورهایی که به دنبال روش‌ها و مشاوره محافظه‌کارانه نوین هستند به این امر توجهی ندارند. اوباما –نامزد جایزه «صلح» و رئیس جمهور آمریکا - ثابت کرد که او هم تفاوتی با پیشنیان خود ندارد.
نویسنده در مورد سیاستهای ترامپ می‌نویسد: ترامپ در مورد 15 سال تجربه شکست‌خورده ملت‌سازی در افغانستان چه کاری انجام می‌دهد؟ او در زمان مبارزات انتخاباتی از سیاستهای بلند مدت ایالات متحده و از «تغییر رژیم» و «ملت‌سازی» بارها انتقاد کرده‌است و من ترجیح می‌دهم فکر کنم که او فقط می‌خواهد سربازان را به خانه بازگرداند.
با این حال، اگر ترامپ به اقدامات نظامی ایالات متحده در افغانستان سرعت ببخشد تا پیروزی در جنگ یک بار و برای همیشه حاصل شود، من اصلا تعجب نمی‌کنم. اما اگر این کار را انجام دهد، موفق نخواهد شد، چون این جنگ اصلا قابلیت پیروزی و فتح ندارد - هیچ کس حتی نمی‌داند برنده شدن در این جنگ دقیقا به چه معناست.
ما به خوبی می‌دانیم که اگر ترامپ چنین تصمیمی داشته باشد، تا سال آینده فقط تعداد بیشتری از نیروهای آمریکایی در افغانستان می‌کشند و کشته می‌شوند. این مسئله می‌تواند به یک تراژدی وحشتناک مبدل شود.
/
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *