مراسم بزرگداشت مولانا در پاریس برگزار شد

به گزارش گروه فرهنگی ، در آیین بزرگداشت مولانا در پاریس جمال کامیاب، رایزن فرهنگی ایران در فرانسه از اهمیت و جایگاه برخی ملاقات ها و دیدارها در تاریخ اندیشه بشری سخن گفت و افزود : گاهی یک نگاه تاریخی می تواند مجموعه ای از این ملاقات ها و دیدارها را شامل شود.

 

دیدار میان شمس و مولانا از این دست ملاقات هاست.

وی با مقایسه کیفیت رابطه میان دو عارف و روزنه های پیشروی آن، با اشاره ای به مثل ارسطویی، بر اهمیت بازتولید این برخوردها از طریق مطالعه و پژوهش در آثار این بزرگان تأکید کرد.

محمدجعفر معینی فرد، استاد ادبیات تطبیقی و زبان شناسی دانشگاه پاریس نیز درباره شخصیت و ویژگی های مولانا گفت: از اهمیت آثار مولانا همین بس که آثارش به زبان های مختلف بین المللی ترجمه و منتشر شده اند.

معینی فرد در ادامه با بیان زندگینامه ای مختصر از مولانا، اشاره مختصری به محل تولد و سفرهای این عارف داشت. وی گفت: پدر مولانا، فقیه و مدرسی توانا در بلخ بود و همراهی مولانا با پدر در مهاجرت توانست، تأثیر شگرفی در شکل گیری او داشته باشد تا حدی که در مواجهه اول، خیّام، نوری در چهره مولانا دید و از آینده روشن وی خبر داد. مولانا بعد از سکونت در قونیه نیز تحصیل در آموزه های تصوف ایرانی را نزد پدر گذراند و در همان ایام شاکله فکری مولانا، شکل گرفت.

پس از چند سال در قونیه، ملاقات سرنوشت ساز دوم صورت گرفت و مولانا با شمس آشنا شد. این آشنایی مولانا را از تمام بندها و محدودیت های فکری رها کرد و او راه نوینی را مقدر ساخت. این آشنایی سرآغاز جدیدی شد بر هجرت فکری مولانا. در واقع، بُعد نوین مولانا به مثابه یک شاعر و عارف بعد از ملاقات با شمس شکوفا شد.

معینی فرد همچنین به معرفی آثاری از مولانا پرداخت و در این میان از «مثنوی معنوی»، «دیوان شمس» و «فیه ما فیه» صحبت کرد. 

در ادامه قطعاتی از موسیقی اصیل ایرانی با اشعاری از مولانا توسط گروه «حلاج وشان» به رهبری محمدعلی مرآتی اجرا شد. از نکات برجسته این اجرا، می توان به استفاده از ادوات موسیقی چندملیتی اشاره کرد.

مهشید مشیری، استاد دانشگاه و نویسنده آثار ادبی، دیگر سخنران این مراسم هم در معرفی مولانا، وی را یکه تاز عشق و عرفان در ادبیات پارسی معرفی کرد و گفت: آثار مولانا، همچون مظهری از ادبیات پارسی، اثر بسزایی در حفظ و نگهداری از میراث فرهنگی ایران خواهد داشت.

وی که عرفان موجود در این آثار را همانند دارویی برای بشریت در عصر مدرن و ماشین معرفی کرد، با بیان ابیاتی از مثنوی معنوی، آنها را اشاراتی مهم پیرامون از خودبیگانگی بشری دانست.

این محقق ادبی تأکید کرد: با یک مطالعه تطبیقی در آثار مولانا، سعدی و عراقی، می توان به وجود یک جریان فلسفی میان آثار این بزرگان دست یافت. چرا که علاوه بر تشابهات وزن و فرم، ما شاهد یک گفتمان مشترک میان آنها هستیم. در واقع، این آثار در جستجوی جوهر انسانی بوده و نوزایی روح بشری از طریق برجسته شدن این آثار امکان پذیر است. چرا که این آثار، قیاسی میان جهان حقیقی و دنیای متعالی هستند و به صراحت به تعالی دنیای معنوی صحه می گذارند.

مشیری به ادوار تاریخی مختلف و دشوار ادبیات پارسی اشاره کرد و گفت: مطابق نظر حکیم ابوالقاسم فردوسی، آثار بزرگان ادبیات پارسی، پشتوانه حیات و سرمایه های فرهنگی تمدن ایران هستند؛ بنابراین در آموزش نسل های بعدی ایرانیانی که در خارج از کشور زندگی می کنند، باید آنها را به حفاظت از این گنج فرهنگی فراخواند.

انتهای پیام /