مهرواره، جان تازه‌ای در «تئاتر شهرستانی»
یادداشتی از قاسم اسماعیلی دهكردی، معاون فرهنگی هنری حوزه هنری و عضو انجمن نمایش چهارمحال و بختیاری.
به گزارش گروه فرهنگی به نقل از پایگاه خبری حوزه هنری؛ هنر نمایش از آن هنرهایی است كه پس از تولید متن، تمامی مراحل تولیدش در یك فرایند جمعی شكل می‌گیرد و وابسته می‌شود به دولت، نهادها و یا بخش خصوصی. از آن‌جایی كه در بیشتر شهرستان‌ها بخش خصوصی به معنی واقعی در تئاتر ورود پیدا نمی‌كند، عمده فعالیت‌های نمایش با دولت و نهادهای عمومی پیوند برقرار می‌كند.
بنابراین حضور نهادهای فرهنگی و ایفای نقش‌شان در این جریان بسیار موثر می‌باشد. واقعیت این است كه حال عمومی تئاتر شهرستان در سال‌های اخیر چندان رضایت‌بخش نیست. خاطرم هست در سال‌های گذشته در حاشیه برگزاری اولین دوره جشنواره ماه سمینار آسیب‌شناسی تئاتر برگزار می‌شد كه یكی از موضوعات آن تئاتر شهرستان بود. در حالی كه مسئولین تئاتر كشور از وضعیت تئاتر استانها اظهار رضایت می‌كرد، مدیر وقت مركز هنرهای نمایشی حوزه هنری جمله‌ای گفت كه هنوز در خاطرم هست: «در دهات‌ما می‌گویند رودخانه از دوردست خشك می‌شود.»
حال چه بخواهیم چه نخواهیم، تئاتر در كشور ما به دو دسته كلی تقسیم می‌شود: تئاتر پایتخت و تئاتر شهرستان.
تئاتر شهرستان یعنی نداشتن امكانات، كمبود اعتبار، فقدان آموزش، استعدادهای فوق‌العاده، معصومیت و البته اصالت.
در این میان عملكرد حوزه هنری در سال‌های اخیر بسیار قابل تقدیر و ارزشمند است. چند سالی است كه جشنواره‌های منطقه‌ای و سراسری سوره ماه در سلامت كامل برگزار می‌شود و نقش واقعی خود را كه همان استعدادیابی و حمایت از هنرمندان توانمند است به خوبی ایفا می‌كند.
در بسیاری از جشنواره‌های ملی، تئاتر شهرستان صرفاً نقشی تزیینی دارد و جشنواره با محوریت پایتخت شكل می‌گیرد و نقش استانها فقط این است كه استفاده از واژه جشنواره ملی به جای جشنواره تهران را منطقی جلوه دهند.
بنابراین به مرور زمان این نوع نگاه و سیاست‌گذاری تاثیر خود را بر تئاتر شهرستان گذاشته است. چه بسیار استعدادهایی كه درخشیدند ولی امروز خبری از آن‌ها نیست یا آنكه برای بقا مجبور شدند از هنرمند شهرستانی به هنرمند پایتخت‌نشین تبدیل شوند.
اما جشنواره تاتر سوره ماه اهمیت تئاتر شهرستان را به خوبی درك كرده است و تلاش می كند سرمایه‌های تئاتر استانها را به سرمایه ملی تبدیل كند. یكی از امتیازات این جشنواره این است كه بعد از اختتامیه گروه‌ها را به حال خود رها نمی كند. مهرواره تئاتر آمده است تا جان تازه‌ای بدهد به تئاتر شهرستان‌ها، انتخاب نمایش‌ها بر اساس شایستگی نمایش‌هاست و گروه‌های نمایش به جای آنكه وقت خود را صرف رایزنی و چانه‌زنی كنند به تئاتر می‌پردازند.
بدون شك تداوم این حركت ارزشمند موجب تحرك بیشتر در تولید تئاتر در استانها خواهد شد؛ زیرا گروه‌های نمایش فارغ از فضای رقابتی جشنواره نمایش خود را برای مخاطب كه ركن اصلی نمایش است به اجرا می‌گذارند و واكنش او را دریافت می‌كنند و با شور و شوق به استان خود باز می‌گردند تا با انرژی مضاعف دست به خلقی جدید بزنند.
باشد كه تئاتر استانها نفسی تازه كند.
بنابراین حضور نهادهای فرهنگی و ایفای نقش‌شان در این جریان بسیار موثر می‌باشد. واقعیت این است كه حال عمومی تئاتر شهرستان در سال‌های اخیر چندان رضایت‌بخش نیست. خاطرم هست در سال‌های گذشته در حاشیه برگزاری اولین دوره جشنواره ماه سمینار آسیب‌شناسی تئاتر برگزار می‌شد كه یكی از موضوعات آن تئاتر شهرستان بود. در حالی كه مسئولین تئاتر كشور از وضعیت تئاتر استانها اظهار رضایت می‌كرد، مدیر وقت مركز هنرهای نمایشی حوزه هنری جمله‌ای گفت كه هنوز در خاطرم هست: «در دهات‌ما می‌گویند رودخانه از دوردست خشك می‌شود.»
حال چه بخواهیم چه نخواهیم، تئاتر در كشور ما به دو دسته كلی تقسیم می‌شود: تئاتر پایتخت و تئاتر شهرستان.
تئاتر شهرستان یعنی نداشتن امكانات، كمبود اعتبار، فقدان آموزش، استعدادهای فوق‌العاده، معصومیت و البته اصالت.
در این میان عملكرد حوزه هنری در سال‌های اخیر بسیار قابل تقدیر و ارزشمند است. چند سالی است كه جشنواره‌های منطقه‌ای و سراسری سوره ماه در سلامت كامل برگزار می‌شود و نقش واقعی خود را كه همان استعدادیابی و حمایت از هنرمندان توانمند است به خوبی ایفا می‌كند.
در بسیاری از جشنواره‌های ملی، تئاتر شهرستان صرفاً نقشی تزیینی دارد و جشنواره با محوریت پایتخت شكل می‌گیرد و نقش استانها فقط این است كه استفاده از واژه جشنواره ملی به جای جشنواره تهران را منطقی جلوه دهند.
بنابراین به مرور زمان این نوع نگاه و سیاست‌گذاری تاثیر خود را بر تئاتر شهرستان گذاشته است. چه بسیار استعدادهایی كه درخشیدند ولی امروز خبری از آن‌ها نیست یا آنكه برای بقا مجبور شدند از هنرمند شهرستانی به هنرمند پایتخت‌نشین تبدیل شوند.
اما جشنواره تاتر سوره ماه اهمیت تئاتر شهرستان را به خوبی درك كرده است و تلاش می كند سرمایه‌های تئاتر استانها را به سرمایه ملی تبدیل كند. یكی از امتیازات این جشنواره این است كه بعد از اختتامیه گروه‌ها را به حال خود رها نمی كند. مهرواره تئاتر آمده است تا جان تازه‌ای بدهد به تئاتر شهرستان‌ها، انتخاب نمایش‌ها بر اساس شایستگی نمایش‌هاست و گروه‌های نمایش به جای آنكه وقت خود را صرف رایزنی و چانه‌زنی كنند به تئاتر می‌پردازند.
بدون شك تداوم این حركت ارزشمند موجب تحرك بیشتر در تولید تئاتر در استانها خواهد شد؛ زیرا گروه‌های نمایش فارغ از فضای رقابتی جشنواره نمایش خود را برای مخاطب كه ركن اصلی نمایش است به اجرا می‌گذارند و واكنش او را دریافت می‌كنند و با شور و شوق به استان خود باز می‌گردند تا با انرژی مضاعف دست به خلقی جدید بزنند.
باشد كه تئاتر استانها نفسی تازه كند.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *