گسترش جنگ تمام عیار در غرب آسیا درانتظار یک جرقه
رفتارهایی که سازمان ملل متحد و کشورهای غربی و اروپایی از خود بروز می دهند، از جنس دلسوزی و نگرانی برای مردم سوریه و عراق نیست، آنها نگران تروریست ها هستند.
به گزارش گروه بین الملل ، چرا اکنون که دولت و ملت سوریه وعراق با پایداری خود راه پیروزی را طی می کنند و می روند تا گروه های تروریستی تکفیری را شکست دهند، سازمان ملل دست به کار شده و به خاطر بروز فاجعه انسانی در موصل یا حلب ابراز نگرانی می کند؟!
سوریه بیش از 5 سال است که درگیر خونین ترین نبرد با تروریست های تکفیری وهابی است. همه گروه های موجود در سوریه از حمایت های گسترده آمریکا، رژیم سعودی و ترکیه برخوردارند. رژیم صهیونیستی هم در این میان هر چند به ظاهر صدایی از او شنیده نمی شود، اما بحران غرب آسیا به خاطر این رژیم اشغالگر است. چرا که امنیت این رژیم برای آمریکا همانند امنیت ملی خود است
عراق نیز بیش از 2 سال است که درگیر با گروه های تروریستی تکفیری است.
از سوی کشورهای غربی، آمریکا و سازمان ملل هم برای پایان دادن به بحران در این دو کشور هیچ اقدامی انجام نشده است، تنها کار آنها هشدار دادن، ابراز تأسف، احساس همدردی و از این دست واکنش ها است. البته حمایت های آمریکا و غرب از گروه های تروریستی را هم باید به آن اضافه کرد.
هر دو کشور در این سال ها با درد و رنج های فراوانی دست و پنجه نرم کرده اند و اکنون که راه پیروزی برای آنها باز شده است، دشمنان این دو کشور با دخالت های خود سعی دارند مسیر پیروزی را به سوی شکست راهنمایی کنند.
حلب از یک سو می رود تا از چنگ گروه های تکفیری وهابی بیرون بیاید، که این پیروزی برای دولت و ملت سوریه ارزشمند و سرنوشت ساز است، از سوی دیگر دولت و ملت عراق هم در موصل آماده آزاد سازی این شهر می شوند.
اکنون که ارتش عراق خود را برای آزادسازی موصل آماده می کند، حس انسان دوستی سازمان ملل فوران کرده و نگران فاجعه انسانی است که ممکن است در موصل اتفاق بیفتد.
تروریست‌های تکفیری داعش 2 سال پیش با حمله ای وحشیانه، شهر موصل در شمال عراق را اشغال کردند و برای خود دولت اسلامی تشکل دادند.
دولت عراق که در ابتدا چشم به کمک های آمریکا دوخته بود، هنگامی که دید آبی از سوی آمریکا برای عراق گرم نمی شود، خود دست به کار شد و با کمک های جمهوری اسلامی ایران توانست، ابتدا از پیشروی سریع نیروهای داعش جلوگیری کند و سپس دست به حمله و بازپس گیری مناطق تحت اشغال آنها بزند.
اکنون بازپس گیری موصل با یک معضل دیگر هم روبرو است و آن ایجاد فضای دوقطبی مذهبی از سوی ترکیه، رژیم سعودی و آمریکا است.
آنها سعی دارند تا بحث شیعه و سنی را در میان مردم عراق دامن بزنند در حالی که میان نیروهای مردمی حاضر برای عملیات آزادسازی موصل، بسیاری از گروه های سنی هم حضور دارند.
مردمی که در موصل ساکن و زیر یوغ داعش زندگی می کنند، قطعاً از شرایط موجود راضی نیستند، و اکنون تنها راه جنگ با گروه تروریستی تکفیری داعش است.
در این 2 سال گذشته که از حکومت داعش در بخش هایی از عراق می گذرد، دنیا شاهد جنایات فجیعی از سوی داعش در عراق و سوریه بوده است. گردن زدن، زنده زنده آتش زدن انسان ها، پرت کردن از کوه و سربریدن، اینها تنها بخشی از جنایات فجیعی است که داعش در عراق انجام داده است.
برای این که مردم موصل از دست تروریست های داعش خلاص شوند، تنها راه جنگ با آنها و بازپس گیری این شهر است. در این عملیات ممکن است که مردم موصل هم آسیب ببنند و حتی تلفاتی هم بدهند، اما این کار اجتناب ناپذیر است.
دولت ترکیه هم که هنوز از کودتای نافرجام در این کشور درس عبرت نگرفته است، از یک سو یک پای خود را وارد خاک سوریه کرده و پای دیگر را هم در عراق گذاشته که هر دو اقدام نقض قوانین بین الملل و تجاوز و اشغال محسوب می شود، اما سازمان ملل نسبت به اقدام ترکیه از خود واکنشی نشان نمی دهد.
ورود و دخالت مستقیم ترکیه در امور داخلی سوریه و عراق باعث وخیم تر شدن اوضاع دو کشور شده است. هم دولت عراق و هم دولت سوریه بارها از مقامات ترکیه درخواست کرده اند که نیروهای خود را از خاک آن کشورها بیرون ببرد اما دولتمردان ترکیه اصرار دارند که ارتش این کشور در خاک سوریه و عراق باقی بمانند.
هشدارها و درخواست های عراق از ترکیه کارساز نبود به همین خاطر، دولت عراق برای جلوگیری از مداخلات ارتش ترکیه به شورای امنیت سازمان ملل شکایت برده است.
اگر خوشبینانه و البته در چارچوب قوانین بین المللی به شکایت عراق بنگریم، بهترین حالتی که در این زمینه باید پیش بیاید، صدور قطعنامه از سوی شورای امنیت سازمان ملل علیه ترکیه برای پایان دادن به اشغال عراق است.
خواسته عراق بر اساس شکایتی که از ترکیه به شورای امنیت سازمان ملل برده از هر لحاظ قانونی و قابل پیگیری است. شورای امنیت سازمان ملل موظف است تا ترکیه را وادار به پایان دادن به اشغال عراق کند. این امر درباره سوریه هم صادق است.
همانطور که گفته شد، کشورهای مرتجع منطقه در حال دامن زدن اختلافات میان شیعیان و اهل تسنن عراق هستند، ترکیه آنقدر گستاخ شده است که حتی برای آینده عراق و موصل هم تصمیم می گیرد.
اردوغان چندی پیش گفته بود؛ پس از آزادی موصل از چنگ داعش، تنها اعراب و ترکمن‌ها و کردهای سنی باید در این شهر اقامت کنند.
حضور نیروهای نظامی ترکیه در خاک عراق و نزدیکی موصل و اصرار بر ماندن نشان از اجرای طرح تجزیه عراق دارد.
کردستان عراق که سرکرده آن مسعود بارزانی است، موصل را از آن اقلیم کردستان می داند. به همین خاطر به سوی ترکیه گرایش پیدا کرده تا شاید این کشور بارزانی ها را برای دست یافتن به موصل یاری دهد.
ترکیه هم به حمایت و نقش کردهای عراق چشم امید بسته چرا که آنها هم خود را برای عملیات آزاد سازی موصل آماده می کنند.
ورود نیروهای پیشمرگه و نیروهای ارتش ترکیه در عملیات موصل، نه برای کمک به ارتش عراق و نیروهای مردمی این کشور بلکه برای اشغال این شهر انجام می شود. اگر چنین مداخله ای صورت گیرد، احتمال درگیری میان پیشمرگ های کرد و ارتش ترکیه با ارتش و نیروهای مردمی عراق بسیار زیاد است. یکی از دلایلی که ترکیه و آمریکا اصرار دارند نیروهای حشد الشعبی که همان نیروهای مردمی در عراق است در عملیات موصل شرکت نکنند، تضعیف ارتش عراق و به دست گرفتن ابتکار عمل از سوی پیشمرگ های کرد و ارتش ترکیه است.
اما آنها نباید فراموش کنند که ایران در کنار دولت و ملت عراق است و تاکنون هم کمک های ایران توانسته است از سقوط بغداد جلوگیری کند.
اما در حلب و سوریه که با عراق مرز مشترک طولانی دارد شرایطی نسبتاً مشابه حاکم است. با این تفاوت که آمریکا و ائتلافی که دور خود جمع کرده است، خواهان سرنگونی دولت قانونی بشار اسد است و آن را علنی دنبال می کند، اما در عراق هر چند به زبان نمی آورد اما سرنگونی دولت عراق برای ترکیه، سعودی ها و آمریکا هدف مهمی است. ضمن این که تجزیه هر دو کشور در دستور کار آمریکا قرار دارد.
نیروهای تکفیری – وهابی موجود در سوریه بیش از 5 سال است با اشغال مناطق وسیعی از سوریه دست به جنایاتی زده اند که شاید نمونه آن را نتوان یافت.
مردم مناطق تحت اشغال داعش و دیگر گروه های تکفیری در شرایط بسیار سختی سر می کنند. این گروه ها با اجرای قوانین خاص خود شرایط را آنقدر برای مردم دشوار ساخته اند که بسیاری از مردم شهرهای تحت اشغال تکفیری ها را ترک کرده و آواره گشته اند.
اکنون که ارتش، نیروهای مردمی، نیروهای جبهه مقاومت و حمایت های ایران و روسیه با کمک به دولت و ملت سوریه، بخش های زیادی از خاک این کشور را پس گرفته اند و میروند تا حلب یکی از شهرهای مهم تحت اشغال گروه های تروریستی را آزاد کنند، سازمان ملل، آمریکا و کشورهای اروپایی و عربی دستپاچه شده اند.
این دستپاچگی به خاطر شکستی است که می دانند در این دو جبهه یعنی موصل و حلب خواهند خورد. برای همین است که در آستانه عملیات آزاد سازی، تحرکات آنها هم بیشتر شده است.
در همین زمینه دولت آلمان از روسیه و ایران، به عنوان حامیان اصلی بشار اسد می‌خواهد که با استفاده از نفوذ خود به کشتار در سوریه پایان دهند.
اشتفن زایبرت سخنگوی دولت آلمان در حالی هدف اولیه کشورش را برقراری آتش‌بس و امدادرسانی به اهالی حلب اعلام کرده است، که بر سر آوارگان جنگی سوریه ای در اروپا که بخشی از آنها به آلمان رفته اند، با بی توجهی و بی مهری آلمان و دیگر کشورهای اروپایی روبرو شده اند.
در همین حال آنگلا مرکل صدراعظم آلمان هم از روسیه تقاضا کرد که با متوقف کردن بمباران حلب، از خونریزی بیشتر در این شهر جلوگیری کند.
فرانسه و اسپانیا هم طرحی را به شورای امنیت سازمان ملل ارائه داده اند که روسیه گفته است آن را وتو خواهد کرد.
در این میان روسیه هم دست به کار شده و استقرار سامانه موشکی پدافند هوایی اس 300 در سوریه را رسماً اعلام کرد، همچنین پارلمان روسیه از تصویب استقرار دائم نیروهای نظامی روسیه در سوریه خبر داده است.
دست برتر اکنون با سوریه است. آمریکایی ها اگر بخواهند به طور مستقیم در این کشور مداخله کنند، به ناچار با روسیه درگیر خواهند شد. این درگیری به ضرر کاخ سفید آن هم در آستانه انتخابات ریاست جمهوری است.
زاخارووا سخنگوی وزارت خارجه روسیه روز جمعه در گفت‌وگویی، تصریح کرد: تصمیم به تقویت مواضع نیروهای روسی در سوریه با استفاده از سامانه‌های اس 300 به این دلیل اتخاذ شد که «کارشناسان نزدیک به نخبه‌های آمریکایی، یکی پس از دیگری گزارش‌هایی منتشر می‌کردند؛ این گزارش‌ها حاکی از نیت (ایالات متحده) به انجام حملات هوایی علیه فرودگاه‌های سوریه با استفاده از موشک‌های بالدار است.»
وزارت دفاع روسیه هم هشدار داد که هرگونه حمله به مناطق تحت کنترل ارتش سوریه تهدیدی علیه نظامیان روسیه در سوریه است.
شرایطی که در سوریه و عراق شکل گرفته، تنها راه باقی مانده را ادامه جنگ با تروریست های تکفیری قرار داده است، نابودی آنها با دیپلماسی و گفت وگوهای صلح امکان پذیر نخواهد بود بلکه فرصتی را مهیا می سازد تا دوباره از سوی حامیان خود تغذیه شوند.
اقداماتی که کشورهای حامی تروریست ها انجاممی دهند، دنیا را به سوی یک جنگ تمام عیار پیش می برد.
سوریه بیش از 5 سال است که درگیر خونین ترین نبرد با تروریست های تکفیری وهابی است. همه گروه های موجود در سوریه از حمایت های گسترده آمریکا، رژیم سعودی و ترکیه برخوردارند. رژیم صهیونیستی هم در این میان هر چند به ظاهر صدایی از او شنیده نمی شود، اما بحران غرب آسیا به خاطر این رژیم اشغالگر است. چرا که امنیت این رژیم برای آمریکا همانند امنیت ملی خود است
عراق نیز بیش از 2 سال است که درگیر با گروه های تروریستی تکفیری است.
از سوی کشورهای غربی، آمریکا و سازمان ملل هم برای پایان دادن به بحران در این دو کشور هیچ اقدامی انجام نشده است، تنها کار آنها هشدار دادن، ابراز تأسف، احساس همدردی و از این دست واکنش ها است. البته حمایت های آمریکا و غرب از گروه های تروریستی را هم باید به آن اضافه کرد.
هر دو کشور در این سال ها با درد و رنج های فراوانی دست و پنجه نرم کرده اند و اکنون که راه پیروزی برای آنها باز شده است، دشمنان این دو کشور با دخالت های خود سعی دارند مسیر پیروزی را به سوی شکست راهنمایی کنند.
حلب از یک سو می رود تا از چنگ گروه های تکفیری وهابی بیرون بیاید، که این پیروزی برای دولت و ملت سوریه ارزشمند و سرنوشت ساز است، از سوی دیگر دولت و ملت عراق هم در موصل آماده آزاد سازی این شهر می شوند.
اکنون که ارتش عراق خود را برای آزادسازی موصل آماده می کند، حس انسان دوستی سازمان ملل فوران کرده و نگران فاجعه انسانی است که ممکن است در موصل اتفاق بیفتد.
تروریست‌های تکفیری داعش 2 سال پیش با حمله ای وحشیانه، شهر موصل در شمال عراق را اشغال کردند و برای خود دولت اسلامی تشکل دادند.
دولت عراق که در ابتدا چشم به کمک های آمریکا دوخته بود، هنگامی که دید آبی از سوی آمریکا برای عراق گرم نمی شود، خود دست به کار شد و با کمک های جمهوری اسلامی ایران توانست، ابتدا از پیشروی سریع نیروهای داعش جلوگیری کند و سپس دست به حمله و بازپس گیری مناطق تحت اشغال آنها بزند.
اکنون بازپس گیری موصل با یک معضل دیگر هم روبرو است و آن ایجاد فضای دوقطبی مذهبی از سوی ترکیه، رژیم سعودی و آمریکا است.
آنها سعی دارند تا بحث شیعه و سنی را در میان مردم عراق دامن بزنند در حالی که میان نیروهای مردمی حاضر برای عملیات آزادسازی موصل، بسیاری از گروه های سنی هم حضور دارند.
مردمی که در موصل ساکن و زیر یوغ داعش زندگی می کنند، قطعاً از شرایط موجود راضی نیستند، و اکنون تنها راه جنگ با گروه تروریستی تکفیری داعش است.
در این 2 سال گذشته که از حکومت داعش در بخش هایی از عراق می گذرد، دنیا شاهد جنایات فجیعی از سوی داعش در عراق و سوریه بوده است. گردن زدن، زنده زنده آتش زدن انسان ها، پرت کردن از کوه و سربریدن، اینها تنها بخشی از جنایات فجیعی است که داعش در عراق انجام داده است.
برای این که مردم موصل از دست تروریست های داعش خلاص شوند، تنها راه جنگ با آنها و بازپس گیری این شهر است. در این عملیات ممکن است که مردم موصل هم آسیب ببنند و حتی تلفاتی هم بدهند، اما این کار اجتناب ناپذیر است.
دولت ترکیه هم که هنوز از کودتای نافرجام در این کشور درس عبرت نگرفته است، از یک سو یک پای خود را وارد خاک سوریه کرده و پای دیگر را هم در عراق گذاشته که هر دو اقدام نقض قوانین بین الملل و تجاوز و اشغال محسوب می شود، اما سازمان ملل نسبت به اقدام ترکیه از خود واکنشی نشان نمی دهد.
ورود و دخالت مستقیم ترکیه در امور داخلی سوریه و عراق باعث وخیم تر شدن اوضاع دو کشور شده است. هم دولت عراق و هم دولت سوریه بارها از مقامات ترکیه درخواست کرده اند که نیروهای خود را از خاک آن کشورها بیرون ببرد اما دولتمردان ترکیه اصرار دارند که ارتش این کشور در خاک سوریه و عراق باقی بمانند.
هشدارها و درخواست های عراق از ترکیه کارساز نبود به همین خاطر، دولت عراق برای جلوگیری از مداخلات ارتش ترکیه به شورای امنیت سازمان ملل شکایت برده است.
اگر خوشبینانه و البته در چارچوب قوانین بین المللی به شکایت عراق بنگریم، بهترین حالتی که در این زمینه باید پیش بیاید، صدور قطعنامه از سوی شورای امنیت سازمان ملل علیه ترکیه برای پایان دادن به اشغال عراق است.
خواسته عراق بر اساس شکایتی که از ترکیه به شورای امنیت سازمان ملل برده از هر لحاظ قانونی و قابل پیگیری است. شورای امنیت سازمان ملل موظف است تا ترکیه را وادار به پایان دادن به اشغال عراق کند. این امر درباره سوریه هم صادق است.
همانطور که گفته شد، کشورهای مرتجع منطقه در حال دامن زدن اختلافات میان شیعیان و اهل تسنن عراق هستند، ترکیه آنقدر گستاخ شده است که حتی برای آینده عراق و موصل هم تصمیم می گیرد.
اردوغان چندی پیش گفته بود؛ پس از آزادی موصل از چنگ داعش، تنها اعراب و ترکمن‌ها و کردهای سنی باید در این شهر اقامت کنند.
حضور نیروهای نظامی ترکیه در خاک عراق و نزدیکی موصل و اصرار بر ماندن نشان از اجرای طرح تجزیه عراق دارد.
کردستان عراق که سرکرده آن مسعود بارزانی است، موصل را از آن اقلیم کردستان می داند. به همین خاطر به سوی ترکیه گرایش پیدا کرده تا شاید این کشور بارزانی ها را برای دست یافتن به موصل یاری دهد.
ترکیه هم به حمایت و نقش کردهای عراق چشم امید بسته چرا که آنها هم خود را برای عملیات آزاد سازی موصل آماده می کنند.
ورود نیروهای پیشمرگه و نیروهای ارتش ترکیه در عملیات موصل، نه برای کمک به ارتش عراق و نیروهای مردمی این کشور بلکه برای اشغال این شهر انجام می شود. اگر چنین مداخله ای صورت گیرد، احتمال درگیری میان پیشمرگ های کرد و ارتش ترکیه با ارتش و نیروهای مردمی عراق بسیار زیاد است. یکی از دلایلی که ترکیه و آمریکا اصرار دارند نیروهای حشد الشعبی که همان نیروهای مردمی در عراق است در عملیات موصل شرکت نکنند، تضعیف ارتش عراق و به دست گرفتن ابتکار عمل از سوی پیشمرگ های کرد و ارتش ترکیه است.
اما آنها نباید فراموش کنند که ایران در کنار دولت و ملت عراق است و تاکنون هم کمک های ایران توانسته است از سقوط بغداد جلوگیری کند.
اما در حلب و سوریه که با عراق مرز مشترک طولانی دارد شرایطی نسبتاً مشابه حاکم است. با این تفاوت که آمریکا و ائتلافی که دور خود جمع کرده است، خواهان سرنگونی دولت قانونی بشار اسد است و آن را علنی دنبال می کند، اما در عراق هر چند به زبان نمی آورد اما سرنگونی دولت عراق برای ترکیه، سعودی ها و آمریکا هدف مهمی است. ضمن این که تجزیه هر دو کشور در دستور کار آمریکا قرار دارد.
نیروهای تکفیری – وهابی موجود در سوریه بیش از 5 سال است با اشغال مناطق وسیعی از سوریه دست به جنایاتی زده اند که شاید نمونه آن را نتوان یافت.
مردم مناطق تحت اشغال داعش و دیگر گروه های تکفیری در شرایط بسیار سختی سر می کنند. این گروه ها با اجرای قوانین خاص خود شرایط را آنقدر برای مردم دشوار ساخته اند که بسیاری از مردم شهرهای تحت اشغال تکفیری ها را ترک کرده و آواره گشته اند.
اکنون که ارتش، نیروهای مردمی، نیروهای جبهه مقاومت و حمایت های ایران و روسیه با کمک به دولت و ملت سوریه، بخش های زیادی از خاک این کشور را پس گرفته اند و میروند تا حلب یکی از شهرهای مهم تحت اشغال گروه های تروریستی را آزاد کنند، سازمان ملل، آمریکا و کشورهای اروپایی و عربی دستپاچه شده اند.
این دستپاچگی به خاطر شکستی است که می دانند در این دو جبهه یعنی موصل و حلب خواهند خورد. برای همین است که در آستانه عملیات آزاد سازی، تحرکات آنها هم بیشتر شده است.
در همین زمینه دولت آلمان از روسیه و ایران، به عنوان حامیان اصلی بشار اسد می‌خواهد که با استفاده از نفوذ خود به کشتار در سوریه پایان دهند.
اشتفن زایبرت سخنگوی دولت آلمان در حالی هدف اولیه کشورش را برقراری آتش‌بس و امدادرسانی به اهالی حلب اعلام کرده است، که بر سر آوارگان جنگی سوریه ای در اروپا که بخشی از آنها به آلمان رفته اند، با بی توجهی و بی مهری آلمان و دیگر کشورهای اروپایی روبرو شده اند.
در همین حال آنگلا مرکل صدراعظم آلمان هم از روسیه تقاضا کرد که با متوقف کردن بمباران حلب، از خونریزی بیشتر در این شهر جلوگیری کند.
فرانسه و اسپانیا هم طرحی را به شورای امنیت سازمان ملل ارائه داده اند که روسیه گفته است آن را وتو خواهد کرد.
در این میان روسیه هم دست به کار شده و استقرار سامانه موشکی پدافند هوایی اس 300 در سوریه را رسماً اعلام کرد، همچنین پارلمان روسیه از تصویب استقرار دائم نیروهای نظامی روسیه در سوریه خبر داده است.
دست برتر اکنون با سوریه است. آمریکایی ها اگر بخواهند به طور مستقیم در این کشور مداخله کنند، به ناچار با روسیه درگیر خواهند شد. این درگیری به ضرر کاخ سفید آن هم در آستانه انتخابات ریاست جمهوری است.
زاخارووا سخنگوی وزارت خارجه روسیه روز جمعه در گفت‌وگویی، تصریح کرد: تصمیم به تقویت مواضع نیروهای روسی در سوریه با استفاده از سامانه‌های اس 300 به این دلیل اتخاذ شد که «کارشناسان نزدیک به نخبه‌های آمریکایی، یکی پس از دیگری گزارش‌هایی منتشر می‌کردند؛ این گزارش‌ها حاکی از نیت (ایالات متحده) به انجام حملات هوایی علیه فرودگاه‌های سوریه با استفاده از موشک‌های بالدار است.»
وزارت دفاع روسیه هم هشدار داد که هرگونه حمله به مناطق تحت کنترل ارتش سوریه تهدیدی علیه نظامیان روسیه در سوریه است.
شرایطی که در سوریه و عراق شکل گرفته، تنها راه باقی مانده را ادامه جنگ با تروریست های تکفیری قرار داده است، نابودی آنها با دیپلماسی و گفت وگوهای صلح امکان پذیر نخواهد بود بلکه فرصتی را مهیا می سازد تا دوباره از سوی حامیان خود تغذیه شوند.
اقداماتی که کشورهای حامی تروریست ها انجاممی دهند، دنیا را به سوی یک جنگ تمام عیار پیش می برد.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *